25 lat od przyjścia Cruyffa na ławkę Barçy

Holender, gracz Barcelony w latach siedemdziesiątych, zasiadł na ławce Barçy po raz pierwszy 4 maja 1988 roku, kiedy ówczesny prezydent Josep Lluís Núñez zatrudnił Cruyffa po tym jak dokonał „czystki” w drużynie i rozpoczął nowy etap, jeden z najlepszych w historii klubu.

 

Cruyff przyszedł po raz drugi do Barçy po tym jak odszedł z klubu, w którym był od zawsze, Ajaxu i przejął kataloński zespół w momencie, gdy był wyniszczony wewnętrzną walką, która doprowadziła nawet graczy do publicznego wezwania prezydenta Núñeza do rezygnacji. Epizod ten przeszedł do historii pod nazwą Motín del Hesperia, od nazwy hotelu, w którym zebrali się zawodnicy.

 

Opcja podpisania umowy z Cruyffem nie była jedynym wyjściem jakie miał w zanadrzu Núñez, jako prezydent zawsze darzył sympatią swojego rodaka Javiera Clemente. Pomimo tego opcja ta została odrzucona przez większość zarządu, który zagroził, że poda się w całości do dymisji, jeśli Clemente przejmie stery w klubie.

 

Clemente, wróg FC Barcelony

Clemente swego czasu, jako trener Athletic Bilbao przeprowadził pewne gorące dyskusje z barcelonismo, w których zachowywał się jak jeden z wrogów katalońskiego klubu, zwłaszcza po poważnej kontuzji Maradony odniesionej w starciu z Andonim Goikoetxeą. Trener Basków, a następnie Espanyolu i reprezentacji Hiszpanii, nadal utrzymuje napięte stosunki z Barçą, a zwłaszcza z Cruyffem. Holender był jednym z  głosów przeciwko Núñeza w wyborach w 1989, ale ostatecznie pozostał on prezydentem na następną kadencję.

 

„Porządki” w szatni

 

Nowy trener dołączył do klubu w czerwcu w 1988 roku. Wraz z nim do Barçy, która niedawno zdobyła Copa del Rey, przyszły zmiany, duża część szatni musiała odejść, podczas gdy do zespołu dołączyło wiele wzmocnień.

 

W pierwszych dwóch sezonach Cruyffa (w pierwszym sezonie zdobył Puchar Zdobywców Pucharów, a w drugim Puchar Króla) były momenty, w których wprowadzał styl gry, który trwa aż do teraz, opierający się przede wszystkim na posiadaniu piłki, płynnej grze i starał się, aby podobała się ona kibicom. 

 

Pierwsze mistrzostwo

 

Wiosną 1992 roku Barça zdobyła historyczny dublet, wygrywając ligę i Puchar Europy, była to czasami trudna droga, ponieważ nie wszyscy barcelonistas popierali ścieżkę, którą obrał nowy trener, który również otworzył szereg konfrontacji z prezydentem. Relacje pomiędzy stronami uległy jeszcze pogorszeniu w ciągu roku.

 

Po wygraniu ligi cztery lata z rzędu oraz zdobyciu Pucharu Króla i Pucharu Zdobywców Pucharów, Barcelona miała wywołać nowe poruszenie w Europie, ale przegrała na stadionie w Atenach w finale Ligi Mistrzów z Milanem 0:4, co wywołało nowy kryzys, zwłaszcza, że tym razem to Cruyff był tym, który odpowiadał za rewolucje.

 

Cruyff zażądał zawodników, których Núñez nie pozyskał i następne dwa lata nie przyniosły tytułów, natomiast przeprowadzone transfery wzbudziły zdziwienie w otoczeniu i pojawił się pomysł czerpania graczy z cantery. Drużynie groziło nawet niezakwalifikowanie się do europejskich pucharów, czego cudem udało się uniknąć.

 

Znak, który pozostał 

 

Ostatecznie Cruyff został zwolniony, w drugiej kolejce sezonu 1995/1996 pożegnano trenera, który odmienił ducha i rozwinął Barçę, która nie przestawał zdobywać tytułów. W grze pozostał znak po trenerze. Pomimo odejścia Cruyff towarzyszył od tego czasu bardzo aktywnie w życiu klubu, poparł wniosek o wotum nieufnosci dla Núñeza, a w 2003 roku poparł kandydaturę Joana Laporty, który został zwycięzcą w wyborach.

 

Stał się inspiracją dla wyboru prezydenta, a następnie jednego z najbardziej utytułowanych trenerów klubu, Josepa Guardioli i ostatecznie został mianowany honorowym prezydentem Barçy, aż do przejęcia władzy przez nowy zarząd i prezydenta Sandro Rosella, z którym miał już napięte stosunki, gdy ten był dyrektorem u Laporty. Cruyff oddał odznakę honorowego prezydenta i tym samym zakończył swój czas pobytu w katalońskim klubie.

 

W wieku 66 lat Cruyff utrzymuje dystans w stosunkach z Barceloną, jak również z Ajaxem, jedynie prowadził do niedawna reprezentację Katalonii w towarzyskich spotkaniach, z czego również zrezygnował.

 

Źródło: Sport.es