Nicolau Casaus: Całe życie w barwach Blaugrana

Sto lat temu urodził się Nicolau Casaus, wiceprezes Barcelony w latach 1978-2000. Był człowiekiem z najdłuższym stażem w klubie. Był takim człowiekiem, który w historii Blaugrany już się nie trafi.

 

Był synem mężczyzny pochodzącego z Andaluzji oraz kobiety z Katalonii. Nicolau Casaus de la Fuente i Jené urodził się 12 lutego 1913 roku w Mendozie (Argentyna). FC Barcelona była dla niego wszystkim, całe swoje życie powiązane miał z tym klubem.

 

Przyjaciel Samitier

 

Casaus i Barça swój początek określają jako rok 1922. Wówczas, przyszły wiceprezydent został fanem FC Barcelony dzięki Josepowi Samitierowi. Duma Katalonii swój mecz rozgrywała wtedy w Igualadzie, gdzie w wieku 5 lat przeprowadziła się rodzina Nicolau. Piłkarz o nazwisku Samitier zaproponował, żeby młody Casaus nosił torby ówczesnego bramkarza Barcelony. Dzięki temu Nicolau dostał się na pierwszy w jego życiu mecz.

 

Samitier i Casaus zostali przyjaciółmi, na, jak się później okazało, całe swoje życie. W 1927 roku Samitier wpłacił 3 pesety, aby nastoletni Nicolau mógł zostać członkiem klubu. W 1931 roku Casaus założył własną „Penya Barcelonista Germanor d’Igualada”, której byl prezesem oraz członkiem reprezentującym klub z tego regionu,w którym mieszkał.

 

W 1940 roku, nowy system Franco, za republikanizm podczas wojny secesyjnej, skazał Casuasa na karę śmierci. Następnie kara ta została zmieniona na 30 lat więzienia. Ostatecznie Nicolau wyszedł z celi w wieku 31 lat, po czterech latach odsiadki. Miał on nadal 12 lat zawiasów, i tylko wpłacenie opłaty za rzekome zbrodnie uchroniły go od ponownego pójścia do więzienia. Casaus był w stanie odbudować swój majątek, który stracił na „opłacaniu wolności”. Założył firmę z tekstyliami, a we wszystkim finansowo wspomagał go jeszcze Samitier, który nie zapomniał o starym przyjacielu.

 

Był to zwrotny punkt dla Nicolau Casausa. Resztę życia postanowił przeznaczyć tylko dla jednej pasji. I nie była to rodzina, lecz Barcelona. Kilkanaście lat później, Casaus powiedział, że: „Jestem wdzięczny Barçy, ponieważ dała mi nadzieję i pomogła przeżyć”. Faszystowskie władze odmówiły Casausowi przyjąć jakiegokolwiek stanowiska w zarządzie FC Barcelony. On jednak nadal cieszył się w pełni tym klubem. Rzadko kiedy przegapiał mecz domowy, a na dodatek bardzo często podróżował na mecze wyjazdowe.

 

Penya Solera

 

W 1947 roku, na krótko przed ponownym przyłączeniem się do klubu jako jego członek, Casaus dołączył do Penya Solera (później będzie jej prezydentem). Penya ta została założona w 1944 roku i jest jedną z najstarszych ze stowarzyszeń powojennych, biorąc pod uwagę wszystkie kluby na świecie. (Penya Germanor d”Igualada musiała zakończyć swoją działalność). Członkowie Penyi Solera spotykali się w barze Solera w Barcelonie, w pobliżu fontanny Canaletes. Przesiadywali tam z taki piłkarzami, jak Antoni Ramallets, Mariano Martín, César Rodríguez i Gustavo Biosca, którzy odpoczywali tam od meczów.

 

Po utworzeniu tego klubu zakładano kolejne, w takich miejscach jak Castellar del Vallès oraz Calella, które również nazywały się Solera. Od tej pory Casaus stawał się głównym członkiem większości stowarzyszeń związanych z Barceloną oraz aktywnie brał udział w kilkudziesięciu innych. W 1978 roku Nicolau twierdził, że ze 152 stowarzyszeń kibiców Blaugrany, aż 140 założył on. Stał się jednym z synonimów Barcelony, oraz jedną z najbardziej związanych z tym klubem osobą. W 1957 roku prezydent Barçy, Francesc Miró-Sans, wybrał go do zorganizowania uroczystości na inaugurację stadionu Camp Nou, na którym do dziś są rozgrywane mecze.

 

Era demokracji

 

Kiedy Hiszpania wkroczyła w etap demokracji w swoim kraju, Casaus mógł wreszcie zacząć wierzyć w możliwość objęcia sterów FC Barcelony. W 1978 roku odbyły się wybory, podczas których Nicolau zajął 3 miejsce za Josepem Lluísem Núñezem i Ferranem Ariño. Núñez zaproponował jednak, żeby Casaus był jego prawą ręką oraz żeby został wiceprezydentem. Stał się regularnym członkiem oraz reprezentantem klubu w meczach wyjazdowych. W 1979 roku na finał w Bazylei, zorganizował jak dotychczas największy wyjazd kibiców Barcelony na mecz wyjazdowy w historii. Jego twarz była wszędzie rozpoznawalna. Był powszechnie szanowaną osobistością. Jego optymizm względem Barcelony był zaraźliwy – nie ważne jak niekorzystne były okoliczności meczu, nigdy nie tracił wiary w zespół.

 

Nicolau Casaus osobą publiczną stał się najbardziej w 1978 roku, kiedy został wiceprezydentem Barcelony. Koncentrował się zwykle na zwolennikach wyjazdów na mecze. O takich stowarzyszeniach mówił, że „są płucami klubu”. Był bardzo pracowity, organizował wiele wyjazdów, podczas jednego roku był w stanie zapewnić 200 takich wyjazdów na mecze, czy też wiele innych imprez związanych z Barceloną. I tak przez 22 lata. W 1978 były 152 mniejsze lub większe stowarzyszenia Blaugrany. Kiedy w 2000 schodził z piedestału wiceprezydenta, było ich już 1450.

 

Tożsamość i model barcelońskiej piłki

 

„Barça, kataloński Choral Society oraz opactwo Montserrat to trzy filary, które utrzymują tożsamość katalońską w naszym kraju”- powiedział kiedyś Casaus. Jeśli chodzi o piłkę nożną, miał pewną swoją filozofię. „Zespół musi być zasadniczo zbudowany z lokalnych graczy oraz tylko wyróżniających się piłkarzy z zagranicy, którzy będą czuli klub”. Casaus zawsze utożsamiał się z zespołem „pięciu pucharów” składającego się między innymi z Césara, Leona czy też Kubali. Każdy z nich był wielkim przyjacielem Casausa. „Większe od wszystkich osób związanych z Barceloną, powinien być klub oraz jego barwy, ponieważ Barça nie jest własnością jednej osoby”- mówił.

 

Nicolau Casaus zmarł 8 sierpnia 2007 roku w wieku 93 lat.

 

Źródło: FCBarcelona.com