Éric Abidal – najlepszy tytuł Barçy w 2013 roku

Jeśli istnieje jakaś możłiwość na to, że Éric Abidal będzie mógł stać się wyjątkowym zawodnikiem, już oprócz samej legendy obecnej niezwykłej i jedynej Barçy, to krótki wyścig do tego celu rozpoczyna się właśnie teraz, zbiegając się z rozpoczęciem nowego roku i z jego włączeniem do oficjalnej listy zawodników FC Barcelony, którzy mogą występować w rozgrywkach organizowanych przez Liga de Fútbol Profesional, na której do tej pory brakowało numeru 22.

Wraz z rozpoczęciem zimowego okna transferowego, Abidal znów będzie miał pozwolenie na grę i powróci do listy wyróżnionych zawodników, z których Tito Vilanova wybiera skład przed każdym meczem, a klubowi operacja wpisania zawodnika na listę powinna zająć do kilku godzin. Éric prawdopodobnie nie czuje żadnej presji, w końcu już dwukrotnie radził sobie na sali operacyjnej w walce z nowotworem, przy której futbol wydaje się dziecięcą zabawą, czymś co schodzi na drugi plan, ale dla francuskiego obrońcy obie te rzeczy są nierozerwalnymi walkami. „Chcę grać, bo mam dług wobec Barçy”, wyznał. Kiedy Éric poczuł się już ponownie zdrowy i zaczął robić plany ze swoją rodziną i cieszyć się każdym dniem życia, jego myśli skierowane były w stronę futbolu i Barçy, co dla niego będzie już ostatnim etapem leczenia, któremu stawi czoła z taką samą mentalnością, z jaką mierzył się ze złośliwym nowotworem i następnie przeszczepem, który był dla niego jedynym sposobem na przeżycie.

Barça i miasto Barcelona, które stworzyły już nieodłączną część jego kariery, stały się niezastąpionymi filarami jego nowej rzeczywistości, czymś nieuchwytnym, bez czego jego walka nie miałaby sensu. To właśnie pewnie odczuwał kiedy po raz pierwszy od operacji powrócił na boisko 3 maja 2011 roku, co dla wielu było najbardziej niezwykłym przeżyciem, jakiego doświadczyło się na Camp Nou.

Tak samo jak nie spodziewano się wtedy, że Éric wzniesie puchar Ligi Mistrzów na Wembley, również nie przypuszczano, że rak zaatakuje z jeszcze większą siłą w rok po jego zdiagnozowaniu. Wtedy Abidal stał się przykładem podejścia do życie i do sportu, stając się punktem odniesienia dla każdego zawodowego sportowca i każdego kibica. Wiemy to wszyscy i on również, ale nie chce mówić o tym, że jego przypadek jest wyjątkowy: „Nie zrobiłem niczego czego nie zrobiłby ktokolwiek inny będąc w mojej sytuacji”, powtarzał.

Jego kariera walczy teraz ze zdrowiem i z czasem. Abidal ma już 33 lata i tylko miesiące do udowodnienia, że potrafi grać nadal na najwyższym poziomie. Teraz ten wyścig z czasem się rozpoczyna, a nagroda leży w jego własnej walce, a nie jedynie w wyjściu na Camp Nou, czy zdobyciu gola.

Jako zawodowiec i oddany barcelonista, Abidal czuje, że nie byłoby uczciwie nie spróbować. Tak myśli i sam próbuje: „Tylko Bóg wie jaki poziom osiągnę, ale jeśli zobaczę, że opuszczają mnie sił, zostawię miejsce dla młodych”, powiedział Francuz, który będzie grał na lewej stronie obrony lub zajmie miejsce w środku, w zależności od potrzeb zespołu i jego dyspozycji. Zapytany o najgorsze dni, odpowiadał, że miały miejsce niedawno, jeszcze zanim wznowił treningi z kolegami i czekał już tylko na pozwolenie od sztabu medycznego na wznowienie treningów, które nadal nie nadchodziło. Nie istnieją precedensy, jest tylko ryzyko i obawa, bo nikt nigdy wcześniej nie brał udziału w podobnej historii, która, wydaje się, zmierza ku cudownemu końcowi.

Może ma na to wpłw nawrót choroby Tito Vilanovy i jego coraz bliższy powrót, ale coraz więcej osób z klubu wypowiada się z wiarą i ufnością w to co niemożliwe, albo prawie niemożliwe: że Abidal ponownie zagra w piłkę. Czy to osiągnie czy nie, tak wymagający powrót do zdrowia fizycznego, który powinien osiągnąć Abidal, aby powrócić do rywalizacji o miejsce w skłądzie, wymaga tytaniczego wysiłku, a jeśli to się uda, to Barça zdobędzie już najlepszy tytuł 2013 roku. Ten, w którym główną rolę odgrywa nadzieja.

Źródło: Mundo Deportivo