Oto wyjściowa jedenastka FC Barcelony na finał w 1992 roku:
Andoni Zubizarreta; Albert Ferrer, Ronald Koeman, Nando, Juan Carlos; Josep Guardiola, Eusebio Sacristán, José Maria Bakero; Michael Laudrup, Julio Salinas, Hristo Stoichkov
Andoni Zubizarreta był pierwszym bramkarzem Dream Teamu, który pod wodzą Cruyffa zdobył cztery mistrzostwa ligowe z rzędu. W meczu z Sampdorią zachował czyste konto, co w dużej mierze pomogło Barcelonie zdobyć Świętego Graala europejskiego futbolu. Jednak jego ostatni europejski mecz w Dream Teamie był o wiele gorszy – porażka 0:4 z Milanem w finale Ligi Mistrzów w 1994 roku. Zakończył swoją przygodę z Barceloną i przeszedł do Valencii, w której grał jeszcze przez cztery lata, po czym odszedł na piłkarską emeryturę. Zapisał się w historii ligi hiszpańskiej jako bramkarz, który wystąpił w największej ilości spotkań – 622. Podobne osiągnięcie zanotował zresztą w reprezentacji Hiszpanii.
W 1998 roku rozpoczął karierę komentatora dla stacji RNE, a w latach 1999-2000 oraz 2000-2000 komentował mecze Ligi Mistrzów dla TVE. W 2001 roku Zubi objął stanowisko dyrektora sportowego w Athleticu Bilbao, skąd został zwolniony po trzech latach. Obecnie jest konsultantem zespołu Make A grupy biznesowej Inmar Group. Dodatkowo komentuje mecze Ligi Mistrzów dla stacji RTVE. Od lipca 2010 roku był dyrektorem sportowym FC Barcelony. W styczniu 2015 roku został odwołany z tej funkcji.
Albert „Chapi” Ferrer był prawym obrońcą. Karierę piłkarza rozpoczął w połowie lat 80., a do Barcelony dołączył w 1990 roku po rocznym wypożyczeniu z Tenerife. W Barcelonie pozostał przez pięć lat i wygrał łącznie pięć tytułów ligowych, Puchar Europy, Puchar Zdobywców Pucharów i trzy Copa del Rey. Następnie dołączył do Chelsea i grał w niej aż do emerytury w 2003 roku. Obecnie pracuje jako komentator sportowy w TV3, La Sexta, a w poprzednim, sezonie pojawił się kilka razy w Sky Sports News i Revista De La Liga tej samej stacji. W październiku został trenerem holenderskiego Vitesse Arnhem, jednak pożegnał się z zespołem po tym jak zajął on 15. miejsce w lidze. Miejmy nadzieję, że dzięki temu będziemy częściej oglądać go w Revista.
Holender Koeman dołączył do Barcelony latem 1989 roku z PSV Eindhoven. Koeman był atakującym obrońcą i znany był z bardzo dobrego egzekwowania rzutów wolnych i karnych oraz strzałów z dystansu, którymi nie raz zdobywał już bramki, tak jak w meczu z Porto. Jego gol z rzutu wolnego w finale z Sampdorią już na zawsze zostanie zapamiętany przez fanów jako bramka, która dała tak długo wyczekiwany triumf w europejskich rozgrywkach. Koeman grał w Barcelonie do 1995 roku, a następnie powrócił do ojczyzny, gdzie grał w Feyenoordzie. Dwa lata później przeszedł na emeryturę.
Po zawieszeniu butów na kołku postanowił zostać trenerem i w 1998 roku pełnił rolę asystenta selekcjonera reprezentacji Holandii, Guusa Hiddinka na Mistrzostwach Świata. W 2000 roku podjął się pracy jako trener w Vitesse, jednak w połowie sezonu opuścił klub aby trenować Ajax Amsterdam, z którym dwukrotnie zdobył mistrzostwo ligi.
Po czteroletniej przygodzie z Ajaxem Koeman objął stery Benfiki, która w sezonie 2005/06 przegrała w ćwierćfinale Ligi Mistrzów z FC Barceloną, następnie zastąpił Hiddinka w PSV i zdobył mistrzostwo ligi. Na początku sezoni 2007/08 zastąpił Quique Floresa w Valencii, z którą zaliczył rozczarowujący i szalony sezon, zdobył jednak Copa del Rey. W 2009 roku objął AZ Alkmaar po Louisie van Gaalu, a od lipca pracuje już w Feyenoordzie.
Fernando Muñoz García przez dwa lata był podstawowym środkowym obrońcą Barcelony. W 1990 roku dołączył do Katalonii z Sevilli, a po finale Ligi Mistrzów przeszedł do Realu Madryt. W 1996 roku zmienił klub na Espanyol, a karierę zakończył w 2001 roku z powodu kontuzji. Nie jest obecnie w żaden sposób związany z futbolem, zajmuje się obrotem nieruchomościami w Sewilli.
Juan Carlos Rodríguez Moreno dołączył do Barcelony na sezon 1991/92 z Atlético Madryt. Był bocznym obrońcą mogącym grać na lewej i prawej stronie boiska. Mecz z Sampdorią zaczął w wyjściowym składzie, jednak w finale z Milanem nie znalazł się nawet na ławce rezerwowych. Juan Carlos odszedł z Barcelony po sezonie 1993/94, przenosząc się na rok do Valencii, następnie cztery lata grał w w swoim pierwszym klubie, Realu Valladolid aż do emerytury w 1999 roku.
Podczas piłkarskiej emerytury reprezentował region autonomiczny Kastylii i Leonu w 2002 roku, a obecnie jest prezydentem Stowarzyszenia Weteranów Realu Valladolid, stanowisko to piastuje od 2005 roku.
Cóż więcej można o nim powiedzieć? Po wspaniałej karierze piłkarskiej w FC Barcelonie grał jeszcze w Romie i Brescii, a także katarskim Al-Ahly i meksykańskim Dorados de Sinaloa aż do emerytury w 2006 roku.
Przez rok odpoczął od futbolu, aby później powrócić do FC Barcelony jako trener zespołu rezerw. W swoim pierwszym sezonie jako trenera wprowadził Barcelonę B do Segunda División, a po zakończeniu sezonu otrzymał ofertę objęcia pierwszej drużyny po odejściu Franka Rijkaarda. Resztę wszyscy już muszą znać. W swoim pierwszym sezonie na tym stanowisku Guardiola przeszedł do historii jako pierwszy trener, który zdobył z hiszpańskim klubem mistrzostwo ligi, puchar kraju i Ligę Mistrzów w jednym sezonie. Stał się jednym z niewielu, którzy wygrali to trofeum jako zawodnik i trener. W roli szkoleniowca Blaugrany zdobył 14 tytułów, prześcigając pod tym względem Johana Cruyffa jako trenera, który zdobył z Barceloną najwięcej trofeów. Guardiola zdobył dwukrotnie Ligę Mistrzów, cztery mistrzostwa ligowe, trzy Superpuchary Hiszpanii, dwa Superpuchary Europy, dwa razy Copa del Rey i Klubowe Mistrzostwo Świata. Odszedł z Barcelony w 2012 i zrobił sobie rok przerwy od futbolu. W następnym roku objął stery w Bayernie Monachium.
Eusebio dołączył do Barcelony z Atlético przed rozpoczęciem sezonu 1988/89 i stał się częścią linii pomocy Dream Teamu. Podczas swojej przygody z klubem wygrał cztery z rzędu tytuły ligowe, Puchar Zdobywców Pucharów i Puchar Europy. Po sezonie 1994/95 odszedł do Celty Vigo, a przed emeryturą w 2002 roku grał jeszcze dla Realu Valladolid.
Powrócił do klubu i razem z Henkiem Ten Cate był asystentem Franka Rijkaarda, któremu pomógł w zdobyciu dwóch z rzędu mistrzostw ligowych oraz Ligi Mistrzów. Odszedł razem z Rijkaardem, który został zwolniony po sezonie 2007/08. Samodzielnie poprowadził klub, kiedy Celta Vigo zdecydowała się go zatrudnić w marcu 2009 roku, jednak pożegnała się z nim już w czerwcu 2010. Obecnie zastąpił Luisa Enrique i prowadzi rezerwy FC Barcelony.
Lewoskrzydłowy Bakero przeszedł do Barcelony z Realu Sociedad i grał w niej w latach 1988-1997. Był atakującym pomocnikiem, który był ważnym ogniwem ataku w Dream Teamie. Podczas gry dla Barcelony wygrał Puchar Europy, dwa Puchary Zdobywców Pucharów, cztery Mistrzostwa Ligi i 2 Copa del Rey. Zanim przeszedł na piłkarską emeryturę grał jeszcze w meksykańskim Verancruz.
Po zakończeniu kariery piłkarza wrócił do Barcelony jako asystent Llorença Serry Ferrera w Barcelonie B, a później Louisa van Gaala w pierwszym zespole. W 1999 objął dowodzenie w meksykańskiej Puebli, jednak marne rezultaty sprawiły, że po sezonie zimowym ligi meksykańskiej stracił swoje stanowisko.
Następnie wrócił do Europy i spróbował roli doradcy sportowego w Generalitat de Cataluña oraz eksperta sportowego w mediach. W połowie sezonu 2004/05 zasiadł na ławce trenerskiej w Máladze, zastępując na tym stanowisku Antonio Tapię i uratował zespół przed spadkiem, kończąc rozgrywki ligowe na 17. pozycji w tabeli.
W sierpniu 2005 powrócił do Sociedad w roli dyrektora sportowego, jednak w marcu 2006 stał się jego trenerem, a również ten zespół uratował od spadku, kończąc ligę na 16. miejscu. Mimo to został zwolniony po siedmiu kolejkach przyszłego sezonu z powodu złych rezultatów. Dołączył do Koemana w 2007 roku jako jego asystent, jednak obaj zostali zwolnieni z powodu niewymiernych rezultatów, jakie osiągała Valencia.
Następnie Bakero zdecydował się trenować polskie zespoły. W 2009 roku przez jeden sezon trenował Polonię Warszawę, a później Lecha Poznań. 21 grudnia 2012 został szkoleniowcem peruwiańskiego klubu Juan Aurich, ale został zwolniony po dziewięciu miesiącach pracy.
Michael Laudrup był jednym z najwspanialszych piłkarzy grających dla FC Barcelony i w ogóle w Hiszpanii, nic dziwnego więc, że szybko zdobył sobie uznanie kibiców. W 1989 roku Juventus sprzedał Laudrupa do Barcelony, który tworzył teraz jej pomoc-atak razem z Guardiolą, Amorem i Bakero. Był kluczową postacią w zespole, który wygrał cztery z rzędu mistrzostwa ligowe i Ligę Mistrzów. Klub opuścił razem z Johanem Cruyffem, po finale Ligi Mistrzów z Milanem w sezonie 1993/94. Niektórzy uważali, że rzekomo był związany z córką Cruyffa i to dlatego opuścił klub razem z nim.
Laudrup rozwścieczył Barcelonistów tym, jak w przyszłym sezonie grał już dla Realu Madryt. Po czterech z rzędu triumfach Barcelony, Laudrup pomógł teraz pięciokrotnie pod rząd triumfować w lidze zespołowi ze stolicy. Pozostał tam jeszcze przez rok, a później odszedł do japońskiego Vissel Kobe, a następnie do Ajaxu. Po Mundialu 1998 zakończył karierę.
Dwa lata później dołączył do sztabu trenerskiego w reprezentacji Danii jako asystent, a w 2002 roku objął samodzielnie swój były klub, Brøndby. Do 2006 roku Laudrup wygrał z Brøndby dwa mistrzostwa ligi i dwa krajowe puchary. Od sezonu 2007/08 prowadził Getafe, które przegrało w finale Copa del Rey z prowadzoną przez Koemana Valencią, a w ćwierćfinale Pucharu UEFA Getafe przegrało z Bayernem Monachium.
Przez kolejny sezon prowadził Spartaka Moskwa, po czym wrócił do Hiszpanii, aby trenować Mallorcę razem ze swoim kolegą z Barçy, Nadalem, który był jego asystentem. Laudrup zaliczył także przygodę trenerską w Swansea City i w sezonie 2012/13 zdobył Puchar Ligi. W lutym 2014 roku został zwolniony.
Julio Salinas był wysokim napastnikiem Dream Teamu. Do Blaugrany przeszedł z Atlético Madryt po zakończeniu sezonu 1988/89. Jego kariera z Barceloną zakończyła się po finale z Milanem w 1994 roku, ale do tej pory zdobył on Ligę Mistrzów, Puchar Zdobywców Pucharów (w którym zdobył bramkę) i cztery mistrzostwa ligowe.
Przed przejściem na emeryturę w 2000 roku grał jeszcze dla Deportivo La Coruña, Sportingu Gijón, Yokohama Marinos i Alavés. Po zakończeniu kariery piłkarskiej komentował mecze reprezentacji Hiszpanii i Ligi Mistrzów dla stacji TVE. W poprzednim sezonie pisał też dla Mundo Deportivo, a od 2006 roku zajmuje się zapowiedziami meczów dla La Sexta. W 2009 roku wziął udział w ¡Mira quién baila!, hiszpańskiego odpowiednika Tańca z gwiazdami, a w 2010 roku był gospodarzem reality show Operación Momotombo dla Antena 3.
Bułgar dołączył do FC Barcelony w 1990 roku z CSKA Sofia, a jego gole pomogły Dream Teamowi wygrać cztery mistrzostwa ligowe oraz Ligę Mistrzów. On i Bakero mieli udział w przygotowaniu rzutu wolnego, po którym bramkę w meczu z Sampdorią zdobył Koeman. Był znany ze swojej waleczności i wspaniałych bramek, ale także i z porywczości – w jednym z meczów nadepnął sędziego na stopę, za co został zawieszony na dwa miesiące.
Po sezonie 1994/95 Hristo odszedł do Parmy, a po bezowocnym roku powrócił do Barcelony Bobby”ego Robsona, której pomógł wywalczyć Copa del Rey i Puchar Zdobywców Pucharów. Pod wodzą van Gaala grał bardzo rzadko i po kolejnym sezonie opuścił klub na zawsze. Później grał dla CKSA Sofia, Al-Nassr, Kashiwa Reysol i Chicago Fire. Jego ostatnim klubem był D.C. United, zanim przeszedł na emeryturę w 2003 roku.
Hristo powrócił do Katalonii i stał się trenerem napastników w sztabie trenerskim Franka Rijkaarda, jednak odszedł w 2004 roku, gdy dostał propozycję prowadzenia reprezentacji Bułgarii. Po trzech latach bez sukcesów objął Celtę Vigo w 2007 roku, jednak podczas dwuletniej przygody z tym klubem również nie osiągnął rewelacyjnych rezultatów.
W czerwcu 2009 roku został zatrudniony jako trener południowoafrykańskiego Mamelodi Sundowns FC, jednak zrezygnował z tej posady w marcu 2010. Był łączony z objęciem posady trenera w rosyjskim Rostowie, jednak nie okazało się to prawdą, a do tej pory Stoiczkow nie podjął się już żadnej pracy trenerskiej. Niedawno został mianowany przez Bojko Borisowa, premiera Bułgarii i swojego przyjaciela, Konsulem Bułgarii w Barcelonie.
Poniżej przedstawiamy zawodników, którzy podczas meczu na Wembley zasiedli na ławce rezerwowych:
Carles Busquets, José Ramón Alexanko, Txiki Begiristain, Miguel Ángel Nadal, Ion Andoni Goikoetxea
Carles Busquets, najbardziej znany z bycia ojcem Sergio Busquetsa, przez długi czas był bramkarzem rezerwowym zastępującym Andoniego Zubizarretę. Tak jak później jego syn, tak samo i ojciec, grał najpierw w Barcelonie B, a promocję do pierwszego zespołu otrzymał w 1988 roku i grał w nim do 1999 roku. Niestety, jego pobyt w klubie pamiętany będzie najbardziej z powodu popełnianych przez niego błędów. Później grał jeszcze dla zespołu UE Lleida, a na emeryturę przeszedł po sezonie 2002/03. Powrócił do Barcelony jako jeden z trenerów bramkarzy w akademii. W poprzednim sezonie został trenerem bramkarzy w pierwszym zespole po odejściu Unzúe, jednak teraz znów powrócił do zespołu rezerw.
Alexanko to środkowy obrońca, który przeszedł do Barcelony w 1980 roku. Był kapitanem Dream Teamu do przejścia na emeryturę po sezonie 1992/93. Dla klubu rozegrał ponad 200 spotkań i był pierwszym zawodnikiem FC Barcelony, który uniósł Puchar Europy. Można rzec, że odpokutował tym samym przegrany finał z 1986 roku, kiedy losy tytuły ważyły się podczas serii rzutów karnych, a on nie wykorzystał swojej szansy.
Po zakończeniu piłkarskiej kariery rozpoczął pracę szkoleniowca w FC Universitatea Craiova oraz FC National Bucuresti pod koniec lat 90. Później był też asystentem Carlesa Rexacha, kiedy ten prowadził Barcelonę w sezonie 2001/02.
Podczas kadencji Joana Laporty, Alexanko był człowiekiem odpowiedzialnym za szkółkę FC Barcelony od 2005 roku do końca rządów Laporty. W 2010 roku pożegnał się ze swoim stanowiskiem, gdy prezydentem został Sandro Rosell, a jego miejsce zajął jego kolega z Dream Teamu, Amor.
Txiki znany jest kibicom Barcelony jako piłkarz oraz dyrektor sportowy klubu. Do Barçy dołączył w 1988 roku z Realu Sociedad, grał w niej do 1995 roku. Podczas pobytu w klubie czterokrotnie zdobył Mistrzostwo Hiszpanii, Puchar Zdobywców Pucharów i Ligę Mistrzów. Po Barcelonie jego kolejnymi klubami były Deportivo La Coruña i japońska Urawa Red Diamonds. Buty zawiesił na kołku w 1999 roku.
Na emeryturze komentował wydarzenia sportowe dla TV3, będąc zaangażowanym jednocześnie, podobnie jak Joan Laporta, w wybory prezydenckie po stronie Lluísa Bassata w 1999 roku. W 2003 roku Bassat miał już Laportę za konkurenta do urzędu prezydenta, a po stronie Laporty opowiedział się również Txiki. Po wygraniu wyborów przez Laportę, Txiki przez całą jego kadencję był dyrektorem sportowym klubu. Jego następcą był kolega z Dream Teamu, Andoni Zubizarreta, a Txiki sprawuje tę samą funkcję w Manchesterze City.
Nadal dołączył do Barcelony jako nowy obrońca z Mallorki w 1991 roku. Podczas pobytu w klubie wygrał pięć razy Mistrzostwo Hiszpanii, Puchar Zdobywców Pucharów oraz Ligę Mistrzów. Wystąpił w ponad 300 meczach dla Barcelony, ale odszedł z klubu w 1999 roku, ponieważ trener Van Gaal nie stawiał na niego. Powrócił do Mallorki, której barwy reprezentował do 2005 roku, w którym zakończył karierę.
Jest również znany z bycia wujkiem jednego z najlepszych tenisistów świata, Rafaela Nadala. Nadal był członkiem drużyny futsalowej weteranów FC Barcelony, z którymi zdobył mistrzostwo ligowe. Był asystentem Laudrupa w Mallorce, a po odejściu Duńczyka poprowadził nawet jeden mecz w roli pierwszej trenera, ale po tygodniu również opuścił klub.
Goikoetxea do Barçy przybył z Osasuny w 1988 roku, jednak dwa lata spędził na wypożyczeniu w Realu Sociedad. Do klubu powrócił na sezon 1991/92. Jego najlepszą cechą była niesamowita wszechstronność, był bowiem jednym z tych niewielu zawodników, którzy mogli grać na każdej pozycji na boisku, z wyjątkiem pozycji bramkarza. Z klubem zdobył cztery tytuły ligowe i Ligę Mistrzów, został także wyróżniony nagrodą Don Balón.
Barcelonę opuścił po sezonie 1993/94 i grał dla Athletic Bilbao, Yokohama Marinos i Osasuny, na emeryturę przeszedł w 1999 roku. Później trenował zespół młodzieżowy w Osasunie, stał się asystentem jej trenera, a nawet poprowadził samodzielnie jeden jej mecz – z Barceloną w 2008 roku. Powodem było zawieszenie na jedno spotkanie trenera Cuco Zigandy.
W sezonie 2009/10 przeniósł się razem z Zigandą do Xerez, gdzie nadal był jego asystentem. Zeszłego lata Goiko ponownie zajął się szkoleniem młodzieży w Osasunie i trenuje tamtejszy zespół Cadete A. Był ponadto częścią zespołu weteranów FC Barcelony, który zdobył puchar w 2008 roku.
Amor jest kolejnym członkiem Dream Teamu, który pochodzi z cantery. Ten ofensywny pomocnik reprezentował bordowo-granatowe barwy przez ponad dekadę. Amor zadebiutował w 1988 roku i zdobył 17 trofeów: 3 Copa del Rey, 5 mistrzostw ligowych, 2 Puchary Zdobywców Pucharów i Puchar Europy w 1992 roku. Nie zagrał jednak w finale z powodu czerwonej kartki obejrzanej w półfinale – podobnie jak Éric Abidal w 2009 roku.
Opuścił klub w 1998 roku i do emerytury w 2003 roku grał kolejno w Fiorentinie, Villarrealu i Livingston FC. Po zakończeniu kariery piłkarza w latach 2003-2007 trenował Barçę B. Jego kontrakt nie został przedłużony, a na tę posadę wybrany został Pep Guardiola.
Po epizodzie w rezerwach FC Barcelony Amor został komentatorem sportowym w stacji Telecinco. Niestety, 17 grudnia 2007 roku po zakończeniu komentowania jednego z meczów, Amor ucierpiał w wypadku samochodowym i musiał być operowany ze względu na uraz jamy brzusznej. Operacja jednak się powiodła i teraz jest znów w pełni zdrowy. Warto wspomnieć, że syn Amora trenuje obecnie w szkółce FC Barcelony. Amor był kolejnym z weteranów FC Barcelony, który wziął udział w turnieju futsalu. Obecnie jest dyrektorem sportowym FC Barcelony w futbolu młodzieżowym, zastąpił na tym miejscu Alexanko razem z objęciem urzędu prezydenta przez Sandro Rosella.
Cristóbal również pochodzi z zespołu młodzieżowego, a do pierwszej drużyny został włączony podczas sezonu 1987/88. Po tym sezonie opuścił klub i przeszedł do Real Oviedo, grał też w Logroñés. Do Barcelony powrócił w 1991 roku. Wystąpił zaledwie w kilku meczach i po zakończeniu sezon 1991/92 opuścił Katalonię.
Po odejściu grał ponownie w Real Oviedo, następnie w Espanyolu, a karierę w 2003 roku zakończył w PSG. Po przejściu na piłkarską emeryturę objął posadę asystenta w Espanyolu i Benfice. W sezonie 2008/09 prowadził zespół PD Santa Eulalia w Segunda B. W kolejnym sezonie trenował już Gironę w Segunda División, jednak został zwolniony na dziewięć kolejek przed końcem rozgrywek. Obecnie mówi się o tym, że ma zostać jednym ze skautów w Benfice.
Serna przybył do Barcelony w 1988 roku po sześciu latach spędzonych w Sevilli. Był jednym z obrońców Dream Teamu i wystąpił w ponad 100 spotkaniach w FC Barcelonie. Pod wodzą Johana Cruyffa wygrał dwie Ligi, Puchar Zdobywców Pucharów i Ligę Mistrzów. Serna w finale nie zasiadł nawet na ławce rezerwowych i opuścił Barcelonę po meczu w Londynie. Grał później w Deportivo, Mallorce, Granadzie, a jego ostatnim klubem była Ceuta, w której zakończył karierę w 1997 roku.
Był kolejnym zawodnikiem, który postanowił spróbować swoich sił w trenowaniu. Jakiś czas spędził na prowadzeniu reprezentacji Andaluzji, następnie został szkoleniowcem marokańskiego IRT Tanger, aby powrócić potem do Hiszpanii i prowadzić Manchego CF w Tercera División. W czerwcu 2008 został zatrudniony jako trener w CD Don Benito w Tercera División, jednak został zwolniony już w listopadzie. Do tej pory nie znalazł sobie nowego klubu, a w czerwcu 2010 był łączony z CD Toledo.
Witschge to holenderski pomocnik kupiony przez Cruyffa przed sezonem 1991/92 z Ajaxu. W Barcelonie grał jedynie przez dwa lata, ale wystąpił w dziewięciu meczach Ligi Mistrzów i 23 spotkaniach ligowych.
Po sezonie 1992/93 Witschge przeszedł do Bordeaux, później kolejno do Blackburn Rovers, Ajaxu, Alavés i japońskiego Oita Trinita, w którym zakończył karierę po sezonie 2003/04. Na piłkarskiej emeryturze został asystentem Arona Wintera w drużynie rezerw Ajaxu Amsterdam, Jong Ajax, jednak wiadomo tylko tyle, że nie piastuje już tej posady.
Wymienieni zawodnicy pomogli FC Barcelonie zdobyć pierwszy w historii Puchar Ligi Mistrzów. Dla wielu z nas, którzy jesteśmy wieloletnimi kibicami Dumy Katalonii wydaje się, że było to jak wczoraj, kiedy marzyliśmy o tym, aby doścignąć pod tym względem takie zespoły Ajax, Bayern, czy Liverpool. Teraz FC Barcelona ma w swoim dorobku cztery Puchary Ligi Mistrzów i poczucie, że stać ją na zdobycie jeszcze większej ich ilości.
Od autora: Chciałbym podziękować moim przyjaciołom Soni, Xaviemu (nie, nie temu Xaviemu) i holenderskiemu dziennikarzowi Ernstowi Bouwesowi za pomoc w gromadzeniu materiałów. Jeśli znajdziecie coś dokładniejszego lub doszukacie się jakichś błędów, proszę poinformujcie mnie o tym, abym mógł nanieść poprawki.
Tekst jest tłumaczeniem artykułu napisanego przez Ibrahima Ayyuba i opublikowanego na łamach TotalBarça.com