Taktyka Martino: Nienegocjowalna czwórka z tyłu

Ustawienie Martino jest elastyczne i priorytetem jest posiadanie piłki, ale równocześnie stara się zminimalizować ryzyko z tyłu.

 

„Musimy szanować styl Barçy”. Gerardo Martino w swoim oświadczeniu podał kilka wskazówek, jak będzie grała jego Barça. Najczęstsze ustawienie z Camp Nou 4-3-3 pojawiało się także często w Newell”s Old Boys, jednak często drużyna z Argentyny przechodziła także do 4-1-4-1, aby wzmocnić defensywę oraz ze względu na ofensywnych zawodników takich jak Maxi Rodriguez, Vieyra i Tonso.

 

Jego taktyka w byłym klubie była bardziej śmiała i efektowna niż tradycyjne 4-4-2 w reprezentacji Paragwaju w latach 2007 i 2011. W 2009 roku ze względu na „deficyt rozwojowy” zawodników miał uniemożliwione prowadzenie gry w piłkę z dominacją w posiadaniu piłki, na rzecz bardziej konserwatywnego podejścia, prostych piłek w poszukiwaniu Cardozo i Valdeza. Wspólną jednak rzeczą, w każdym z zespołów było wywieranie dużego pressingu na połowie rywala. Rozpoczynając od Arrigo Sachiego jako prekursora innowacyjnej koncepcji w Mediolanie w latach 80-tych, Barçy Franka Rijkaarda i Pepa Guardioli, były to źródła pomysłu. Martino również korzysta z tych źródeł, ale największy wpływ na intensywne tempo gry miała szkoła Marcelo Bielsy.

 

Taktyka i styl gry Taty jest elastyczny, ale stały w defensywie. Gra czterema obrońcami nie podlega negocjacjom. Trójka z tyłu, nawet czasami, nie pasowała do ideologii. Inną sprawą są rzuty wolne i rzuty rożne. Krycie strefowe Guardioli i Vilanovy będzie zastąpione indywidualnym z wyjątkiem kilku ludzi, ustawionego przy słupku, drugiego w tej samej linii i zawodników przed polem karnym.

 

Piłka nożna Barçy jest bardzo podobna do Newell”s w zeszłym sezonie. W Rosario na bokach panowali Cáceres i Casco, jednak nie tak bardzo jak Alves i Alba, natomiast środkowi obrońcy, Vergini i Heinze są wspierani przez Bernardiego, tak jak Busquets zawsze pomaga przy wyprowadzeniu piłki z własnej połowy, co pozwala na płynne przejścia.

 

Martino nie chce zbyt często wykorzystywać bramkarza. Guzman grał jak Valdés w Barçy, w przypadku pressingu jednak bramkarz był wykorzystywany, żeby zyskać sekundy i pozwolić bocznym obrońcom bądź środkowym, wyjść do podania. Dużo może także zyskać Neymar, w przypadku gry na posiadanie piłki, opartych na trójkowych akcjach i grze bez piłki. Charakterystyczną rzeczą jest także wywieranie presji zaraz po stracie i biegnie.

 

Źródło: MundoDeportivo.com