Najwybitniejsi trenerzy piłki nożnej

Fachowcy i kibice całkiem niedawno spierali się czy najlepszym z najlepszych jest Pep Guardiola czy też José Mourinho. Jednak większość z nich zapomniała o takich nazwiskach jak Ferguson, Hiddink, Hitzfeld, Lippi czy van Gaal.

 

Nie można zapomnieć o innych świetnych fachowcach w najlepszych klubach i reprezentacjach na świecie. Jednak obecnie to Mourinho i Guardiola stają się wyznacznikami trenerskich wzorców i kanonów w futbolu. Przenieśmy się nieco wstecz i poznajmy innych trenerów, którzy wcale nie byli gorsi od Hiszpana czy Portugalczyka.

 

Willie Maley

 

Pierwszy trener Celticu i jeden z najbardziej utytułowanych menadżerów w historii szkockiego futbolu. Przez 43 lata zdobył 16 mistrzostw kraju, 14 Pucharów Szkocji, 14 Pucharów Glasgow oraz 19 Charytatywnych Pucharów Glasgow. W 2009 roku znalazł się w galerii sław szkockiego futbolu.

 

Bill Struth

 

Kolejny wybitny szkocki trener. Przez 34 lata był szkoleniowcem Glasgow Rangers. Wygrał 18 tytułów mistrza kraju, 10 Pucharów Szkocji, 2 Puchary Ligi Szkockiej, 19 Pucharów Glasgow i 17 charytatywnych Pucharów Glasgow.

 

Matt Busby

 

Prowadził Manchester United w latach 1945-1969. Do 19 grudnia 2010 roku był najdłużej pracującym trenerem w historii Manchesteru United. Wcześniej, jako zawodnik grał w Manchesterze City i Liverpoolu. Następnie otrzymał propozycję objęcia posady asystenta w Liverpoolu, ale nie przyjął jej. Wolał zostać trenerem w Manchesterze United, z którym 5 razy wygrał ligę Angielską, 2 razy Puchar Anglii, 5 razy Tarczę Dobroczynności i raz Puchar Europy.

 

Jock Stein

 

Trener piłkarski, uważany za jednego z najlepszych w swoim fachu w historii szkockiej piłki – obok Billa Shankliego, sir Alexa Fergusona i sir Matta Busbiego. Jako menedżer Celticu wywalczył Puchar Europy, 11 tytułów Mistrza Szkocji, 11 Pucharów Szkocji oraz 6 Pucharów Ligi Szkockiej. Po „zawieszeniu butów na kołku” Stein pozostał w Celtiku, jako trener drużyn: juniorskiej i rezerw.

 

Walter Smith

 

Po przedwczesnym zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął pracę szkoleniową. W 1986 roku związał się z Glasgow Rangers. Zaczynał, jako asystent Sounessa. Po jego rezygnacji przez siedem lat był pierwszym szkoleniowcem Rangersów. W tym czasie zdobył 10 tytułów mistrza kraju, 5 Pucharów Szkocji oraz 6 Pucharów Ligi Szkockiej.

 

Helenio Herrera

 

Urodził się w Argentynie, ale już w wieku 4 lat przeniósł się wraz z rodzicami do Casablanki w Maroku, gdzie wszyscy przyjęli obywatelstwo Francji. Był prawdziwym obieżyświatem. Trenował kolejno: Real Valladolid, Atlético Madryt, Deportivo La Coruña, Sevilla FC, CF Os Belenenses, FC Barcelonę, Inter Mediolan, AS Romę, ponownie Inter, Rimini i znów FC Barcelonę. W Interze zaczął stosować taktykę zwaną Catenaccio. Miała ona na celu przede wszystkim na powstrzymaniu rywala i nie straceniu bramki. Poprzez Catenaccio przylgnęła do niego etykieta „grabarza futbolu”.

 

Sukcesy

 

2 razy Mistrzostwo Hiszpanii z Atlético Madryt, 2 razy Mistrzostwo Hiszpanii z FC Barceloną, 2 Puchary Hiszpanii, raz Puchar Miast Targowych, 3 razy Mistrzostwo Włoch z Interem Mediolan, 2 razy Puchar Mistrzów, 2 razy Puchar Interkontynentalny, raz Puchar Włoch z AS Romą.

 

Bill Shankly

 

Uważany za najlepszego trenera w historii Liverpoolu. 3 razy zwyciężył z tym klubem w angielskiej ekstraklasie, raz w Pucharze UEFA, i 2 razy sięgnął po Puchar Anglii. Shankly był często cytowany. Do historii przeszło już jego słynne powiedzenie: „Niektórzy ludzie wierzą, piłka nożna jest kwestią życia i śmierci, jestem bardzo zadowolony z tej postawy. Jednak mogę was zapewnić, że jest to coś o wiele ważniejszego”.

 

Bob Paisley

 

Wychowanek Billa Shankly’ego, prowadził klub przez 9 sezonów. Z Liverpoolem zdobył 3 razy Puchar Europy, raz Puchar UEFA, 6 razy mistrzostwo Anglii i 3 razy Puchar Ligi Angielskiej.

 

Ernst Happel

 

Był niewątpliwie jednym z najlepszych trenerów w historii piłki nożnej. Mimo iż jako piłkarz słynął z kapryśnego i niezdyscyplinowanego stylu bycia, to jako trener żądał od piłkarzy bezwzględnego posłuszeństwa. Nazywany był przez nich „Dyktatorem”. Jego imię nosi stadion na wiedeńskim Praterze.

 

Sukcesy

 

Puchar Holandii 1968 z ADO Den Haag
Mistrzostwo Holandii 1969, Puchar Mistrzów 1970 i Puchar Interkontynentalny 1970 z Feyenoordem Rotterdam
Mistrzostwo Belgii 1976, 1977 i 1978, Puchar Belgii 1977 z FC Brugge
Puchar Belgii 1981 ze Standardem Liege
Mistrzostwo Niemiec 1982 i 1983, Puchar Niemiec 1987, Puchar Mistrzów 1983 z Hamburgerem SV
Mistrzostwo Austrii 1989 i 1990 oraz Puchar Austrii 1989 z Tirolem

 

Miguel Muñoz

 

Jeden z najbardziej utytułowanych menedżerów w Hiszpanii. Kiedy został szkoleniowcem Real Madryt „Los Blancos” dominowali w La Liga, wygrywając ją dziewięciokrotnie. 2 razy triumfował także w Pucharze Mistrzów, raz zdobył Puchar Interkontynentalny oraz 3 razy Copa del Rey. Był pierwszą osobą, która wygra Puchar Ligi Mistrzów zarówno, jako trener i zawodnik.

 

Rinus Michels

 

Od 1965 prowadził Ajax, sięgając po cztery tytuły mistrzowskie oraz trzy Puchary Holandii. W 1971 zdobył Puchar Europy. Tym samym otworzył trzyletnią serię triumfów na arenie międzynarodowej. W czasie pracy w Amsterdamie opracował system, nazwany później „futbolem totalnym” – wszyscy zawodnicy odpowiadali zarówno za atak jak i za obronę. Upowszechnił również pułapkę ofsajdową. W 1971 przeszedł FC Barcelony. Po zdobyciu tytułu mistrzowskiego w 1974 roku podjął się prowadzenia reprezentacji narodowej Holandii i dotarł z nią do finału mistrzostw świata w Niemczech. Wykreował wiele gwiazd futbolu, m.in. Cruijffa, van Bastena, Gullita, Rijkaarda; z trzema ostatnimi sięgnął po mistrzostwo Europy w 1988.

 

Osiągnięcia

 

Puchar Europy, Puchar Miast Targowych, Mistrzostwo Europy, 4 razy mistrzostwo Holandii, mistrzostwo Hiszpanii, 3 razy Puchar Holandii, Copa del Rey.

 

Został wybrany przez FIFA trenerem wieku. Ze względu na autorytarny styl prowadzenia zespołu był nazywany „generałem”. Kiedyś powiedział nawet, że: „Profesjonalna piłka nożna to coś w rodzaju wojny”.

 

Sir Alex Ferguson

 

6 listopada 1986 roku zastąpił Rona Atkinsona na stanowisku trenera Manchester United. W 1999 otrzymał tytuł szlachecki za wygranie w jednym sezonie Pucharu Anglii, Mistrzostwa Anglii i Ligi Mistrzów. 19 grudnia 2010 stał się najdłużej pracującym menedżerem Manchesteru United bijąc rekord Matta Busby”ego. Fergusona zna chyba każdy, kto interesuje się futbolem. Jego sukcesy mówią same za siebie. Wzór trenera XX i XXI wieku.

 

Osiągnięcia

 

Aberdeen
Mistrzostwo Szkocji (3) : 1981, 1984, 1985
Puchar Szkocji (4) : 1982, 1983, 1984, 1986
Puchar Zdobywców Pucharów (1) : 1983
Superpuchar Europy (1) : 1983

 

Manchester United
Mistrzostwo Anglii (12) : 1993, 1994, 1996, 1997, 1999, 2000, 2001, 2003, 2007, 2008, 2009, 2011
Puchar Anglii (5) : 1990, 1994, 1996, 1999, 2004
Puchar Ligi Angielskiej (4) : 1992, 2006, 2009, 2010
Tarcza Dobroczynności/Tarcza Wspólnoty (10) : 1990, 1993, 1994, 1996, 1997, 2003, 2007, 2008, 2010, 2011
Liga Mistrzów (2) : 1999, 2008
Puchar Zdobywców Pucharów (1) : 1991
Superpuchar Europy (1) : 1991
Puchar Interkontynentalny (1) : 1999
Klubowe Mistrzostwo Świata (1) : 2008

 

Sven-Göran Eriksson

 

Po zakończeniu kariery piłkarskiej w wieku 27 lat rozpoczął pracę szkoleniową. Z każdym z klubów, w którym pracował, osiągał sukces. Począwszy od awansu do pierwszej ligi z Degerfors IF, przez Puchar UEFA z IFK Göteborg, skończywszy na tytułach mistrza kraju z Benficą Lizbona i Lazio Rzym. Jest jednym z trzech szkoleniowców, wraz z Giovannim Trapattonim i Arsènem Wengerem, który prowadził drużynę w finałach trzech najważniejszych klubowych rozgrywek europejskich – Puchar UEFA, Puchar Mistrzów i Puchar Zdobywców Pucharów.

 

Sukcesy

 

Mistrzostwo Szwecji 1981 i 1982, Puchar Szwecji 1979 oraz Puchar UEFA 1982 z IFK Göteborg
Mistrzostwo Portugalii 1983, 1984 i 1991, Puchar Portugalii 1983 z Benficą Lizbona
Puchar Włoch 1986 z AS Romą
Puchar Włoch 1994 z Sampdorią Genua
Mistrzostwo Włoch 2000, Puchar Włoch 1998, Superpuchar Włoch 1998, Puchar Zdobywców Pucharów 1999 oraz Superpuchar Europy 1999 z Lazio Rzym

 

Marcello Lippi

 

W 1992 roku prowadzona przez niego Atalanta Bergamo zajęła siódme miejsce w Serie A. Wówczas przeniósł się do Napoli, które doprowadził do szóstego miejsca. Rok później rozpoczął pracę w Juventusie Turyn, z którym zdobył mistrzostwo i Puchar Włoch. W swoim drugim sezonie Juventus pierwszy raz od jedenastu lat triumfował w rozgrywkach o Puchar Mistrzów. Łącznie ze „Starą Damą” wygrał pięć tytułów mistrza kraju. Na początku 1999 roku po dwudziestu kolejkach sezonu 1998-99 po czterech latach owocnej pracy złożył dymisję. Długo pozostawał bez pracy, ale w 2001 roku ponownie dostał zatrudnienie w Juventusie Turyn. W ciągu trzech sezonów zdobył dwa razy Scudetto. W lipcu 2004 roku po słabym występie reprezentacji Włoch do dymisji podał się Giovanni Trapattoni. Na jego następcę wybrano Lippiego. Ten wygrał Mundial w 2006 roku w finale pokonując Francję. Lippi jest trzecim, po Vittorio Pozzo i Enzo Bearzocie szkoleniowcem, który doprowadził swoich rodaków do zwycięstwa w Mistrzostwach Świata. Po Mundialu, mimo sprzeciwu kibiców i szefów związku, złożył dymisję. Był pierwszym trenerem, który wygrał najbardziej prestiżowe międzynarodowe puchary zarówno dla klubów jak i drużyn narodowych.

 

Osiągnięcia

 

Juventus Turyn
Mistrzostwo Włoch 1995, 1997, 1998, 2002 i 2003
Puchar Włoch 1995
Superpuchar Włoch 1995, 1997, 2002 i 2003
Puchar Mistrzów 1995–1996
Superpuchar Europy 1996
Puchar Interkontynentalny 1997

 

Reprezentacja Włoch
Mistrzostwo Świata 2006

 

Giovanni Trapattoni

Jeden z najbardziej znanych menedżerów w historii piłki nożnej. Trapattoni jest jednym z dwóch trenerów, obok Ernsta Happela, który wygrał ligę w czterech różnych krajach. Jest on bardzo popularny we Włoszech także ze względu na jego szczególny styl wypowiedzi pełen błędów językowych. Co prawa z jego konferencji prasowych można się śmiać, jednak nikt nie podważa tytułów, jakie osiągnął w pracy trenera.

 

Osiągnięcia

 

Juventus Turyn
Serie A: 1977, 1978, 1981, 1982, 1984, 1986
Puchar Włoch: 1979, 1983
Liga Mistrzów: 1985
Puchar Zdobywców Pucharów: 1984
Puchar UEFA: 1977, 1993
Superpuchar Europy: 1984
Puchar Interkontynentalny: 1985

 

Inter Mediolan
Serie A: 1989
Puchar UEFA: 1991

 

Bayern Monachium
Bundesliga: 1997
Puchar Niemiec: 1998

 

Benfica Lizbona
Primeira Liga: 2005

 

Red Bull Salzburg
Bundesliga austriacka: 2007

 

Arsène Wenger

 

Od 1996 roku prowadzi Arsenal Londyn. Jest najbardziej utytułowanym, a także najdłużej pracującym menadżerem w historii tego klubu. Wenger jest pierwszym nie-brytyjskim menadżerem, któremu udało się skompletować dublet na Wyspach Brytyjskich. Jako jedyny trener w historii Premier League nie doznał w sezonie 2003/2004 porażki. W 2003 roku został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego. Arsène Wenger jest znany z tego, że bardzo dobrze pracuje z młodymi talentami. Gdy był trenerem AS Monaco kupił George”a Weaha, który został potem wybrany Najlepszym Piłkarzem Roku według FIFA. Pokazał, iż z nieznanych wcześniej zawodników można stworzyć światowej klasy piłkarzy. To on najbardziej krytykował podejście takich klubów jak Chelsea, Manchester City i Real Madryt. Wysokie ceny za zawodników, aby osiągnąć natychmiastowy sukces Wenger nazywa „finansowym dopingiem”.

 

Osiągnięcia

 

Monaco
Ligue 1 (1): 1987/88
Puchar Francji (1): 1990/91

 

Nagoya Grampus
Puchar Japonii (1): 1996
Superpuchar Japonii (1): 1996

 

Arsenal
Premier League (3): 1997/98, 2001/02, 2003/04
Puchar Anglii (4): 1997/98, 2001/02, 2002/03, 2004/05
Tarcza Wspólnoty (4): 1998, 1999, 2002, 2004

 

Guus Hiddink

Jeden z najlepszych menadżerów swojego pokolenia. Holender poza fantastycznym epizodem w PSV jest najbardziej znany, iż potrafi zrobić coś z niczego. Zajął wysokie 4 miejsce na Mundialu 2002 z reprezentacją Korei Południowej, co było największą sensacją turnieju. Awansował do Mistrzostw Świata w 2006 roku i zagrał w 1/8 z reprezentacją Australii oraz dotarł do półfinału EURO 2008 z reprezentacją Rosji (przegrał wówczas z Hiszpanią).

 

Sukcesy

 

Mistrzostwo Holandii 1986, 1987, 1988, 1989, 2003, 2004, 2005 i 2006, Puchar Holandii 1988, 1989, 1990 i 2005, Puchar Ligi Mistrzów 1988 z PSV.
Puchar Interkontynentalny 1998 z Realem Madryt
FA Cup sezonu 2008/09 z Chelsea

 

Luiz Felipe Scolari

 

Po wygraniu trzech Pucharów Brazylii i dwa razy Copa Libertadores, w 2001 roku otrzymał propozycję prowadzenia reprezentacji Brazylii, z którą kilka miesięcy później wywalczył tytuł mistrza świata na Mundialu w Korei i Japonii. Następnie został selekcjonerem Portugalii wprowadzając ją do światowej czołówki (wicemistrzostwo Europy w 2004roku i czwarte miejsce na Mistrzostwach Świata w 2006 roku). W lipcu 2008 objął stanowisko menedżera Chelsea Londyn, jednak już 9 lutego 2009 został zwolniony. Od 2009 był trenerem Bunyodkor Taszkent. W czerwcu 2010 podpisał kontrakt z brazylijskim Palmeiras.

 

Osiągnięcia

 

Puchar Kuwejtu 1990 z Al-Qadsia
Puchar Brazylii 1991 z Criciuma EC
Puchar Brazylii 1994, Mistrzostwo Brazylii 1996 oraz Copa Libertadores 1995 z Grêmio Porto Alegre
Puchar Brazylii 1998 z Palmeiras São Paulo
Copa Libertadores 1999 z Palmeiras
Mistrzostwo Świata 2002 z Brazylią

 

Carlos Bianchi

 

W 1993 roku rozpoczął trenować Vélez Sársfield i doprowadził ją do mistrzostwa kraju. Rok później zdobył Copa Libertadores i Puchar Interkontynentalny. Po kolejnych sukcesach z Vélez przeniósł się do Włoch gdzie trenował AS Romę. Został jednak szybko zwolniony z powodu słabych rezultatów drużyny. W 1998 rozpoczął pracę z Boca Juniors. Właśnie z tym klubem odniósł największe sukcesy w swojej karierze. Po porażce w finale Copa Libertadores w 2004 zrobił sobie roczną przerwę od piłki nożnej żeby poświęcić się swojej rodzinie. Bianchi był wielokrotnie wybierany najlepszym trenerem Ameryki Południowej oraz najlepszym trenerem klubowym świata. Kilka razy otrzymał propozycję prowadzenia narodowej reprezentacji Argentyny jednak za każdym razem je odrzucał.

 

Osiągnięcia

 

Vélez Sársfield
Puchar Interkontynentalny (1994), Puchar Libertadores (1994), Mistrz Argentyny w formule Apertura (1995) i Clausura (1993, 1996)

 

Boca Juniors
Puchar Interkontynentalny (2000, 2003), Puchar Libertadores (2000, 2001, 2003), Mistrz Argentyny w formule Apertura (1998, 2000, 2003) i Clausura (1999).

 

Ottmar Hitzfeld

 

Zdobył w sumie 25 tytułów, głównie, jako trener Grasshopper, Borussii Dortmund i Bayernu Monachium. Jeden z najbardziej utytułowanych trenerów w niemieckim futbolu. Dwukrotnie został wybrany trenerem roku na świecie. Jest jednym z trzech menadżerów, którym udało się wygrać Ligę Mistrzów z dwoma różnymi klubami. Obecnie jest trenerem reprezentacji Szwajcarii.

 

Sukcesy

 

FC Aarau
Puchar Szwajcarii: 1985

 

Grasshopper
Mistrzostwo Szwajcarii: 1989-1990, 1990-1991
Puchar Szwajcarii: 1989, 1990
Superpuchar Szwajcarii: 1989

 

Borussia Dortmund
Liga Mistrzów: 1996–97
Bundesliga: 1994–95, 1995–96
Superpuchar Niemiec 1995; 1996

 

Bayern Monachium
Liga Mistrzów: 2000–01
Bundesliga: 1998-99, 1999-00, 2000-01, 2002-03, 2007-08
Puchar Niemiec: 1999–00, 2002-03, 2007-08
Puchar Interkontynentalny: 2001
Puchar Ligi: 1998, 1999, 2000, 2007

 

Louis van Gaal

 

Po krótkim czasie, kiedy był asystentem w AZ, pracował, jako asystent Leo Beenhakkera w Ajaxie Amsterdam. Stanowisko pierwszego trenera objął w 1991 roku. Pod jego wodzą Ajax zdobył trzy tytuły mistrzowskie, Puchar UEFA oraz Ligę Mistrzów. Van Gaal w 1997 roku przeniósł się do Barcelony i zdobył z nią dwa tytuły mistrza Hiszpanii i raz Copa del Rey. W wyniku nieporozumień odszedł ze stolicy Katalonii, po czym został mianowany trenerem reprezentacji Holandii. Wówczas nie udało mu się zakwalifikować się do Mistrzostw Świata 2002 wrócił na krótko do Barcelony, następnie przeniósł się do AZ. Po wygraniu mistrzostwa Holandii w 2009 roku został trenerem Bayernu Monachium. W swoim pierwszym sezonie zapewnił sobie tytuł mistrza Niemiec, zdobył Puchar Niemiec i dotarł do finału Ligi Mistrzów, który przegrał. 10 kwietnia 2011 roku został zwolniony z funkcji trenera Bayernu Monachium po niezadowalających zarząd wynikach.

 

Osiągnięcia

 

Mistrzostwo Holandii 1994, 1995 i 1996, Puchar Holandii 1993, Superpuchar Holandii 1993, 1995 i 1996, Puchar UEFA 1992, Puchar Mistrzów 1995, Puchar Interkontynentalny 1995 oraz Superpuchar Europy 1996 z Ajaxem
Mistrzostwo Hiszpanii 1998 i 1999, Puchar Hiszpanii 1998 z Barceloną
Mistrzostwo Holandii 2009 z AZ Alkmaar
Mistrzostwo Niemiec 2010, Puchar Niemiec 2010 i Superpuchar Niemiec 2010 z Bayernem

 

Fabio Capello

 

Jako menedżer, Capello zdobywał tytuł mistrza kraju w każdym klubie, w którym był trenerem. W ciągu pierwszych pięciu sezonów aż 4 razy wygrał Serie A z Interem Mediolan. Doprowadził Milan do trzech finałów Ligi Mistrzów oraz zdobycia Superpucharu Europy, z Realem Madryt zdobył w 1997 mistrzostwo Hiszpanii, z Romą mistrzostwo Włoch (pierwsze od osiemnastu lat). W sezonie 2004/2005 został szkoleniowcem Juventusu, gdzie po dwóch sezonach miał na swoim koncie kolejne dwa mistrzostwa kraju (zostały odebrane po aferze Calciopoli). W sezonie 2006/2007 przeniósł się do Realu Madryt. Krytykowany za bezbarwną grę wywalczył 30. tytuł mistrza Hiszpanii. Pomimo tego został zwolniony. W grudniu 2007 roku Fabio Capello otrzymał nominację na stanowisko trenera reprezentacji Anglii, które objął w styczniu roku następnego. Zakwalifikował się z nią do mistrzostw świata w 2010 roku i mistrzostw Europy w 2012 roku. 8 lutego 2012 roku zrezygnował ze stanowiska z powodu sporu z angielskim związkiem piłki nożnej.

 

Sukcesy

 

AC Milan
Serie A (4): 1991–92, 1992–93, 1993–94, 1995–96
Superpuchar Włoch (3): 1992, 1993, 1994
Liga Mistrzów (1): 1993–94
Superpuchar Europy (1): 1994

 

AS Roma
Serie A (1): 2000–01
Superpuchar Włoch (1): 2001

 

Juventus Turyn
Serie A (2): 2004–05, 2005–06 (oba zostały odebrane)

 

Real Madrid
La Liga (2): 1996–97, 2006–07

 

José Mourinho

 

Początkowo pracował, jako asystent w Estreli Amadora, później w FC Porto. Na początku lat 90. tłumaczem sir Bobby”ego Robsona. W 2000 roku zaliczył udane okresy pracy w SL Benfica i União Leiria. W 2002 roku powrócił do Porto, tym razem, jako trener i już w pierwszym sezonie zdobył z tym klubem mistrzostwo Portugalii, Puchar Portugalii oraz Puchar UEFA. Rok później Porto obroniło tytuł mistrzowski i wygrało Ligę Mistrzów. W 2004 roku Mourinho przeniósł się do londyńskiej Chelsea, z którą dwukrotnie zdobył mistrzostwo Anglii. Udzielał kontrowersyjnych wywiadów, lecz swoimi wynikami udowadniał swoją wartość. Po serii słabszych wyników został zwolniony i przed sezonem 2008/09 podjął się pracy w Interze Mediolan. Rozgrywki zakończył z mistrzostwem Włoch oraz Superpucharem Włoch. W następnym sezonie, jako pierwszy menadżer w historii Włoch wygrał ligę, krajowy puchar oraz Ligę Mistrzów. Stał się również trzecim menadżerem w historii futbolu, który dwukrotnie wygrał Ligę Mistrzów z dwoma różnymi zespołami. Wcześniej dokonali tego tylko Ernst Happel i Ottmar Hitzfeld. 28 maja 2010 roku objął Realu Madryt, z którym do tej pory wygrał zaledwie Copa del Rey.

 

Osiągnięcia

 

FC Porto
Mistrzostwo Portugalii: 2003, 2004
Puchar Portugalii: 2003
Superpuchar Portugalii: 2003, 2004
Puchar UEFA: 2003
Liga Mistrzów: 2004

 

Chelsea Londyn
Mistrzostwo Anglii: 2005, 2006
Tarcza Wspólnoty: 2005
Puchar Ligi Angielskiej: 2005, 2007
Puchar Anglii: 2007

 

Inter Mediolan
Superpuchar Włoch: 2008
Mistrzostwo Włoch: 2009, 2010
Puchar Włoch: 2010
Liga Mistrzów: 2010

Real Madryt
Puchar Hiszpanii: 2011

 

Josep Guardiola

 

W dniu 8 maja 2008, prezes FC Barcelony Joan Laporta zapowiedział, że Guardiola będzie następcą Franka Rijkaarda na stanowisku pierwszego trenera Blaugrany. Kontrakt podpisał 5 czerwca 2008. W swoim debiutanckim sezonie wygrał wszystkie możliwe do wywalczenia trofea. Stał się również najmłodszym trenerem, który wygrał Ligę Mistrzów. Na początku sezonu 2009/2010 poprowadził Barcelonę do Superpucharu Hiszpanii i Superpucharu Europy, a pod koniec 2009 do zwycięstwa w Klubowych Mistrzostwach Świata. W ten sposób Barcelona zdobyła sześć trofeów w ciągu jednego roku. 27 maja w sezonie 2010/2011 wygrał po raz drugi Ligę Mistrzów. 27 kwietnia 2012 roku ogłosił zakończenie pracy w FC Barcelona wraz z końcem sezonu. Na jego następcę wyznaczono dotychczasowego asystenta Tita Vilanovę.

 

Sukcesy

 

FC Barcelona
La Liga (3): 2008–09, 2009–10, 2010–11
Copa del Rey (1): 2008–09
Superpuchar Hiszpanii (3): 2009, 2010, 2011
Liga Mistrzów (2): 2008–09, 2010–11
Superpuchar Europy (2): 2009, 2011
Klubowe Mistrzostwa Świata (2): 2009, 2011

 

Wybitnych trenerów było wielu. Kwestię wyboru najlepszego z najlepszych pozostawiam innym. Jednak jedno jest pewne. Każdy z wyżej wymienionych zapisał się w kartach historii futbolu i o żadnym z nich nie wolno zapominać. Z pewnością Guardiola ma wśród wszystkich najmniejsze doświadczenie, ale jest jeszcze na tyle młody, że może jeszcze wygrać nie jedno trofeum…

 

Źródło: Własne Zdjęcie: Dailymail.co.uk