Czy zastanawialiście się kiedyś co dzieje się z dawnymi gwiazdami FC Barcelony? Dziś Ibrahim Ayyub przybliży Wam co obecnie robią gwiazdy DreamTeamu Johana Cruyffa.
Na długo przed zespołami Rijkaarda i Guardioli, którzy wygrali Ligę Mistrzów był zespół, który po raz pierwszy zdobył Puchar Europy. Kibice FC Barcelony drużynę prowadzoną przez Johana Cruyffa nazwali Dream Teamem. 20 maja 1992 roku Barcelona nareszcie wygrała to prestiżowe trofeum, którego zdobycia była bliska tyle razy. Wspomnienia przegranych finałów z Benfiką i Steauą odeszły w niepamięć po wygranej 1-0 nad Sampdorią na legendarnym Wembley. Zwycięstwo dał Ronald Koeman trafieniem z rzutu wolnego na dziewięć minut przed końcem dogrywki. Od tego czasu minęło 19 lat, a Barcelona w Lidze Mistrzów trimfowała później jeszcze trzykrotnie. Spójrzmy co dzieje się obecnie z zawodnikami, którzy zdobyli pierwszy Puchar Europy w historii Klubu.
Oto wyjściowa jedenastka FC Barcelony na finał w 1992 roku:
Andoni Zubizarreta, Albert Ferrer, Ronald Koeman, Nando, Juan Carlos, Josep Guardiola, Eusebio Sacristán, José Maria Bakero, Michael Laudrup, Julio Salinas, Hristo Stoichkov
Andoni Zubizarreta
Andoni Zubizarreta był pierwszym bramkarzem Dream Teamu, który pod wodzą Cruyffa zdobył cztery mistrzostwa ligowe z rzędu. W meczu z Sampdorią zachował czyste konto, co w dużej mierze pomogło Barcelonie zdobyć Świętego Graala europejskiego futbolu. Jednak jego ostatni europejski mecz w Dream Teamie był o wiele gorszy – porażka 4-0 z Milanem w finale Ligi Mistrzów w 1994 roku. Zakończył swoją przygotę z Barceloną i przeszedł do Valencii, w której grał jeszcze przez cztery lata, po czym przeszedł na piłkarską emeryturę. Zapisał się w historii ligi hiszpańskiej jako bramkarz, który wystąpił w największej ilości spotkań – 622. Podobne osiągnięcie zanotował zresztą w reprezentacji Hiszpanii.
W 1998 roku rozpoczął karierę komentatora dla stacji RNE, a w latach 1999-2000 oraz 2000-2000 komentował mecze Ligi Mistrzów dla TVE. W 2001 roku Zubi objął stanowisko dyrektora sportowego w Athletic Bilbao, skąd został zwolniony po trzech latach. Obecnie jest konsultantem zespołu Make A grupy biznesowej Inmar Group. Dodatkowo komentuje mecze Ligi Mistrzów dla stacji RTVE oraz jest dyrektorem sportowym FC Barcelony.
Albert Ferrer
Albert „Chapi” Ferrer był prawym obrońcą. Karierę piłkarza rozpoczął w połowie lat 80., a do Barcelony dołączył w 1990 roku po rocznym wypożyczeniu z Tenerife. W Barcelonie pozostał przez pięc lat i wygrał łącznie pięć tytułów ligowych, Puchar Europy, Puchar Zdobywców Pucharów i trzy Copa del Rey. Następnie dołączył do Chelsea i grał w niej aż do emerytury w 2003 roku. Obecnie pracuje jako komentator sportowy w TV3, La Sexta, a w poprzednim, sezonie pojawił się kilka razy w Sky Sports News i Revista De La Liga tej samej stacji. W październiku został trenerem duńskiego Vitesse Arnhem, jednak pożegnał się z zespołem po tym jak zajął on 15. miejsce w lidze. Miejmy nadzieję, że dzięki temu będziemy częściej oglądać go w Revista.
Ronald Koeman
Duńczyk Koeman dołączył do Barcelony latem 1989 roku z PSV Eindhoven. Koeman był atakujacym obrońcą i znany był z bardzo dobrego egzekwowania rzutów wolnych i karnych oraz strzałów z dystansu, którymi nieraz zdobywał już bramki, tak jak w meczu z Porto. Jego gol z rzutu wolnego w finale z Sampdorią już na zawsze zostanie zapamiętany przez fanów jako bramka, która dała tak długo wyczekiwany triumf w europejskich rozgrywkach. Koeman grał w Barcelonie do 1995 roku, a następnie powrócił do ojczyzny gdzie grał w Feyenoordzie. Dwa lata później przeszedł na emeryturę.
Po zawieszeniu butów na kołku postanowił zostać trenerem i w 1998 roku pełnił rolę asystenta selekcjonera reprezentacji Holandii, Guusa Hiddinka na Mistrzostwach Świata. W 2000 roku podjął się pracy jako trener w Vitesse, jednak w połowie sezonu opuścił klub aby trenować Ajax Amsterdam, z którym dwukrotnie zdobył mistrzostwo ligi.
Po czteroletniej przygodzie z Ajaxem Koeman objął stery Benfiki, która w sezonie 2005/06 przegrała w ćwierćfinale Ligi Mistrzów z FC Barceloną, następnie zastąpił Hiddinka w PSV i zdobył mistrzostwo ligi. Na początku sezoni 2007/08 zastąpił Quique Floresa w Valencii, z którą zaliczył rozczarowujący i szalony sezon, zdobył jednak Copa del Rey. W 2009 roku objął AZ Alkmaar po Louisie van Gaalu, a od lipca pracuje już w Feyenoordzie.
Nando
Fernando Muñoz García przez dwa lata był podstawowym środkowym obrońcą Barcelony. W 1990 roku dołączył do Katalonii z Sevilli, a po finale Ligi Mistrzów przeszedł do Realu Madryt. W 1996 roku zmienił klub na Espanyol, a karierę zakończył w 2001 roku z powodu kontuzji. Nie jest obecnie w żaden sposób związany z fubtolem, zajmuje się obrotem nieruchomościami w Sevilli.
Juan Carlos
Juan Carlos Rodríguez Moreno dołączył do Barcelony na sezon 1991/91 z Atlético Madryt. Był bocznym obrońcą mogącym grać na lewej i prawej stronie boiska. Mecz z Sampdorią zaczął w wyjściowym składzie, jednak w finale z Milanem nie znalazł się nawet na ławce rezerwowych. Juan Carlos odszedł z Barcelony po sezonie 1993/94 przenosząc się na rok do Valencii, następnie cztery lata grał w w swoim pierwszym klubie, Realu Valladolid aż do emerytury w 1999 roku.
Podczas piłkarskiej emerytury reprezentował region autonomiczny Kastylii i Leonu w 2002 roku, a obecnie jest prezydentem Stowarzyszenia Weteranów Realu Valladolid, stanowisko to piastuje od 2005 roku.
Josep Guardiola
Cóż więcej można o nim powiedzieć? Po wspaniałej karierze piłkarskiej w FC Barcelonie grał jeszcze w Romie i Brescii, a także katarskim Al-Ahly i meksykańskim Dorados de Sinaloa aż do emerytury w 2006 roku.
Przez rok odpoczął od futbolu, aby później powrócić do FC Barcelony jako trener zespołu rezerw. W swoim pierwszym sezonie jako trenera wprowadził Barcelonę B do Segunda División, a po zakończeniu sezonu otrzymał ofertę objęcia pierwszej drużyny po odejściu Franka Rijkaarda. Resztę wszyscy już muszą znać. W swoim pierwszym sezonie na tym stanowisku Guardiola przeszedł do histroii jako pierwszy trener, który zdobył z hiszpańskim klubem mistrzostwo ligi, puchar kraju i Ligę Mistrzów w jednym sezonie. Stał się jednym z niewielu, którzy wygrali to trofeum jako zawodnik i trener. Obecnie ma na koncie 12 tytułów jako trener FC Barcelony, prześcigając pod tym względem Johana Cruyffa jako trenera, który zdobył z Barceloną najwięcej trofeów. Guardiol zdobył dwukrotnie Ligę Mistrzów, cztery mistrzostwa ligowe, trzy Superpuchary Hiszpanii, dwa Superpuchary Europy, Copa del Rey i Klubowe Mistrzostwo Świata.
Eusebio Sacristán
Eusebio dołączył do Barcelony z Atlético przed rozpoczęciem sezonu 1988/89 i stał się częścią linii pomocy Dream Teamu. Podczas swojej przygody z klubem wygrał cztery z rzędu tytuły ligowe, Puchar Zdobywców Pucharów i Puchar Europy. Po sezonie 1994/95 odszedł do Celty Vigo, a przed emeryturą w 2002 roku grał jeszcze dla Realu Valladolid.
Powrócił do klubu i razem z Henkiem Ten Cate był asystentem Franka Rijkaarda, któremu pomógł w zdobyciu dwóch z rzędu misrzostw ligowych oraz Ligi Mistrzów. Odszedł razem z Rijkaardem, który został zwolniony po sezonie 2007/08. Samodzielnie poprowadził klub kiedy Celta Vigo zdecydowała się go zatrudnić w marcu 2009 roku, jednak pożegnałą się z nim już w czerwcu 2010. Obecnie zastąpił Luisa Enrique i prowadzi rezerwy FC Barcelony.
José Maria Bakero
Lewoskrzydłowy Bakero przeszedł do Barcelony z Realu Sociedad i grał w niej w latach 1988-1997. Był atakującym pomocnikiem, który był ważnym ogniwem ataku w Dream Teamie. Podczas gry dla Barcelony wygrał Puchar Europy, dwa Puchary Zdobywców Pucharów, cztery Mistrzostwa Ligi i 2 Copa del Rey. Zanim przeszedł na piłkarską emeryturę grał jeszcze w meksykańskim Verancruz.
Po zakończeniu kariery piłkarza wrócił do Barcelony jako asystent Llorença Serry Ferrera w Barcelonie B, a później Louisa van Gaala w pierwszym zespole. W 1999 objął dowodzenie w meksykańskiej Puebli, jednak marne rezultaty sprawiły, że po sezonie zimowym ligi meksykańskiej stracił swoje stanowisko.
Następnie wrócił do Europy i spróbował roli doradcy sportowego w Generalitat de Cataluña oraz eksperta sportowego w mediach. W połowie sezonu 2004/05 zasiadł na ławce trenerskiej w Máladze zastępując na tym stanowisku Antonio Tapię i uratował zespół przed spadkiem kończąc rozgrywki ligowe na 17. pozycji w tabeli.
W siepniu 2005 powrócił do Sociedad w roli dyrektora sportowego, jednak w marcu 2006 stał się jego trenerem, a również ten zespół uratował od spadku kończąc ligę na 16. miejscu. Mimo to został zwolniony po siedmiu kolejkach przyszłego sezonu z powodu złych rezultatów. Dołączył do Koemana w 2007 roku jako jego asystent, jednak obaj zostali zwolnieni z powodu niewymiernych rezulatów, jakie osiągała Valencia.
Następnie Bakero zdecydował się trenować polskie zespoły. W 2009 roku przez jeden sezon trenował Polonię Warszawę, a obecnie prowadzi Lech Poznań, który w poprzednim sezonie zajął 5. miejsce w Ekstraklasie, a w chwili obecnej znajduje się w czołówce tabeli.
Michael Laudrup
Michael Laudrup był jednym z najwspanialszych piłkarzy grających dla FC Barcelony i w ogóle w Hiszpanii, nic dziwnego więc, że szybko zdobył sobie uznanie kibiców. W 1989 roku Juventus sprzedał Laudrupa do Barcelony, który tworzył teraz jej atak razem z Guardiolą, Amorem i Bakero. Był kluczową postacią w zespole, który wygrał cztery z rzędu mistrzostwa ligowe i Ligę Mistrzów. Klub opuścił razem z Johanem Cruyffem, po finale Ligi Mistrzów z Milanem w sezonie 1993/94. Niektórzy uważali, że rzekomo był związany z córką Cruyffa i to dlatego opuścił klub razem z nim.
Laudrup rozwścieczył Barcelonistów tym jak w przyszłym sezonie grał już dla Realu Madryt. Po czterech z rzędu triumfach Barcelony, Laudrup pomógł teraz pięciokrotnie pod rząd triumfować w lidze zespołowi ze stolicy. Pozostał tam jeszcze przez rok, a później odszedł do japońskiego Vissel Kobe, a następnie do Ajaxu. Po Mundialu 1998 zakończył karierę.
Dwa lata później dołączył do sztabu trenerskiego w reprezentacji Danii jako asystent, a w 2002 roku objął samodzielnie swój były klub, Brøndby. Do 2006 roku Laudrup wygrał z Brøndby dwa mistrzostwa ligi i dwa krajowe puchary. Od sezonu 2007/08 prowadził Getafe, które przegrało w finale Copa del Rey z prowadzoną przez Koemana Valencią, a w ćwierćfinale Pucharu EUFA Gerafe przegrało z Bayernem Monachium.
Przez kolejny sezon prowadził Spartak Moskwę, po czym wrócił do Hiszpanii aby trenować Mallorkę razem ze swoim kolegą z Barçy, Nadalem, który jest jego asystentem.
Julio Salinas
Julio Salinas był wysokim napastnikiem Dream Teamu. Do Blaugrany przeszedł z Atlético Madryt po zakończeniu sezonu 1988/89. Jego kariera z Barceloną zakończyła się po finale z Milanem w 1994 roku, ale do tej pory zdobył on Ligę Mistrzów, Puchar Zdobywców Pucharów (w którym zdobył bramkę) i cztery mistrzostwa ligowe.
Przed przejściem na emeryturę w 2000 roku grał jeszcze dla Deportivo La Coruña, Sportingu Gijón, Yokohama Marinos i Alavés. Po zakończeniu kariery piłkarskiej komentował mecze reprezentacji Hiszpanii i Ligi Mistrzów dla stacji TVE. W poprzednim sezonie pisał też dla Mundo Deportivo, a od 2006 roku zajmuje się zapowiedziami meczów dla La Sexta. W 2009 roku wziął udział w ¡Mira quién baila!, hiszpańskiego odpowiednika Tańca z gwiazdami, a w 2010 roku był gospodarzem reality show Operación Momotombo dla Antena 3.
Hristso Stoiczkow
Bułgar dołaczył do FC Barcelony w 1990 roku z CSKA Sofia, a jego gole pomogły Dream Teamowi wygrać cztery mistrzostwa ligowe oraz Ligę Mistrzów. On i Bakero mieli udział w przygotowaniu rzutu wolnego, po którym bramkę w meczu z Sampdorią zdobył Koeman (bramkę zamieszczamy poniżej). Był znany ze swojej waleczności i wspaniałych bramek, ale także i z porywczości – w jednym z meczów nadepnął sędziego na stopę, za co został zawieszony na dwa miesiące.
Po sezonie 1994/95 Hristo odszedł do Parmy, a po bezowocnym roku powrócił do Barcelony Bobby”ego Robsona, której pomógł wywalczyć Copa del Rey i Puchar Zdobywców Pucharów. Pod wodzą van Gaala grał bardzo rzadko i po kolejnym sezonie opuścił klub na zawsze. Później grał dla CKSA Sofia, Al-Nassr, Kashiwa Reysol i Chicago Fire. Jego ostatnim klubem był D.C. United, zanim przeszedł na emeryturę w 2003 roku.
Hristo powrócił do Katalonii i stał się trenerem napastników w sztabie trenerskim Franka Rijkaarda, jednak odszedł w 2004 roku gdy dostał propozycję prowadzenia reprezentacji Bułgarii. Po trzech latach bez sukcesów objął Celtę Vigo w 2007 roku, jednak podczas dwuletniej przygoty z tym klubem również nie osiągnął rewelacyjnych rezultatów.
W czerwcu 2009 roku został zatrudniony jako trener południowoafrykańskiego Mamelodi Sundowns FC, jednak zrezygnował z tej posady w marcu 2010. Był łączony z objęciem posady trenera w rosyjskim Rostowie, jednak nie okazało się to pradą, a do tej pory Stoiczkow nie podjął się już żadnej pracy trenerskiej. Niedawno został mianowany przez Bojko Borisowa, premiera Bułgarii i swojego przyjaciela, Konslem Bułgarii w Barcelonie.
Od autora: Chciałbym podziękować moim przyjaciołom Soni, Xaviemu (nie, nie temu Xaviemu) i holenderskiemu dziennikarzowi Ernstowi Bouwesowi za pomoc w gromadzeniu materiałów. Jeśli znajdziecie coś dokładniejszego lub doszukacie się jakichś błędów, proszę poinformujcie mnie o tym, abym mógł nanieść poprawki.
Ukaże się również część druga tego tekstu, a dotyczyć będzie zawodników Dream Teamu, którzy finał Ligi Mistrzów w 1992 roku rozpoczęli na ławce rezerwowych.
Źródło: totalBarça.com