Dream Team

Na długo przed zespołami Rijkaarda i Guardioli, którzy wygrali Ligę Mistrzów był zespół, który po raz pierwszy zdobył Puchar Europy. Kibice FC Barcelony drużynę prowadzoną przez Johana Cruyffa nazwali Dream Teamem. 20 maja 1992 roku Barcelona nareszcie wygrała to prestiżowe trofeum, którego zdobycia była bliska tyle razy. Wspomnienia przegranych finałów z Benficą i Steauą odeszły w niepamięć po wygranej 1:0 nad Sampdorią na legendarnym Wembley. Zwycięstwo dał Ronald Koeman trafieniem z rzutu wolnego na dziewięć minut przed końcem dogrywki. Od tego czasu minęły 22 lata, a Barcelona w Lidze Mistrzów trimfowała później jeszcze trzykrotnie. Spójrzmy, co dzieje się obecnie z zawodnikami, którzy zdobyli pierwszy Puchar Europy w historii Klubu.

Oto wyjściowa jedenastka FC Barcelony na finał w 1992 roku:

Andoni Zubizarreta; Albert Ferrer, Ronald Koeman, Nando, Juan Carlos; Josep Guardiola, Eusebio Sacristán, José Maria Bakero; Michael Laudrup, Julio Salinas, Hristo Stoichkov

Andoni Zubizarreta

Andoni Zubizarreta był pierwszym bramkarzem Dream Teamu, który pod wodzą Cruyffa zdobył cztery mistrzostwa ligowe z rzędu. W meczu z Sampdorią zachował czyste konto, co w dużej mierze pomogło Barcelonie zdobyć Świętego Graala europejskiego futbolu. Jednak jego ostatni europejski mecz w Dream Teamie był o wiele gorszy – porażka 0:4 z Milanem w finale Ligi Mistrzów w 1994 roku. Zakończył swoją przygodę z Barceloną i przeszedł do Valencii, w której grał jeszcze przez cztery lata, po czym odszedł na piłkarską emeryturę. Zapisał się w historii ligi hiszpańskiej jako bramkarz, który wystąpił w największej ilości spotkań – 622. Podobne osiągnięcie zanotował zresztą w reprezentacji Hiszpanii.

W 1998 roku rozpoczął karierę komentatora dla stacji RNE, a w latach 1999-2000 oraz 2000-2000 komentował mecze Ligi Mistrzów dla TVE. W 2001 roku Zubi objął stanowisko dyrektora sportowego w Athleticu Bilbao, skąd został zwolniony po trzech latach. Obecnie jest konsultantem zespołu Make A grupy biznesowej Inmar Group. Dodatkowo komentuje mecze Ligi Mistrzów dla stacji RTVE. Od lipca 2010 roku był dyrektorem sportowym FC Barcelony. W styczniu 2015 roku został odwołany z tej funkcji.

Albert Ferrer

Albert „Chapi” Ferrer był prawym obrońcą. Karierę piłkarza rozpoczął w połowie lat 80., a do Barcelony dołączył w 1990 roku po rocznym wypożyczeniu z Tenerife. W Barcelonie pozostał przez pięć lat i wygrał łącznie pięć tytułów ligowych, Puchar Europy, Puchar Zdobywców Pucharów i trzy Copa del Rey. Następnie dołączył do Chelsea i grał w niej aż do emerytury w 2003 roku. Obecnie pracuje jako komentator sportowy w TV3, La Sexta, a w poprzednim, sezonie pojawił się kilka razy w Sky Sports News i Revista De La Liga tej samej stacji. W październiku został trenerem holenderskiego Vitesse Arnhem, jednak pożegnał się z zespołem po tym jak zajął on 15. miejsce w lidze. Miejmy nadzieję, że dzięki temu będziemy częściej oglądać go w Revista.

Ronald Koeman

Holender Koeman dołączył do Barcelony latem 1989 roku z PSV Eindhoven. Koeman był atakującym obrońcą i znany był z bardzo dobrego egzekwowania rzutów wolnych i karnych oraz strzałów z dystansu, którymi nie raz zdobywał już bramki, tak jak w meczu z Porto. Jego gol z rzutu wolnego w finale z Sampdorią już na zawsze zostanie zapamiętany przez fanów jako bramka, która dała tak długo wyczekiwany triumf w europejskich rozgrywkach. Koeman grał w Barcelonie do 1995 roku, a następnie powrócił do ojczyzny, gdzie grał w Feyenoordzie. Dwa lata później przeszedł na emeryturę.

Po zawieszeniu butów na kołku postanowił zostać trenerem i w 1998 roku pełnił rolę asystenta selekcjonera reprezentacji Holandii, Guusa Hiddinka na Mistrzostwach Świata. W 2000 roku podjął się pracy jako trener w Vitesse, jednak w połowie sezonu opuścił klub aby trenować Ajax Amsterdam, z którym dwukrotnie zdobył mistrzostwo ligi.

Po czteroletniej przygodzie z Ajaxem Koeman objął stery Benfiki, która w sezonie 2005/06 przegrała w ćwierćfinale Ligi Mistrzów z FC Barceloną, następnie zastąpił Hiddinka w PSV i zdobył mistrzostwo ligi. Na początku sezoni 2007/08 zastąpił Quique Floresa w Valencii, z którą zaliczył rozczarowujący i szalony sezon, zdobył jednak Copa del Rey. W 2009 roku objął AZ Alkmaar po Louisie van Gaalu, a od lipca pracuje już w Feyenoordzie.

Nando

Fernando Muñoz García przez dwa lata był podstawowym środkowym obrońcą Barcelony. W 1990 roku dołączył do Katalonii z Sevilli, a po finale Ligi Mistrzów przeszedł do Realu Madryt. W 1996 roku zmienił klub na Espanyol, a karierę zakończył w 2001 roku z powodu kontuzji. Nie jest obecnie w żaden sposób związany z futbolem, zajmuje się obrotem nieruchomościami w Sewilli.

Juan Carlos

Juan Carlos Rodríguez Moreno dołączył do Barcelony na sezon 1991/92 z Atlético Madryt. Był bocznym obrońcą mogącym grać na lewej i prawej stronie boiska. Mecz z Sampdorią zaczął w wyjściowym składzie, jednak w finale z Milanem nie znalazł się nawet na ławce rezerwowych. Juan Carlos odszedł z Barcelony po sezonie 1993/94, przenosząc się na rok do Valencii, następnie cztery lata grał w w swoim pierwszym klubie, Realu Valladolid aż do emerytury w 1999 roku.

Podczas piłkarskiej emerytury reprezentował region autonomiczny Kastylii i Leonu w 2002 roku, a obecnie jest prezydentem Stowarzyszenia Weteranów Realu Valladolid, stanowisko to piastuje od 2005 roku.

Josep Guardiola

Cóż więcej można o nim powiedzieć? Po wspaniałej karierze piłkarskiej w FC Barcelonie grał jeszcze w Romie i Brescii, a także katarskim Al-Ahly i meksykańskim Dorados de Sinaloa aż do emerytury w 2006 roku.

Przez rok odpoczął od futbolu, aby później powrócić do FC Barcelony jako trener zespołu rezerw. W swoim pierwszym sezonie jako trenera wprowadził Barcelonę B do Segunda División, a po zakończeniu sezonu otrzymał ofertę objęcia pierwszej drużyny po odejściu Franka Rijkaarda. Resztę wszyscy już muszą znać. W swoim pierwszym sezonie na tym stanowisku Guardiola przeszedł do historii jako pierwszy trener, który zdobył z hiszpańskim klubem mistrzostwo ligi, puchar kraju i Ligę Mistrzów w jednym sezonie. Stał się jednym z niewielu, którzy wygrali to trofeum jako zawodnik i trener. W roli szkoleniowca Blaugrany zdobył 14 tytułów, prześcigając pod tym względem Johana Cruyffa jako trenera, który zdobył z Barceloną najwięcej trofeów. Guardiola zdobył dwukrotnie Ligę Mistrzów, cztery mistrzostwa ligowe, trzy Superpuchary Hiszpanii, dwa Superpuchary Europy, dwa razy Copa del Rey i Klubowe Mistrzostwo Świata. Odszedł z Barcelony w 2012 i zrobił sobie rok przerwy od futbolu. W następnym roku objął stery w Bayernie Monachium.

Eusebio Sacristán

Eusebio dołączył do Barcelony z Atlético przed rozpoczęciem sezonu 1988/89 i stał się częścią linii pomocy Dream Teamu. Podczas swojej przygody z klubem wygrał cztery z rzędu tytuły ligowe, Puchar Zdobywców Pucharów i Puchar Europy. Po sezonie 1994/95 odszedł do Celty Vigo, a przed emeryturą w 2002 roku grał jeszcze dla Realu Valladolid.

Powrócił do klubu i razem z Henkiem Ten Cate był asystentem Franka Rijkaarda, któremu pomógł w zdobyciu dwóch z rzędu mistrzostw ligowych oraz Ligi Mistrzów. Odszedł razem z Rijkaardem, który został zwolniony po sezonie 2007/08. Samodzielnie poprowadził klub, kiedy Celta Vigo zdecydowała się go zatrudnić w marcu 2009 roku, jednak pożegnała się z nim już w czerwcu 2010. Obecnie zastąpił Luisa Enrique i prowadzi rezerwy FC Barcelony.

José Maria Bakero

Lewoskrzydłowy Bakero przeszedł do Barcelony z Realu Sociedad i grał w niej w latach 1988-1997. Był atakującym pomocnikiem, który był ważnym ogniwem ataku w Dream Teamie. Podczas gry dla Barcelony wygrał Puchar Europy, dwa Puchary Zdobywców Pucharów, cztery Mistrzostwa Ligi i 2 Copa del Rey. Zanim przeszedł na piłkarską emeryturę grał jeszcze w meksykańskim Verancruz.

Po zakończeniu kariery piłkarza wrócił do Barcelony jako asystent Llorença Serry Ferrera w Barcelonie B, a później Louisa van Gaala w pierwszym zespole. W 1999 objął dowodzenie w meksykańskiej Puebli, jednak marne rezultaty sprawiły, że po sezonie zimowym ligi meksykańskiej stracił swoje stanowisko.

Następnie wrócił do Europy i spróbował roli doradcy sportowego w Generalitat de Cataluña oraz eksperta sportowego w mediach. W połowie sezonu 2004/05 zasiadł na ławce trenerskiej w Máladze, zastępując na tym stanowisku Antonio Tapię i uratował zespół przed spadkiem, kończąc rozgrywki ligowe na 17. pozycji w tabeli.

W sierpniu 2005 powrócił do Sociedad w roli dyrektora sportowego, jednak w marcu 2006 stał się jego trenerem, a również ten zespół uratował od spadku, kończąc ligę na 16. miejscu. Mimo to został zwolniony po siedmiu kolejkach przyszłego sezonu z powodu złych rezultatów. Dołączył do Koemana w 2007 roku jako jego asystent, jednak obaj zostali zwolnieni z powodu niewymiernych rezultatów, jakie osiągała Valencia.

Następnie Bakero zdecydował się trenować polskie zespoły. W 2009 roku przez jeden sezon trenował Polonię Warszawę, a później Lecha Poznań. 21 grudnia 2012 został szkoleniowcem peruwiańskiego klubu Juan Aurich, ale został zwolniony po dziewięciu miesiącach pracy.

Michael Laudrup

Michael Laudrup był jednym z najwspanialszych piłkarzy grających dla FC Barcelony i w ogóle w Hiszpanii, nic dziwnego więc, że szybko zdobył sobie uznanie kibiców. W 1989 roku Juventus sprzedał Laudrupa do Barcelony, który tworzył teraz jej pomoc-atak razem z Guardiolą, Amorem i Bakero. Był kluczową postacią w zespole, który wygrał cztery z rzędu mistrzostwa ligowe i Ligę Mistrzów. Klub opuścił razem z Johanem Cruyffem, po finale Ligi Mistrzów z Milanem w sezonie 1993/94. Niektórzy uważali, że rzekomo był związany z córką Cruyffa i to dlatego opuścił klub razem z nim.

Laudrup rozwścieczył Barcelonistów tym, jak w przyszłym sezonie grał już dla Realu Madryt. Po czterech z rzędu triumfach Barcelony, Laudrup pomógł teraz pięciokrotnie pod rząd triumfować w lidze zespołowi ze stolicy. Pozostał tam jeszcze przez rok, a później odszedł do japońskiego Vissel Kobe, a następnie do Ajaxu. Po Mundialu 1998 zakończył karierę.

Dwa lata później dołączył do sztabu trenerskiego w reprezentacji Danii jako asystent, a w 2002 roku objął samodzielnie swój były klub, Brøndby. Do 2006 roku Laudrup wygrał z Brøndby dwa mistrzostwa ligi i dwa krajowe puchary. Od sezonu 2007/08 prowadził Getafe, które przegrało w finale Copa del Rey z prowadzoną przez Koemana Valencią, a w ćwierćfinale Pucharu UEFA Getafe przegrało z Bayernem Monachium.

Przez kolejny sezon prowadził Spartaka Moskwa, po czym wrócił do Hiszpanii, aby trenować Mallorcę razem ze swoim kolegą z Barçy, Nadalem, który był jego asystentem. Laudrup zaliczył także przygodę trenerską w Swansea City i w sezonie 2012/13 zdobył Puchar Ligi. W lutym 2014 roku został zwolniony.

Julio Salinas

Julio Salinas był wysokim napastnikiem Dream Teamu. Do Blaugrany przeszedł z Atlético Madryt po zakończeniu sezonu 1988/89. Jego kariera z Barceloną zakończyła się po finale z Milanem w 1994 roku, ale do tej pory zdobył on Ligę Mistrzów, Puchar Zdobywców Pucharów (w którym zdobył bramkę) i cztery mistrzostwa ligowe.

Przed przejściem na emeryturę w 2000 roku grał jeszcze dla Deportivo La Coruña, Sportingu Gijón, Yokohama Marinos i Alavés. Po zakończeniu kariery piłkarskiej komentował mecze reprezentacji Hiszpanii i Ligi Mistrzów dla stacji TVE. W poprzednim sezonie pisał też dla Mundo Deportivo, a od 2006 roku zajmuje się zapowiedziami meczów dla La Sexta. W 2009 roku wziął udział w ¡Mira quién baila!, hiszpańskiego odpowiednika Tańca z gwiazdami, a w 2010 roku był gospodarzem reality show Operación Momotombo dla Antena 3.

Hristo Stoiczkow

Bułgar dołączył do FC Barcelony w 1990 roku z CSKA Sofia, a jego gole pomogły Dream Teamowi wygrać cztery mistrzostwa ligowe oraz Ligę Mistrzów. On i Bakero mieli udział w przygotowaniu rzutu wolnego, po którym bramkę w meczu z Sampdorią zdobył Koeman. Był znany ze swojej waleczności i wspaniałych bramek, ale także i z porywczości – w jednym z meczów nadepnął sędziego na stopę, za co został zawieszony na dwa miesiące.

Po sezonie 1994/95 Hristo odszedł do Parmy, a po bezowocnym roku powrócił do Barcelony Bobby”ego Robsona, której pomógł wywalczyć Copa del Rey i Puchar Zdobywców Pucharów. Pod wodzą van Gaala grał bardzo rzadko i po kolejnym sezonie opuścił klub na zawsze. Później grał dla CKSA Sofia, Al-Nassr, Kashiwa Reysol i Chicago Fire. Jego ostatnim klubem był D.C. United, zanim przeszedł na emeryturę w 2003 roku.

Hristo powrócił do Katalonii i stał się trenerem napastników w sztabie trenerskim Franka Rijkaarda, jednak odszedł w 2004 roku, gdy dostał propozycję prowadzenia reprezentacji Bułgarii. Po trzech latach bez sukcesów objął Celtę Vigo w 2007 roku, jednak podczas dwuletniej przygody z tym klubem również nie osiągnął rewelacyjnych rezultatów.

W czerwcu 2009 roku został zatrudniony jako trener południowoafrykańskiego Mamelodi Sundowns FC, jednak zrezygnował z tej posady w marcu 2010. Był łączony z objęciem posady trenera w rosyjskim Rostowie, jednak nie okazało się to prawdą, a do tej pory Stoiczkow nie podjął się już żadnej pracy trenerskiej. Niedawno został mianowany przez Bojko Borisowa, premiera Bułgarii i swojego przyjaciela, Konsulem Bułgarii w Barcelonie.

Poniżej przedstawiamy zawodników, którzy podczas meczu na Wembley zasiedli na ławce rezerwowych:

Carles Busquets, José Ramón Alexanko, Txiki Begiristain, Miguel Ángel Nadal, Ion Andoni Goikoetxea

Carles Busquets

Carles Busquets, najbardziej znany z bycia ojcem Sergio Busquetsa, przez długi czas był bramkarzem rezerwowym zastępującym Andoniego Zubizarretę. Tak jak później jego syn, tak samo i ojciec, grał najpierw w Barcelonie B, a promocję do pierwszego zespołu otrzymał w 1988 roku i grał w nim do 1999 roku. Niestety, jego pobyt w klubie pamiętany będzie najbardziej z powodu popełnianych przez niego błędów. Później grał jeszcze dla zespołu UE Lleida, a na emeryturę przeszedł po sezonie 2002/03. Powrócił do Barcelony jako jeden z trenerów bramkarzy w akademii. W poprzednim sezonie został trenerem bramkarzy w pierwszym zespole po odejściu Unzúe, jednak teraz znów powrócił do zespołu rezerw.

José Ramón Alexanko

Alexanko to środkowy obrońca, który przeszedł do Barcelony w 1980 roku. Był kapitanem Dream Teamu do przejścia na emeryturę po sezonie 1992/93. Dla klubu rozegrał ponad 200 spotkań i był pierwszym zawodnikiem FC Barcelony, który uniósł Puchar Europy. Można rzec, że odpokutował tym samym przegrany finał z 1986 roku, kiedy losy tytuły ważyły się podczas serii rzutów karnych, a on nie wykorzystał swojej szansy.

Po zakończeniu piłkarskiej kariery rozpoczął pracę szkoleniowca w FC Universitatea Craiova oraz FC National Bucuresti pod koniec lat 90. Później był też asystentem Carlesa Rexacha, kiedy ten prowadził Barcelonę w sezonie 2001/02.

Podczas kadencji Joana Laporty, Alexanko był człowiekiem odpowiedzialnym za szkółkę FC Barcelony od 2005 roku do końca rządów Laporty. W 2010 roku pożegnał się ze swoim stanowiskiem, gdy prezydentem został Sandro Rosell, a jego miejsce zajął jego kolega z Dream Teamu, Amor.

Txiki Begiristaín

Txiki znany jest kibicom Barcelony jako piłkarz oraz dyrektor sportowy klubu. Do Barçy dołączył w 1988 roku z Realu Sociedad, grał w niej do 1995 roku. Podczas pobytu w klubie czterokrotnie zdobył Mistrzostwo Hiszpanii, Puchar Zdobywców Pucharów i Ligę Mistrzów. Po Barcelonie jego kolejnymi klubami były Deportivo La Coruña i japońska Urawa Red Diamonds. Buty zawiesił na kołku w 1999 roku.

Na emeryturze komentował wydarzenia sportowe dla TV3, będąc zaangażowanym jednocześnie, podobnie jak Joan Laporta, w wybory prezydenckie po stronie Lluísa Bassata w 1999 roku. W 2003 roku Bassat miał już Laportę za konkurenta do urzędu prezydenta, a po stronie Laporty opowiedział się również Txiki. Po wygraniu wyborów przez Laportę, Txiki przez całą jego kadencję był dyrektorem sportowym klubu. Jego następcą był kolega z Dream Teamu, Andoni Zubizarreta, a Txiki sprawuje tę samą funkcję w Manchesterze City.

Miguel Ángel Nadal

Nadal dołączył do Barcelony jako nowy obrońca z Mallorki w 1991 roku. Podczas pobytu w klubie wygrał pięć razy Mistrzostwo Hiszpanii, Puchar Zdobywców Pucharów oraz Ligę Mistrzów. Wystąpił w ponad 300 meczach dla Barcelony, ale odszedł z klubu w 1999 roku, ponieważ trener Van Gaal nie stawiał na niego. Powrócił do Mallorki, której barwy reprezentował do 2005 roku, w którym zakończył karierę.

Jest również znany z bycia wujkiem jednego z najlepszych tenisistów świata, Rafaela Nadala. Nadal był członkiem drużyny futsalowej weteranów FC Barcelony, z którymi zdobył mistrzostwo ligowe. Był asystentem Laudrupa w Mallorce, a po odejściu Duńczyka poprowadził nawet jeden mecz w roli pierwszej trenera, ale po tygodniu również opuścił klub.

Ion Andoni Goikoetxea

Goikoetxea do Barçy przybył z Osasuny w 1988 roku, jednak dwa lata spędził na wypożyczeniu w Realu Sociedad. Do klubu powrócił na sezon 1991/92. Jego najlepszą cechą była niesamowita wszechstronność, był bowiem jednym z tych niewielu zawodników, którzy mogli grać na każdej pozycji na boisku, z wyjątkiem pozycji bramkarza. Z klubem zdobył cztery tytuły ligowe i Ligę Mistrzów, został także wyróżniony nagrodą Don Balón.

Barcelonę opuścił po sezonie 1993/94 i grał dla Athletic Bilbao, Yokohama Marinos i Osasuny, na emeryturę przeszedł w 1999 roku. Później trenował zespół młodzieżowy w Osasunie, stał się asystentem jej trenera, a nawet poprowadził samodzielnie jeden jej mecz – z Barceloną w 2008 roku. Powodem było zawieszenie na jedno spotkanie trenera Cuco Zigandy.

W sezonie 2009/10 przeniósł się razem z Zigandą do Xerez, gdzie nadal był jego asystentem. Zeszłego lata Goiko ponownie zajął się szkoleniem młodzieży w Osasunie i trenuje tamtejszy zespół Cadete A. Był ponadto częścią zespołu weteranów FC Barcelony, który zdobył puchar w 2008 roku.

Guillermo Amor

Amor jest kolejnym członkiem Dream Teamu, który pochodzi z cantery. Ten ofensywny pomocnik reprezentował bordowo-granatowe barwy przez ponad dekadę. Amor zadebiutował w 1988 roku i zdobył 17 trofeów: 3 Copa del Rey, 5 mistrzostw ligowych, 2 Puchary Zdobywców Pucharów i Puchar Europy w 1992 roku. Nie zagrał jednak w finale z powodu czerwonej kartki obejrzanej w półfinale – podobnie jak Éric Abidal w 2009 roku.

Opuścił klub w 1998 roku i do emerytury w 2003 roku grał kolejno w Fiorentinie, Villarrealu i Livingston FC. Po zakończeniu kariery piłkarza w latach 2003-2007 trenował Barçę B. Jego kontrakt nie został przedłużony, a na tę posadę wybrany został Pep Guardiola.

Po epizodzie w rezerwach FC Barcelony Amor został komentatorem sportowym w stacji Telecinco. Niestety, 17 grudnia 2007 roku po zakończeniu komentowania jednego z meczów, Amor ucierpiał w wypadku samochodowym i musiał być operowany ze względu na uraz jamy brzusznej. Operacja jednak się powiodła i teraz jest znów w pełni zdrowy. Warto wspomnieć, że syn Amora trenuje obecnie w szkółce FC Barcelony. Amor był kolejnym z weteranów FC Barcelony, który wziął udział w turnieju futsalu. Obecnie jest dyrektorem sportowym FC Barcelony w futbolu młodzieżowym, zastąpił na tym miejscu Alexanko razem z objęciem urzędu prezydenta przez Sandro Rosella.

Cristóbal Parralo

Cristóbal również pochodzi z zespołu młodzieżowego, a do pierwszej drużyny został włączony podczas sezonu 1987/88. Po tym sezonie opuścił klub i przeszedł do Real Oviedo, grał też w Logroñés. Do Barcelony powrócił w 1991 roku. Wystąpił zaledwie w kilku meczach i po zakończeniu sezon 1991/92 opuścił Katalonię.

Po odejściu grał ponownie w Real Oviedo, następnie w Espanyolu, a karierę w 2003 roku zakończył w PSG. Po przejściu na piłkarską emeryturę objął posadę asystenta w Espanyolu i Benfice. W sezonie 2008/09 prowadził zespół PD Santa Eulalia w Segunda B. W kolejnym sezonie trenował już Gironę w Segunda División, jednak został zwolniony na dziewięć kolejek przed końcem rozgrywek. Obecnie mówi się o tym, że ma zostać jednym ze skautów w Benfice.

Ricardo Serna

Serna przybył do Barcelony w 1988 roku po sześciu latach spędzonych w Sevilli. Był jednym z obrońców Dream Teamu i wystąpił w ponad 100 spotkaniach w FC Barcelonie. Pod wodzą Johana Cruyffa wygrał dwie Ligi, Puchar Zdobywców Pucharów i Ligę Mistrzów. Serna w finale nie zasiadł nawet na ławce rezerwowych i opuścił Barcelonę po meczu w Londynie. Grał później w Deportivo, Mallorce, Granadzie, a jego ostatnim klubem była Ceuta, w której zakończył karierę w 1997 roku.

Był kolejnym zawodnikiem, który postanowił spróbować swoich sił w trenowaniu. Jakiś czas spędził na prowadzeniu reprezentacji Andaluzji, następnie został szkoleniowcem marokańskiego IRT Tanger, aby powrócić potem do Hiszpanii i prowadzić Manchego CF w Tercera División. W czerwcu 2008 został zatrudniony jako trener w CD Don Benito w Tercera División, jednak został zwolniony już w listopadzie. Do tej pory nie znalazł sobie nowego klubu, a w czerwcu 2010 był łączony z CD Toledo.

Richard Witschge

Witschge to holenderski pomocnik kupiony przez Cruyffa przed sezonem 1991/92 z Ajaxu. W Barcelonie grał jedynie przez dwa lata, ale wystąpił w dziewięciu meczach Ligi Mistrzów i 23 spotkaniach ligowych.

Po sezonie 1992/93 Witschge przeszedł do Bordeaux, później kolejno do Blackburn Rovers, Ajaxu, Alavés i japońskiego Oita Trinita, w którym zakończył karierę po sezonie 2003/04. Na piłkarskiej emeryturze został asystentem Arona Wintera w drużynie rezerw Ajaxu Amsterdam, Jong Ajax, jednak wiadomo tylko tyle, że nie piastuje już tej posady.