Dream Team Barcelony – który był najlepszy?

Futbol podczas Olimpiady nie przyniósł wiele radości FC Barcelonie patrząc na zespół Hiszpanii (w której występowali gracze Barçy tj. Cristian Tello, Jordi Alba i Martin Montoya), która krótko mówiąc rozczarowała wiele osób.

 

Jednak lepsze informacje pojawiły się na innych frontach. Hiszpańscy koszykarze, w których składzie wystąpiło dwóch byłych i jeden obecny gracz Barcelony w wyjściowej piątce, triumfowali z Chinami. Hiszpański zespół będzie miał bardzo trudne zadanie, jeśli zechce zdobyć złoto. Ich największy przeciwnik – drużyna z USA jest naładowana takimi gwiazdami jak Kobe Bryant, LeBron James i Kevin Durant i to właśnie oni są głównymi faworytami.

 

Koszykarze z USA i FC Barcelona zawsze będzie łączyło jedno – Letnie Igrzyska Olimpijskie w 1992 roku w Barcelonie, gdzie oryginalny „Dream Team” z takimi gwiazdami jak Michael Jordan, Magic Johnson, Larry Bird i inni, którzy zdominowali ten turniej, zawieźli do domu złoto.

 

Ale był też inny zespół w Barcelonie, który słusznie był określany mianem „Dream Teamu” – FC Barcelona, która zdobyła swój pierwszy europejski puchar zaledwie kilka miesięcy przed Igrzyskami – pokonując Sampdorię 1-0 na Wembley dzięki laserowemu strzałowi Ronalda Koemana.

 

W olimpijskiej koszykówce trwały debaty: kto jest lepszy – oryginalny zespół z 1992 roku czy obecny? Bryant i James zgodnie stwierdzili, że zawsze są lepsi i oni mogą pokonać oryginalny Dream Team. Jednak patrząc na klasę zawodników z 1992 roku nie sądzę, że jest to prawdopodobne.

 

Aktualny zespół Barcelony można określić jako zespół marzeń. Zespół Tito Vilanovy może zdobywać trofeum za trofeum, a jego era jeszcze nie rozpoczęła się na dobre. Pep Guardiola panował jako trener przez cztery lata, ale jego era już przeszła do historii. Guardiola był kluczową postacią w oryginalnym Dream Teamie jako pomocnik, który zawsze potrafił zorganizować zespół. Oba okresy były wspaniałe, ale który z nich był lepszy?

 

Początki

 

W latach dziewięćdziesiątych Dream Team był kierowany przez legendę klubu – Johana Cruyffa, który został trenerem w 1988 roku. Holender był jednym z najlepszych piłkarzy w historii, produktem i zwolennikiem filozofii „futbolu totalnego”. Jako trener zdobył Puchar Zdobywców Pucharów prowadząc Ajax.

 

Cruyff trenował zespół Barcelony i wraz z nią zdobył Puchar Zdobywców Pucharów w 1989 roku (2-0 przeciwko Sampdorii) i Puchar Króla w sezonie1989/1990. Ale uważa się, że prawdziwy „Dream Team” trwał przez cztery sezony od 1990/1991 do 1993/1994.

 

Cruyff mógł korzystać z usług takich gwiazd jak Bułgarski strzelec Hristo Stoichkov, duński czarodziej Michael Laudrup i Koeman – holenderski obrońca. Wypromował juniorów do ważnych ról, przyjął młodego, niesprawdzonego defensywnego pomocnika o nazwisku Guardiola, który okazał się jednym z najlepszych na świecie. Z 11 graczy występujących w finale Pucharu Zdobywców Pucharów tylko trzech (Andoni Zubizarreta, Eusebio Sacristan i Julio Salinas) zagrało w finale ME w 1992 roku.

 

Gdy Guardiola przejął zespół Barcelony, klub przeżywał trudny okres po kilku rozczarowujących sezonach pod wodzą Franka Rijkaarda. Znów młody i niedoświadczony okazał się być jednym z najlepszych na świecie. Guardiola wprawdzie odziedziczył kilku dobrych graczy, ale jego drużyna została znacznie zmieniona i nie przypominała już zespołu dowodzonego przez Rijkaarda. Tylko dwóch graczy – Carles Puyol i Víctor Valdés, zdobyli LM z Riijkardem w 2006 roku i Guardiolą w 2009 roku.

 

Guardiola przyjął do drużyny najjaśniejsze gwiazdy Barcelony takie jak Ronaldinho, Deco i Samuel Eto”o, a także wielu innych wcześniej nieznanych ,np. Daniego Alvesa, Seydou Keitę i Gerarda Piqué. Zajrzał także do akademii i tam znalazł defensywnego pomocnika, który okazał się być jednym z najlepszych na świecie. Jest to Sergio Busquets (brzmi znajomo?). Szukał dalej i tam spotkał Lionela Messiego, którego już można nazwać najlepszym w historii.

 

Sukcesy

 

Dream Team Cruyffa raczej komfortowo wygrał La Ligę w sezonie 1990/1991, wyprzedzając o 10 punktów drugi w tabeli Atlético Madryt. W tamtych czasach, tylko zwycięzcy mieli możliwość zagrania w Lidze Mistrzów, a to zwycięstwo dało im możliwość po raz pierwszy zyskania największych zaszczytów w historii klubu.

 

W 1992 roku o Pucharze Europy zadecydował gol strzelony na wyjeździe w Kaiserlautern. Po zwycięstwie 2-0 na Camp Nou, Barcelona przegrywała 3-0 w Niemczech. Ale gol strzelony w 87 minucie przez Jose Mari Bakero przybliżył zwycięstwo Blaugranie.

 

To była faza grupowa, gdzie zwycięzca każdej z grup przechodził do finału. Barça miała lepszą różnicę bramek, ale o wszystkim decydował ostatni mecz, ponieważ miała taką samą liczbę punktów co Sparta Praga. W ostatnim spotkaniu Dynamo Kijów pokonał Pragę, a Barça Benfikę 2-1 i przeszła dalej.

 

Finał także był pełen napięć. Przez całą grę utrzymywał się wynik 0-0 i konieczna była dogrywka. W 111 minucie Barcelona wywalczyła rzut wolny i Koeman miał możliwość strzelania zza pola karnego i strzelił obok bramkarza Sampdorii, Gianlucy Pagliucy. W ten sposób dał największy sukces Dream Teamowi Cruyffa.

 

 

 

W sezonie 1991/1992 Barcelonę czekało trudniejsze zadanie. Real Madryt przed ostatnim spotkaniem wyprzedzał ją na jeden punkt. Barça walczyła z Atletic Bilbao, a Real Madryt odwiedził 15. w tabeli Teneryfę. Real Madryt doskonale rozpoczął swój mecz i po 28 minutach prowadził już 2-0. Jednak to zawodnicy Teneryfy zagrali naprawdę wyjątkowo i odwrócili losy tego spotkania pokonując zespół z Madrytu 3-2.

 

W Europie nie był to pierwszy taki sezon. Podczas gdy Teneryfa rozgrywała swój mecz, Barcelona pokonała Athletic Bilbao 2-0 dzięki bramce Stoichkova. I to właśnie w ostatnim dniu rozgrywek ligowych Barça zdobyła trofeum.

 

Następny sezon pokazał, że historia lubi się powtarzać. Real Madryt ponownie wyruszył na Teneryfę. Zaś Barcelona pokonała Real Sociedad na Camp Nou dzięki strzałowi Stoichkova. Los Blancos po raz kolejny stracili punkty na Teneryfie, tym razem przegrywając 2-0. W ten sposób Barcelona wygrała ligę trzeci raz z rzędu.

 

W sezonie 1993/1994 Barcelona zabezpieczyła się rekordowym transferem Romario – Brazylijskiego napastnika. Mimo że ciągle mieli tę samą liczbę punktów co Deportivo de La Coruña to Barcelona zdobyła swój czwarty tytuł mistrzowski z rzędu, dzięki bezpośredniemu spotkaniu w tie-breaku. Jednak momentem, który najbardziej zapadł w pamięć było z pewnością El Clásico, gdzie Barça triumfowała 5-0.

 

 

 

W sezonie 2008/2009 ludzie Guardioli nie tylko rozpoczęli swoje historyczne triumfy, ale też zaczęli dominować w Hiszpanii. Wygrali ligę z przewagą 9 punktów, dwukrotnie w domu i na wyjeździe (w tym niezapomniana wygrana 6-2). Zdobyli puchar pokonując w finale Athletic 4-1. Ich zwycięstwo nad Manchesterem United w finale Ligi Mistrzów to wprawdzie „tylko” 2-0, ale to i tak wielki sukces.

 

 

 

Sezon 2009/2010 to okres dominacji Szwedzkiej gwiazdy Zlatana Ibrahimovića. W tym czasie uzupełnili swój dorobek wygrywając Superpuchar Hiszpanii, Superpuchar Europy i Klubowe Mistrzostwa Świata. Również drugi raz z rzędu zdobyli La Ligę wyprzedzając Real Madryt o 3 punkty. Po zwycięstwie 2-0 w El Clásico na Santiago Bernabéu, Barcelona osiągnęła pierwsze miejsce i już go nie opuściła.

 

Ibrahimović okazał się za słaby i rozpoczęła się jego wojna z Guardiolą, został więc odesłany na rzecz Davida Villi. Guaje chciał ukazać swoją wartość i w sezonie 2010/2011 strzelił dwie bramki podczas imponującego zwycięstwa nad Realem Madryt 5-0. To była droga do zdobycia trzeciego z rzędu tytułu mistrzowskiego.

 

 

 

Barcelona powróciła na Wembley, aby zdobyć swój drugi tytuł Ligi Mistrzów. Guardiola znowu pokonał Manchester United dwoma golami. Tym razem jednak wynik był inny. Barça zdobyła trzy gole (Pedro, Messi i Villa), a straciła tylko jeden.

 

Ostatni sezon Guardioli w Barcelonie to Superpuchar, Klubowe Mistrzostwo Świata i Puchar Króla. Puchar Króla to ostatni tytuł wywalczony przez Guardiolę. Katalończyk stał się najbardziej utytułowanym trenerem w historii klubu, wyprzedzając tym samym Cruyffa, mówiąc na pożegnanie, że to były bardzo udane cztery lata.

 

Koniec?

 

Dla Dream Teamu Cruyffa to właśnie katastrofalne 4-0 przegrane w finale LM z Milanem, gdy wydawało się, że wszystko idzie jak najlepiej. Niezwykle pewny siebie Cruyff przechwalał się w mediach, że Barcelona jest lepsza niż kiedykolwiek, a Milan słaby. Gdy jego chełpienie doprowadzało Barcelonę do wcześniejszych triumfów, został okrzyknięty geniuszem. Tym razem wyglądał jak głupiec. W 1994 roku Laudrup odszedł do Realu Madryt. Romario i Stoichkov rozpoczął wojnę z różnymi ludźmi w klubie, który ostatecznie opuścili w 1995 roku. Cruyffa czekał teraz okres dwóch lat bez żadnego tytułu.

 

Historia Guardioli była inna. On miał mocne problemy z utalentowanym, ale niespokojnym graczem, Ibrahimovićem, na szczęście Szwed został skutecznie zastąpiony Villą. W ciągu ostatniego roku Pep pokazał, kto tu rządzi, wygrał ligę i Ligę Mistrzów. Ostatecznie zdobył cztery puchary i wycofał się z własnej woli. Na pożegnanie nazwano go bohaterem. Obecny skład jest prawie taki sam i jego asystent, Vilanova, jest gotowy poprowadzić ich w walce o kolejne tytuły.

 

Najlepszy

 

Cruyff w latach dziewięćdziesiątych osiągnął to, czego nigdy nie udało się w historii klubu – po raz pierwszy zdobył Puchar Europy. Wygrał również ligę cztery lata z rzędu. Guardiola prowadził Barçę przez krótszy okres i udało mu się podbić Europę nie raz, ale nawet dwa razy.

 

Więc teraz, Ty Czytelniku zastanów się, który „Dream Team” był najbardziej imponujący? Najbardziej stylowy i zabawny? Najlepszy?

 

Źródło: BarcaBlaugranes.com