Zawodnicy Dream Teamu obecnie – część II

Dziś kontynuujemy uprzednio napisany artykuł Ibrahima Ayyuba, w którym wyjaśnia on czym obecnie zajmują się zawodnicy, którzy zagrali w finale Ligi Mistrzów w 1992 roku w Dream Teamie.

Pierwszą część dotyczącą zawodników, którzy rozpoczęli finał w wyjściowej jedenastce znajdziecie tutaj.

Dziś zajmiemy się graczami, którzy tamto spotkanie zaczęli na ławce rezerwowych. Oto oni:

Carles Busquets, José Ramón Alexanko, Txiki Begiristain, Miguel Ángel Nadal, Ion Andoni Goikoetxea

Carles Busquets

Carles Busquets, najbardziej znany z bycia ojcem Sergio Busquetsa, przez długi czas był bramkarzem rezerwowym zastępującym Andoniego Zubizarretę. Tak jak później jego syn tak samo i ojciec grał najpierw w Barcelonie B, a promocję do pierwszego zespołu otrzymał w 1988 roku i grał w nim do 1999 roku. Niestety, jego pobyt w klubie pamiętany będzie najbardziej z powodu popełnianych przez niego błędów. Później grał jeszcze dla zespołu UE Lleida, a na emeryturę przeszedł po sezonie 2002/03. Powrócił do Barcelony jako jeden z trenerów bramkarzy w akademii. W poprzednim sezonie został trenerem bramkarzy w pierwszym zespole po odejściu Unzúe, jednak teraz znów powrócił do zespołu rezerw.

José Ramón Alexanko

Alexanko to środkowy obrońca, który przeszedł do Barcelony w 1980 roku. Był kapitanem Dream Teamu do przejścia na emeryturę po sezonie 1992/93. Dla Klubu rozegrał ponad 200 spotkań i był pierwszym zawodnikiem FC Barcelony, którzy uniósł Puchar Europy. Można rzec, że odpokutował tym samym przegrany finał z 1986 roku kiedy losy tytuły ważyły się podczas serii rzutów karnych, a on nie wykorzystał swojej szansy.

Po zakończeniu piłkarskiej kariery rozpoczął pracę szkoleniowca w FC Universitatea Craiova oraz FC National Bucuresti pod koniec lat 90. Później był też asystentem Carlesa Rexacha kiedy ten prowadził Barcelonę w sezonie 2001/02.

Podczas kadencji Joana Laporty, Alexanko był człowiekiem odpowiedzialnym za szkółkę FC Barcelony od 2005 roku do końca rządów Laporty. W 2010 roku pożegnał się ze swoim stanowiskiem gdy prezydentem został Sandro Rosell, a jego miejsce zajął jego kolega z Dream Teamu, Amor.

Txiki Begiristaín

Txiki znany jest kibicom Barcelony jako piłkarz oraz dyrektor sportowy klubu. Do Barçy dołączył w 1988 roku z Realu Sociedad, grał w niej do 1995 roku. Podczas pobytu w klubie czterokrotnie zdobył Mistrzostwo Hiszpanii, Puchar Zdobywców Pucharów i Ligę Mistrzów. Po Barcelonie jego kolejnymi klubami były Deportivo La Coruña i japońska Urawa Red Diamonds. Buty zawiesił na kołku w 1999 roku.

Na emeryturze komentował wydarzenia sportowe dla TV3, będąc zaangażowanym jednocześnie, podobnie jak Joan Laporta, w wybory prezydenckie po stronie Lluísa Bassata w 1999 roku. W 2003 roku Bassat miał już Laportę za konkurenta do urzędu prezydenta, a po stronie Laporty opowiedział się rownież Txiki. Po wygraniu wyborów przez Laportę, Txiki przez całą jego kadencję był dyrektorem sportowym klubu. Jego następcą jest obecny dyrektor sportowy i były kolega z Dream Teamu, Andoni Zubizarreta.

Miguel Ángel Nadal

Nadal dołączył do Barcelony jako nowy obrońca z Mallorki w 1991 roku. Podczas pobytu w klubie wygrał pięć razy Mistrzostwo Hiszpanii, Puchar Zdobywców Pucharów oraz Ligę Mistrzów. Wystąpił w ponad 300 meczach dla Barcelony, ale odszedł z klubu w 1999 roku, ponieważ trener Van Gaal nie stawiał na niego. Powrócił do Mallorki, której barwy reprezentował do 2005 roku, w którym zakończył karierę.

Jest również znany z bycia wujkiem jednego z najlepszych tenisistów świata, Rafaela Nadala. Nadal był członkiem drużyny futsalowej weteranów FC Barcelony, z którymi zdobył mistrzostwo ligowe. Obecnie jest asystentem Michael Laudrupa w Mallorce.

Ion Andoni Goikoetxea

Goikoetxea do Barçy przybył z Osasuny w 1988 roku, jednak dwa lata spędził na wypożyczeniu w Realu Sociedad. Do klubu powrócił na sezon 1991/92. Jego najlepszą cechą była niesamowita wszechstronność, był bowiem jednym z tych niewielu zawodników, którzy mogli grać na każdej pozycji na boisku, z wyjątkiem pozycji bramkarza. Z klubem zdobył cztery tytuły ligowe i Ligę Mistrzów, został także wyróżniony nagrodą Don Balón.

Barcelonę opuścił po sezonie 1993/94 i grał dla Athletic Bilbao, Yokohama Marinos i Osasuny, na emeryturę przeszedł w 1999 roku. Później trenował zespół młodzieżowy w Osasunie, stał się asystentem jej trenera, a nawet poprowadził samodzielnie jeden jej mecz – z Barceloną w 2008 roku. Powodem było zawieszenie na jedno spotkanie trenera Cuco Zigandy.

W sezonie 2009/10 przeniósł się razem z Zigandą do Xerez, gdzie nadal był jego asystentem. Zeszłegp lata Goiko ponownie zajął się szkoleniem młodzieży w Osasunie i trenuje tamtejszy zespół Cadete A. Był ponadto częścią zespołu wereranów FC Barcelony, który zdobył puchar w 2008 roku.

Wśród zawodników, którzy nie znaleźli się w składzie na finał z powodu zawieszenia lub przepisów dotyczących graczy zagranicznych byli: Guillermo Amor, Cristóbal Parralo, Ricardo Serna i Richard Witschge.

Guillermo Amor

Amor jest kolejnym członkiem Dream Teamu, który pochodzi z cantery. Ten ofensywny pomocnik reprezentował bordowo-granatowe parwy przez ponad dekadę. Amor zadebiutował w 1988 roku i zdobył 17 trofeów: 3 Copa del Rey, 5 mistrzostw ligowych, 2 Puhchary Zdobywców Pucharów i Puchar Europy w 1992 roku. Nie zagrał jednak w finale z powodu czerwonej kartki obejrzanej w półfinale – podobnie jak Eric Abidal w 2009 roku.

Opuścił klub w 1998 roku i do emerytury w 2003 roku grał kolejno w Fiorentinie, Villarrealu i Livingston FC. Po zakończeniu kariery piłkarza w latach 2003-2007 trenował Barçę B. Jego kontrakt nie został przedłużony, a na tę posadę wybrany został Pep Guardiola.

Po epizodzie w rezerwach FC Barcelony Amor został komentatorem sportowym w stacji Telecinco. Niestety, 17 grudnia 2007 roku po zakończeniu komentowania jednego z meczów, Amor ucierpiał w wypadku samochodowym i musiał być operowany ze względu na uraz jamy brzusznej. Operacja jednak się powiodła i teraz jest znów w pełni zdrowy. Warto wspomnieć, że syn Amora trenuje obecnie w szkółce FC Barcelony. Amor był kolejnym z weteranów FC Barcelony, który wziął udział w turnieju futsalu. Obecnie jest dyrektorem sportowym FC Barcelony w futbolu młodzieżowym, zastąpił na tym miejscu Alexanko razem z objęciem urzędu prezydenta przez Sandro Rosella.

Cristóbal Parralo

Cristóbal również pochodzi z zespołu młodzieżowego, a do pierwszej drużyny został włączony podczas sezonu 1987/88. Po tym sezonie opuścił klub i przeszedł do Real Oviedo, grał też w Logroñés. Do Barcelony powrócił w 1991 roku. Wystąpił zaledwie w kilku meczach i po zakończeniu sezon 1991/92 opuścił Katalonię.

Po odejściu grał ponownie w Real Oviedo, następnie w Espanyolu, a karierę w 2003 roku zakończył w PSG. Po przejściu na piłkarską emeryturę objął posadę asystenta w Espanyolu i Benfice. W sezonie 2008/09 prowadził zespół PD Santa Eulalia w Segunda B. W kolejnym sezonie trenował już Gironę w Segunda División, jednak został zwolniony na dziewięć kolejek przed końcem rozgrywek. Obecnie mówi się o tym, że ma zostać jednym ze scoutów w Benfice.

Ricardo Serna

Serna przybył do Barcelony w 1988 roku po sześciu latach spędzonych w Sevilli. Był jednym z obrońców Dream Teamu i wystąpił w ponad 100 spotkaniach w FC Barcelonie. Pod wodzą Johana Cruyffa wygrał dwie Ligi, Puchar Zdobywców Pucharów i Ligę Mistrzów. Serna w finale nie zasiadł nawet na ławce rezerwowych i opuścił Barcelonę po meczu w Londynie. Grał później w Deportivo, Mallorce, Granadzie, a jego ostatnim klubem była Ceuta, w której zakończył karierę w 1997 roku.

Był kolejnym zawodnikiem, który postanowił spróbować swoich sił w trenowaniu. Jakiś czas spędził na prowadzeniu reprezentacji Andaluzji, następnie został szkoleniowcem marokańskiego IRT Tanger, aby powrócić potem do Hiszpanii i prowadzić Manchego CF w Tercera División. W czerwcu 2008 został zatrudniony jako trener w CD Don Benito w Tercera División, jednak został zwolniony już w listopadzie. Do tej pory nie znalazł sobie nowego klubu, a w czerwcu 2010 był łączony z CD Toledo.

Richard Witschge

Witschge to holenderski pomocnik kupiony przez Cruyffa przed sezonem 1991/92 z Ajaxu. W Barcelonie grał jedynie przez dwa lata, ale wystąpił w dziewięciu meczach Ligi Mistrzów i 23 spotkaniach ligowych.

Po sezonie 1992/93 Witschge przszedł do Bordeaux, później kolejno do Blackburn Rovers, Ajaxu, Alavés i japońskiego Oita Trinita, w którym zakończył karierę po sezonie 2003/04. Na piłkarskiej emeryturze został asystentem Arona Wintera w drużynie rezerw Ajaxu Amsterdam, Jong Ajax, jednak wiadomo tylko tyle, że nie piastuje już tej posady.

Wymienieni zawodnicy pomogli FC Barcelonie zdobyć pierwszy w historii Puchar Ligi Mistrzów. Dla wielu z nas, którzy jesteśmy wieloletniki kibicami Dumy Katalonii wydaje się, że było to jak wczoraj kiedy marzyliśmy o tym aby doścignąć pod tym względem takie zespoły Ajax, Bayern, czy Liverpool. Teraz FC Barcelona ma w swoim dorobku cztery Puchary Ligi Mistrzów i poczucie, że stać ją na zdobycie jeszcze większej ich ilości.

Od autora: Chciałbym podziękować moim przyjaciołom Soni, Xaviemu (nie, nie temu Xaviemu) i holenderskiemu dziennikarzowi Ernstowi Bouwesowi za pomoc w gromadzeniu materiałów. Jeśli znajdziecie coś dokładniejszego lub doszukacie się jakichś błędów, proszę poinformujcie mnie o tym, abym mógł nanieść poprawki.

Źródło: totalBarça.com