Lato 1988: Narodziny Dream Teamu

Razem z katalońskim Mundo Deportivo kontunuujemy podróż w przeszłość. W cyklu Transfery Barçy opisujemy kto przybył na Camp Nou a kto opuścił nasz klub, podsumowujemy także krótko osiągnięcia Barçy w danym sezonie. To bardzo dobra okazja aby zapoznać się z trochę starszymi faktami dotyczącymi historii klubu.

Po „Buncie w Hesperii” zespół opuściło trzynastu zawodników, a prezydent Núñez wydał dwa miliardy peset na dwanaście transferów i zatrudnił nowego trenera – Johana Cruyffa. Holender powrócił do FC Barcelony dziesięć lat po zakończeniu kariery piłkarskiej, a jego przybycie rozpoczęło prawdziwą rewolucję w składzie.

Przyszli:

– Luis María López Rekarte, z Realu Sociedad
– Ricardo Jesús Serna, z Sevilli
– Aloisio Pires, z Internacional Porto Alegre
– Eusebio Sacristán, z Atlético Madryt
– Luis Milla, z rezerw
– José María Bakero, z Realu Sociedad
– Aitor Begiristain, z Realu Sociedad
– Julio Salinas, z Atlético Madryt
– Juan Carlos Unzué, z Osasuny
– Guillermo Amor, z rezerw
– Miquel Soler, z Espanyolu
– Ernesto Valverde, z Espanyolu
– Manuel Ruiz Hierro, z Valladolid

Odeszli:

– Gerardo Miranda, do Las Palmas
– Josep Moratalla, do Figueres
– Víctor Muñoz, do Sampdorii
– Bernd Schuster, do Realu Madryt
– Francisco Javir Gonález Urruti, na emeryturę
– Ramón María Calderé, do Betisu
– Francisco Javier Clos, do Murcii
– José Manuel Martínez Manolo, do Murcii
– Ángel Pedraza, do Mallorki
– Francisco López López, do Real Oviedo
– Raúl Amarilla, do Olimpii Asunción
– David Linde, do Logroñés

Núñez, w środku kryzysu instytucjonalnego, który zagrażał jego ciągłości na stanowisku prezydenta zaledwie na kilka misięcy przed wyborami, postanowił zainwestować 2 miliardy peset aby na gruzach poprzedniego zespołu zbudować nowy, silniejszy. Jak pisaliśmy w poprzedniej części, w wyniku buntu w Hesperii zespół opuściło aż trzynastu zawodników. Została ich tylko dziewiątka, a do zespołu dołączył Johan Cruyff w roli trenera. Jego asystentem został Carles Rexach.

Barcelona zatrudniła dwunastu zawodników. Co więcej, w styczniu zapewniła sobie już transfer Ronalda Koemana z PSV Eindhoven za okrągły miliard peset, ale Holender mógł przejść do Barçy dopiero na nowy sezon. W marcu Cruyff postawił też na Romerito, wtedy Barcelona goniła Madryt w ostatnich kolejkach.

Misją Cruyffa było stworzenie mistrzowskiego zespołu. Jego idea ofensywnego futbolu opartego na grze 3 obrońcami, 4 pomocnikami i 3 napastnikami czyli ustawienia 3-4-3, bardzo spodobała się katalońskiej publiczności. W rozgrywkach ligowych dzięki temu właśnie Camp Nou odnotował niemal półmilionowy wzrost liczby kibiców udających się na mecze. Ryzykowna taktyka Cruyffa okazała się lepsza od tej z poprzedniego sezonu, chociaż przyniosła tylko jeden tytuł. Na razie.

Barça Ligę zakończyła na drugim miejscu, mimo wielu wniosków o błędy w arbitrażu na korzyść Realu Madryt, który czwarty raz z rzędu został Mistrzem Hiszpanii. Z Copa del Rey zawodnicy Cruyffa odpadli z wielkim hukiem w ćwierćfinale po tym jak na Vicente Calderón przegrali 4-0 z Atlético Madryt. Na dodatek na samym początku sezonu Barcelona przegrała Supercopa na rzecz białych z Madrytu.

Pierwszy sukces nadszedł 10 maja w Bernie. FC Barcelona wygrała wtedy Puchar Zdobywców Pucharów ogrywając 2-0 Sampdorię. Bramki zdobyli Julio Salinas i López Rekarte.

Miesiąc później odbyły się wybory prezydenckie. Josep Lluís Núñez otrzymał 25 441 głosów, a jego rywal, Sixte Cambra, 17 609. Tym samym Núñez w swoim jedenastym roku prezydentury wygrał już czwarte wybory.

Osiągnięcia w sezonie 1988/89

– Puchar Zdobywców Pucharów
– ćwierćfinał Copa del Rey
– 2. miejsce w Lidze
– wicemistrz Superpucharu Hiszpanii

 

Zobacz także:

Transfery Barçy: 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987

Źródło: Mundo Deportivo