FC Barcelona, Duma Katalonii to dziś najbardziej rozpoznawalny klub piłkarski z Katalonii. Jednak nie założył jej ani Katalończyk, ani nawet Hiszpan. Ojcem FC Barcelony był Szwajcar, Joan Gamper, który zapewne nie zdawał sobie sprawy z tego jak potężna będzie niegdyś Barça. Serdecznie zachęcamy Cię do zapoznania się z poniższym tekstem, który dobrze przybliży Ci historię Barcelony.
Założyciele Barcelony
FC Barcelona to klub z ponad stuletnią historią. 29 listopada 1899 roku Joan Gamper i kilku jego przyjaciół założyli Football Club Barcelona. Pierwszym prezesem został Walter Wild, wiceprezesem John Parsons, skarbnikiem Bartomeu Terradas, sekretarzem Klubu został Lluís d”Ossó. Kapitanem zespołu wybrano samego Joana Gampera, a drugim kapitanem został William Parsons. Na klubowe barwy wybrano bordo i granat, a herbem był herb miasta Barcelony.
Pierwsze mecze, pierwsze derby
Pierwszy mecz zawodnicy FC Barcelony zagrali 8 grudnia 1899 roku z Anglią na boisku zespołu El Catala, Velodromo de la Bonanova. Spotkanie wygrali 1:0 Anglicy, a Barcelona zagrała w składzie: Juan de Urruela, Walter Wild, Lomba, Lluís d”Ossó, Josep Llobet, Antonio López, Bartomeu Terradas, Joan Gamper, Otto Kunzle, Schilling. Jednak na pierwszą wygraną nie przyszło czekać długo. Już 25 grudnia drużyna odniosła swoje pierwsze zwycięstwo – Barça wygrała 3:1 z lokalnym El Catala. Jak można się jednak domyśleć, Klub chciał posiadać swój własny obiekt do rozgrywania meczów. W związku z tą inicjatywą wydzierżawiono boisko przy Hotelu Casanovas. Na tym obiekcie rozegrano pierwsze w historii derby Katalonii – przeciwko Sociedad Española de Futbol znanemu dziś jako RCD Espanyol. Mecz zakończył się bezbramkowym remisem.
W 1902 roku FC Barcelona brała udział w rozgrywkach o Puchar Króla. W półfinale spotkała się z zespołem Madrid FC – dzisiejszym Realem Madryt. Duma Katalonii wygrała na wyjeździe 3:1 – tak rozpoczęła się historia Gran Derbi. Wracając do rozgrywek o Puchar Króla – w finale Barça przegrała 1:2 z Vizcayą, znanym dziś jako Athletic Bilbao. Co ciekawe, wszystkie trzy zespoły grają do dziś nieprzerwanie w La Liga, bez spadku do niższych rozgrywek.
Pierwszy kryzys i jego zażegnanie, czyli Gamper prezesem
Trzy lata później, w 1905 roku FC Barcelona wzięła udział w pierwszym w historii Pucharze Katalonii. Barça zdobyła to trofeum po pokonaniu w finale Espanyolu 3:2. Mimo dobrych wyników sportowych klubu nie minął kryzys. W 1908 roku w Klubie pozostało tylko 38 socios, jednak znalazł się ktoś, kto uratował Klub przed rozpadem. Joan Gamper zrezygnował z pełnienia funkcji kapitana zespołu i został prezesem Klubu aż przez pięć kolejnych kadencji. Rezultaty były widoczne niemal natychmiastowo – w 1909 roku Klub stać było na wykupienie obiektu Stadion de la calle Industria, na którym rozgrywano odtąd spotkania Dumy Katalonii.
Sukcesy sportowe FC Barcelony mówiły same za siebie: w sezonie 1909/1910 Klub zdobył mistrzostwo Hiszpanii oraz wygrał Puchar Króla. Tak znakomite wyniki zachęcały do przybywania nowych socios, których w kolejnym sezonie było już 367. W tymże sezonie drużyna zdobyła Puchar Katalonii oraz Puchar Pirenejów. W tych latach pierwszym Polakiem grającym dla FC Barcelony był Walter Rozitsky. Niestety, zapisał się on w historii Dumy Katalonii niezbyt chlubnym wyczynem – był pierwszym zawodnikiem, który opuścił FC Barcelonę na rzecz Realu Madryt.
Kolejne sukcesy i rozwój Klubu
14 sierpnia 1912 roku w wieku 15 lat do Klubu przybył Paulino Alcántara. W swoim pierwszym oficjalnym meczu w bordowo-granatowych barwach (przeciwko Català SC) Filipińczyk ustrzelił hat-tricka, a sama Barcelona wygrała 9:0. Alcántara był zawodnikiem, który posiadał niezwykle silny instynkt strzelecki. Ustanowił rekord największej liczby bramek strzelonych dla FC Barcelony – zdobył 369 goli w 357 meczach. Wynik ten został pobity przez Leo Messiego w 2014 roku.
Trzeci w historii Puchar Hiszpanii Barça zdobyła w 1913 roku. Cztery lata później rozegrano kolejny mecz z Realem Madryt, tym razem w Barcelonie. FC Barcelona ponownie nie pozostawiła złudzeń piłkarzom ze stolicy i pokonała ich 3:0. W tym okresie jednym z zawodników Realu był legendarny Santiago Bernabéu.
Okres przedwojenny, problemy polityczne
17 lipca 1917 roku pierwszym w historii oficjalnym trenerem FC Barcelony został Anglik, Jack Greenwell, który pierwszy mecz na stanowisku Dumy Katalonii wygrał 3:1 (z drużyną CE Europa).
Mijały lata i Klub rozwijał się coraz bardziej. Wybudowano pierwszy stadion klubowy, Camp de Les Corts, na którym FC Barcelona rozgrywała mecze w latach 1922-1957. Na inaugurację rozegrano spotkanie z zespołem St. Mirren, które Katalończycy wygrali 2:1. W kolejnym roku Klub zdobył po raz kolejny Puchar Hiszpanii. Aby zobrazować jak bardzo FC Barcelona rosła w siłę wystarczy spojrzeć na ilość socios w Klubie – po 25 latach istnienia było ich już 12 207.
W roku 1923 władze hiszpańskie zwalczały katalońskie ruchy niepodległościowe. Nie ominęło to FC Barcelony, co do której podjęto następujące decyzje: wprowadzono całkowity zakaz używania języka katalońskiego, na stadionie nie można było wywieszać katalońskich flag. Rok później doszło do incydentów przy okazji jednego z meczów. Przed spotkaniem hiszpańscy funkcjonariusze pobili katalońskich kibiców. Inni fani FC Barcelony wygwizdali za to hymn Hiszpanii odgrywany na początku meczu oraz spalili flagę Hiszpanii. Konsekwencje były nieuniknione – stadion zamknięto na pół roku, a Joan Gamper został oskarżony o dowodzenie spiskiem i zmuszony był wyjechać do Szwajcarii.
Nowym prezesem Klubu został Arcadi Balaguer. Za jego kadencji zespół także święcił sukcesy, którymi były dwa puchary Copa del Rey (1925/26, 1927/28), trzy puchary Capmionat de Catalunya (1925/26, 1926/27, 1927/28) oraz zwycięstwo w pierwszej edycji ligi hiszpańskiej (1928/29).
Wojna domowa w Hiszpanii
Rok 1936 to początek wojny domowej w Hiszpanii, podczas której ucierpiała też FC Barcelona. W tym czasie liczba socios zmalała do 2500. Po miesiącu od rozpoczęcia wojny prezes Klubu, Josep Suñol, został wezwany na posiedzenie federacji piłkarskiej do Madrytu. W drodze do stolicy jego samochód został zatrzymany w Sierra de Guadarrama przez patrol wojsk Franco, a sam prezes został zastrzelony. Z kolei Angel Arocha, nadzwyczaj uzdolniony zawodnik Barçy (214 bramek w 207 meczach) został wcielony do armii Aragonii. W celu uchronienia się przed wojną szesnastu zawodników wyjechało do Ameryki, gdzie rozgrywali mecze w Meksyku i Stanach Zjednoczonych. Wróciło ich jednak tylko czterech.
16 marca 1938 roku spuszczono bombę na budynek Klubu, zniszczeniu uległo pomieszczenie z trofeami oraz kasa Klubu. FC Barcelona przestałaby istnieć przez brak funduszy, ale na szczęście dozorca odnalazł kasetkę zawierającą 2500 peset. Rozgrywki ligowe zostały zawieszone, a w czasie wojny Klub zdobył tylko Mistrzostwo Katalonii. Wojna domowa zakończyła się po trzech latach walk zwycięstwem generała Franco.
Na jego osobisty rozkaz w 1940 roku zmieniono nazwę Klubu – z Football Club Barcelona na Club del Futbol Barcelona (do dawnej nazwy powrócono w 1974 roku). Zmieniono także herb – z Senyery usunięto dwa czerwone pasy (powrót do oryginału nastąpił w 1949 roku). Natomiast do śmierci Franco obowiązywał zakaz wywieszania flag Katalonii na stadionie FC Barcelony.
Okres po wojnie
Rok 1942 był okresem, w którym FC Barcelona pokazała się z dwóch stron. Z jednej strony zespół cudem uniknął spadku do Segunda División (dzięki wygranej 5:1 z Realem Murcią zespół zajął 12. miejsce w tabeli), a z drugiej strony Barcelona zdobyła Puchar Hiszpanii dający jej awans do Pucharu Miast Targowych. Mariano Martín, mimo fatalnej postawy w lidze, został królem strzelców, zdobywając 32 bramki w 26 spotkaniach. Rok później FC Barcelona spotkała się w Pucharze Hiszpanii z Realem Madryt. Pierwszy pojedynek na Les Corts wygrała Duma Katalonii 3:0, jednak w rewanżu górą byli piłkarze ze stolicy, którzy wygrali 11:1. FC Barcelona ponownie triumfowała w lidze w latach 1944/45, 1947/48 i 1948/49. W 1950 roku na Les Corts rozegrano jedno z najbardziej pamiętnych Gran Derbi – Duma Katalonii rozgromiła Madryt 7:1.
Kolejnym ważnym do odnotowania wydarzeniem jest pojawienie się w Klubie kolejnej legendy w 1950 roku – Ladislao Kubali. Poprowadził on Barçę do zwycięstwa w Pucharze Hiszpanii, a w finale sam zdobył trzy gole. W 1952 roku dominacja FC Barcelony nie podlegała dyskusji, a Klub nazwano dumnie Drużyną Pięciu Pucharów (kat. Barça de les 5 Copes). Zespół zdobył Puchar Ligi Hiszpańskiej, Latin Cup, Trofeum Eva Duarte, Trofeum Martini & Rossi, a także Puchar Hiszpanii. W kolejnym sezonie mogliśmy ujrzeć jak wielki wpływ miał Kubala na postawę Dumy Katalonii. Gdy zachorował na gruźlicę Barça zajmowała miejsce w środkowej części tabeli. Jednak po powrocie do zdrowia w lutym Węgier doprowadził Barcelonę ponownie na zasłużone miejsce na szczycie tabeli oraz do triumfu w Pucharze Hiszpanii.
Jednak tak samo jak upada każde wielkie imperium, tak dominacja FC Barcelony nie mogła trwać w nieskończoność. W 1953 roku ligę wygrał Real Madryt, a Barcelona zajęła drugie miejsce. Zespół z Katalonii nie triumfował także w Pucharze Hiszpanii, w którym w finale przegrał 0:3 z Valencią. W kolejnym sezonie sytuacja miała się tak samo, a Kubala nie był w najlepszej dyspozycji, gdyż narzekał na uraz kolana. Klub ściągnął więc nowego zawodnika, Luisa Suáreza z Deportivo La Coruña.
Nowy stadion i polski akcent
28 listopada 1954 roku, dzień przed 55. rocznicą założenia Klubu, rozpoczęto prace związane z budową nowego stadionu – Camp Nou. W sezonie 1955/56 FC Barcelona zdobyła pierwszy w historii Puchar Miast Targowych, wygrywając w dwumeczu z reprezentacją Londynu 6:2. W tym samym sezonie Klub zajął drugie miejsce w lidze, za Athletikiem Bilbao. 24 września 1957 roku nastąpiło długo oczekiwane otwarcie nowego stadionu. W ten dzień rozegrano mecz inauguracyjny: FC Barcelona – Legia Warszawa. Zespół z Polski wystąpił jako Reprezentacja Warszawy. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem gospodarzy 4:2, a bramki dla Barçy zdobyli Eulogio Martínez, Justo Tejada, Francisco Sampedro Lluesma i Evaristo, natomiast dla gości strzelali Henryk Szymborski i Władysław Soporek.
W 1960 roku FC Barcelona obroniła Puchar Miast Targowych, a zawodnik Dumy Katalonii, Luis Suárez, zdobył Złotą Piłkę. W sezonie 1959/60 zespół triumfował w rozgrywkach ligowych, znacznie przyczynił się do tego fakt, że Barcelona nie przegrała żadnego meczu na Camp Nou. Klub ze stolicy Katalonii stawał się coraz bardziej popularny, liczba socios wzrosła do 50 000. W Pucharze Europy Barça pokonała Real Madryt w 1/8 finału, lecz uległa w finale zespołowi Benfice Lizbona. W 1963 roku Barça zdobyła kolejny Puchar Hiszpanii. Po trzech latach Blaugrana sprzedała tereny Les Corts, co znacznie poprawiło kondycję finansową Klubu. Zespół zdobył po raz trzeci w historii Puchar Miast Targowych.
W styczniu 1968 roku ówczesny prezydent Klubu, Narcís de Carreras, powiedział, że FC Barcelona to „więcej niż klub” (kat. mes que un club). Było to odzwierciedlone w postawie całego Klubu, który utożsamiał się z regionem Katalonii w trudnych czasach reżimu generała Franco, który starał się zabić w Katalończykach poczucie własnej narodowości.
Rywalizacja na linii Barcelona-Madryt narasta
13 sierpnia 1973 roku z Ajaksu Amsterdam do FC Barcelony przeszedł Johan Cruyff. Transfer wyniósł 922 000 funtów. Holender miał także do wyboru ofertę Realu Madryt, ale swoje stanowisko uzasadnił wypowiedzią: „Nigdy nie przejdę do klubu, który sympatyzował z reżimem Franco”. W 1974 roku Barcelona zapewniła sobie mistrzostwo Hiszpanii na sześć kolejek przed końcem rozgrywek, a w jednym z ostatnich meczów pokonała Real Madryt 5:0 na stadionie swojego rywala. Jednak w kolejnym sezonie było gorzej – Klub zajął trzecie miejsce w lidze i przegrał z Los Blancos w finale Pucharu Hiszpanii. Jednak odmiana nadeszła, kiedy prezesem Klubu został Josep Lluis Nuñez w 1978 roku (prezesem pozostał aż do roku 2000). Wtedy to FC Barcelona wygrała Puchar Hiszpanii i rok później Puchar Miast Targowych.
W obliczu dominującej FC Barcelony, Real Madryt posuwał się do pozasportowych kroków, aby dotrzymać tempa Dumie Katalonii. 1 marca 1981 roku Enrique Quini został uprowadzony przez osoby z otoczenia Realu Madryt i był więziony przez 25 dni. Zawodnik został uwolniony dopiero na dzień przed finałem Pucharu Hiszpanii, kiedy to zarząd FC Barcelony przyznał, że odstąpi od wygrania w tych zawodach. Jednak Duma Katalonii wygrała ze Sportingiem Gijón 3:1, a jedną z bramek zdobył właśnie Enrique Quini.
W 1982 roku Camp Nou zostało powiększone, aby móc pomieścić 120 tysięcy widzów na potrzeby Mistrzostw Świata. 7 listopada tego roku do Barcelony przyjechał papież Jan Paweł II, który odprawił mszę na stadionie. Otrzymał także kartę socio z numerem 10 080. W tym samym roku FC Barcelona zdobyła Puchar Zdobywców Pucharów, wygrywając ze Standardem Liège 2:1. W 1982 roku doszło do kolejnego ważnego wydarzenia, na Camp Nou został sprowadzony geniusz futbolu, Diego Maradona, za kwotę 3 milionów funtów. Jednak Argentyńczyk miał problemy z kontuzjami, więc po dwóch latach przeniósł się do SSC Napoli za kwotę 5 mln funtów.
W sezonie 1984/85 Barça zdobyła 10. mistrzostwo Hiszpanii, a liczba socios przekroczyła 100 000. W kolejnym roku FC Barcelona doznała pierwszej porażki na własnym stadionie z Realem Madryt 1:2. W sezonie 1987/88 trenerem Dumy Katalonii został Luis Aragonés, ale w tym okresie Blaugrana zajęła dopiero szóste miejsce w lidze. Jednak Klub zdobył Puchar Hiszpanii, dzięki któremu zespół mógł zagrać w przyszłym sezonie o Puchar Zdobywców Pucharów, który zresztą Barcelona wygrała, ale pod wodzą nowego trenera – Johana Cruyffa.
Dream Team
W sezonie 1989/90 do zespołu prowadzonego przez holenderskiego szkoleniowca dołączyło dwóch wysokiej klasy piłkarzy: Ronald Koeman i Michael Laudrup. W finale Copa del Rey FC Barcelona ponownie zmierzyła się z Realem Madryt i wyszła z tego pojedynku zwycięsko, aplikując rywalowi dwie bramki i nie tracąc żadnej. W kolejnym sezonie FC Barcelona także święciła sukcesy, mimo problemów zdrowotnych trenera, sześciomiesięcznej kontuzji Koemana i zawieszeniu Christo Stoiczkowa. FC Barcelona Cruyffa zdobyła Superpuchar Hiszpanii, mistrzostwo Hiszpanii, mistrzostwo Katalonii oraz Puchar Theressa Therrara.
Rok 1992 był wspaniałym okresem dla FC Barcelony, która okrzyknięta została Dream Teamem. Zespół zakończył wtedy po raz dwunasty ligę na pierwszym miejscu oraz zdobył po raz pierwszy historyczny Puchar Ligi Mistrzów po golu Koemana z rzutu wolnego. W roku 1992 odbyły się w Barcelonie Igrzyska Olimpijskie, w których udział wzięła reprezentacja Polski. Na Camp Nou uległa 2:3 reprezentacji Hiszpanii. W kolejnym sezonie Barça obroniła tytuł Mistrza Hiszpanii, ponownie wygrała w Pucharze Therresa i Pucharze Katalonii. W 1994 roku Barcelona ponownie triumfowała w lidze hiszpańskiej, pokonując w tym okresie Real Madryt 5:0 na Camp Nou. Klub dostał się do finału Ligi Mistrzów, jednak został pokonany przez AC Milan. Spowodowało to odejście Andoniego Zubizarrety, Julio Salinasa, Michaela Laudrupa i Christo Stoiczkowa. W kolejnym sezonie Barcelona zajęła czwarte miejsce w lidze, a po zakończeniu sezonu 1995/96 z posady trenera zrezygnował Johan Cruyff.
Holenderska kolonia w Barcelonie
Zespół po Holendrze objął sir Bobby Robson, a za jego czasów do Blaugrany dołączyli Ronaldo i Luis Enrique. Brazylijczyk zdobył tytuł króla strzelców ligi hiszpańskiej, strzelił też zwycięską bramkę w finale Pucharu Zdobywców Pucharów przeciwko PSG. Klub zdobył niebywałą liczbę 102 goli w lidze, ale to nie wystarczyło, aby zająć pierwsze miejsce. Zespół wygrał za to Puchar Hiszpanii.
W sezonie 1997/98 nastąpiła kolejna zmiana trenera. Zespół objął Holender Louis van Gaal. W sezonie tym FC Barcelona zdobyła podwójną koronę: triumfowała w lidze i Pucharze Hiszpanii. Jednak w kolejnych sezonach zespół rozczarowywał mimo wielu pieniędzy wydawanych na graczy. Van Gaal stworzył w Barcelonie holenderską kolonię, na co narzekali kibice (do Klubu sprowadzeni zostali Frank i Ronald de Boer, Michael Reiziger, Winston Bogarde, Ruud Hesp i Patrick Kluivert). W 2000 roku prezesem FC Barcelony został Joan Gaspart, który dążył do poprawienia sytuacji w Klubie. Za czasów kadencji Gasparta Luís Figo (sprowadzony jeszcze przez Cruyffa) przeszedł do największego rywala Barçy, Realu Madryt. Wywołało to oburzenie wśród katalońskich kibiców, którzy znienawidzili Portugalczyka i okrzyknęli go zdrajcą.
Wciąż brak było sukcesów, więc na stanowisko trenera ponownie zatrudniono Louisa van Gaala. Kiedy prowadził on zespół w 2002 roku FC Barcelona znajdowała się o trzy punkty od strefy spadkowej w 19. kolejce ligi hiszpańskiej. Spowodowało to wzrost niezadowolenia Culés i zmianę trenera na Radomira Anticia, dzięki któremu FC Barcelona uzyskała awans do Pucharu UEFA poprzez zajęcie szóstego miejsca w lidze. Klub w kryzysie pozostawił Joan Gaspart, który po tym sezonie ustąpił ze stanowiska prezesa.
Era Joana Laporty
W 2003 roku nowym prezydentem Klubu został Joan Laporta. Obiecał on kibicom sprowadzenie Davida Beckhama, o którego starał się też Real Madryt. Anglik ostatecznie przeszedł do Los Blancos, a Laporta sprowadził do Klubu Ronaldinho. Z perspektywy czasu widać wyraźnie jak dobre przyniosło to skutki. Brazylijczyk był najbardziej rozpoznawanym graczem FC Barcelony, idealnym liderem, który prowadził zespół do kolejnych zwycięstw z uśmiechem na twarzy. W kolejnym sezonie do klubu przybyli Deco, Samuel Eto”o i Ludovic Giuly. To oni oraz wychowankowie Klubu mieli stanowić o sile FC Barcelony i przywrócić ją na szczyt. Zespół osiągał wyznaczone cele, na początek zdobył Superpuchar Hiszpanii w 2005 roku. Kolejny sezon 2005/2006 był kolejnym, w którym FC Barcelona dominowała nad swoimi rywalami. Zespół zwyciężył w lidze oraz zdobył drugi w historii Puchar Ligi Mistrzów, pokonując w finale Arsenal Londyn 2:1.
Sezon 2006/2007 nie był już tak udany. Blaugrana odpadła z Ligi Mistrzów w 1/8 finału, ulegając Liverpoolowi. W lidze natomiast zespół Franka Rijkaarda spisywał się dobrze, zajmując pierwsze miejsce. Jednak wszystko przekreśliła niewiarygodna pogoń Realu Madryt, który zrównał się z Dumą Katalonii ilością punktów. Real wygrał ligę, mając korzystniejszy bilans bramkowy. W tym sezonie Blaugrana zdobyła jedynie Puchar Katalonii. 15 sierpnia 2007 roku FC Barcelona zdobyła Puchar Beckenbauera, wygrywając 1:0 z Bayernem Monachium. Rezerwy FC Barcelony, Barça B, spadły do Tercera División, co spowodowało rozwiązanie Barcelony C.
Przed sezonem 2007/08 Klub dokonywał wzmocnień, do zespołu przybyli Thierry Henry i Yaya Touré. Drużyna posiadała bardzo dobrych piłkarzy, jednak nic to nie dało. Zespołowi brakowało lidera, Ronaldinho zaliczał kolejne spadki formy i kolejne nocne imprezy. FC Barcelona ukończyła sezon na trzecim miejscu.
Josep Guardiola szkoleniowcem – złoty okres
Z Klubu odszedł Frank Rijkaard, a na jego miejsce przyszedł Josep Guardiola, który do tej pory prowadził jedynie Barçę B (z którą wywalczył awans do Segunda División B). Kataloński szkoleniowiec określił jasno swoje zasady, prezentował typową filozofię FC Barcelony od samego początku. Zaraz po przyjściu do Klubu po decyzji Guardioli sprzedano Deco i Ronaldinho. Do Klubu sprowadzono nowych zawodników, między innymi Daniego Alvesa, Gerarda Piqué i Seydou Keitę. W sezonie 2008/09 FC Barcelona zwyciężyła we wszystkich możliwych rozgrywkach – zwyciężyła w lidze, bijąc kolejne rekordy zdobytych bramek, wygrała Puchar Hiszpanii i Ligę Mistrzów. Zespół zdobył upragnioną potrójną koronę, sezon 2008/09 jest uznawany za najlepszy w historii FC Barcelony.
W kolejnym sezonie do zespołu przybył Zlatan Ibrahimović, a FC Barcelona dołożyła do półki z trofeami Superpuchar Hiszpanii, a następnie Superpuchar Europy. Zwyciężyła ponownie ligę hiszpańską z trzema punktami przewagi nad Realem Madryt. W tym sezonie Klub zanotował rekordowy budżet w wysokości 405 mln euro. Po sezonie odeszli Touré, Márquez, Chygrynsky i Henry, a Ibra został wypożyczony do AC Milan. Klub został wzmocniony za to innymi światowej klasy piłkarzami: Adriano Correią, Javierem Mascherano i Davidem Villą. Swoją kadencję zakończył Joan Laporta, a nowym prezydentem został Sandro Rosell.
Źródło: Własne