Lato 1991: Dream Team skompletowany

Razem z katalońskim Mundo Deportivo kontunuujemy podróż w przeszłość. W cyklu Transfery Barçy opisujemy kto przybył na Camp Nou a kto opuścił nasz klub, podsumowujemy także krótko osiągnięcia Barçy w danym sezonie. To bardzo dobra okazja aby zapoznać się z trochę starszymi faktami dotyczącymi historii klubu.

Latem 1991 roku prezydent Josep Lluís Núñez wydał 700 mln peset na zakup takich zawodników jak Witschge, Nadal, Cristóbal i Juan Carlos. Wielkim wzmocnieniem okazał się również Pep Guardiola, którego Johan Cruyff awansował z zespołu rezerw do pierwszej drużyny.

Przyszli:

– Juan Carlos Rodríguez, za darmo z Atlético Madryt
– Miquel Àngel Nadal, za 200 mln peset, z Mallorki
– Richard Witschge, za 450 mln peset, z Ajaxu
– Cristóbal Parralo, za 50 mln peset z Logroñes

Odeszli:

– Miquel Soler, do Atlético Madryt
– López Rekarte, do Deportivo la Coruña
– Urbano Ortega, do Espanyolu
– Julio Alberto Moreno, na emeryturę

Miquel Ángel Nadal, którego bardzo w swoim zespole chciał mieć Cruyff, i Juan Carlos byli ostatnimi elementami układanki zwanej Dream Team. Wielkie nadzieje pokładane były w holenderskim pomocniku, Witschge, po tym jak został okrzyknięty najlepszą „10” Europy, ale w składzie pełnym gwiazd nie błyszczał jakoś wybitnie. Powracający z dwuletniego wypożyczenia w Logroñes Cristóbal nie gościł zbyt często w meczowej jedenastce.

Sezon 1991/92 był niezapomniany. W tym okresie Barcelona zdobyła upragniony Puchar Europy, wygrała Ligę odrabiając osiem punktów straty do Realu Madryt w kilku ostatnich kolejkach i zdobyła Superpuchar Hiszpanii. Był to legendarny tryplet w historii całego klubu i dla samego zespołu Cruyffa.

Początek sezonu ligowego w wykonaniu Barcelony był bardzo nieregularny. Katalończycy sześciokrotnie zgubili punkty w pierwszych trzynastu kolejkach notując trzy remisy i trzy przegrane. Barça była trzecia w Lidze tracąc osiem punktów do Madrytu, a zwycięstwo dawało wtedy nie trzy a dwa punkty. Ten nieregularny początek sezonu został jednak osłodzony przez zwycięstwo w Superpucharze Hiszpanii z Atlético Madryt. Barcelona wygrała 0-1 na Calderón i zremisowałą 1-1 na Camp Nou.

W kilku ostatnich kolejkach zespół Cruyffa zanotował passę czterech zwycięstw z rzędu, dzięki czemu przed ostatnim meczem ligowym tracił już tylko jeden punkt do Realu Madryt. Liga rozstrzygnęła się na Camp Nou i Heliodoro Rodríguez López, gdzie Teneryfa podejmowała Real Madryt. Po niezwykłym pościgu Barcelona wygrała 2-0, co dawało jej drugie z rzędu Mistrzostwo Hiszpanii przy równoczesnej porażce 3-2 Realu Madryt.

Niezapomniany finał na Wembley

20 maja 1992 roku FC Barcelona wygrała finał Pucharu Europy przeciwko Sampdorii na londyńskim Wembley. Po upłynięciu regulaminowego czasu gry utrzymywał się bezbramkowy remis, a w 112. minucie Ronald Koeman mistrzowskim wykonaniem rzutu wolnego pokonał Pagliukę i tym samym dał Barcelonie pierwszy w jej historii Puchar Europy, a ówczesny Dream Team został okrzyknięty jednym z najlepszych w historii klubu. W tej niezapomnianej jedenastce znaleźli się Zubizarreta, Ferrer, Koeman, Nando, Juan Carlos, Eusebio, Bakero, Guardiola, Laudrup, Salinas i Stoiczkow.

Ponad milion kibiców towarzyszył w świętowaniu zawodnikom na ulicach Barcelony. Z wysokości balkonu Ayuntamiento del Barcelona młody Guardola trzymając puchar krzyknął tamtego dnia do kibiców: „Ja la tenim aquí” (Już go tu mamy), co stanowiło nawiązanie do słów prezydnta Josepa Tarradellasa, który został wybrany pierwszym prezydentem Generalitat po upadku dyktatury Franco. Krzyknął on do Katalończyków z tego samego balkonu „Ja sóc aquí” (Już tutaj jestem).

W ówczesnym klubowym Pucharze Europy istniały dwi fazy. Pierwsza z nich polegała na rozegraniu dwóch dwumeczów, u siebie i na wyjeździe. W drugiej fazie pozostało osiem zespołów, które dzielone były na dwie grupy. Zwycięzcy każdej z grup mierzyli się ze sobą w finale.

W drugiej rundzie Barcelona była o krok od niezakwalifikowania się do finału kiedy to na boisku Kaiserslautern utrzymywał się niekorzystny dla Barçy wynik. Dopiero gol Bakero w ostatniej minucie pozwolił Barcelonie awansować do finału rzutem na taśmę. Grupę Barcelona zakończyła przed takimi zespołami jak Benfica, Dynamo Kijów i Sparta Praga.

Jedynym negatywnym wydarzeniem w tamtym sezonie było odpadnięcie z Copa del Rey w 1/8 finału. Barcelona przegrała z Valencią podczas serii rzutów karnych.

Osiągnięcia w sezonie 1991/1992:

– Puchar Europy
– 1. miejsce w Lidze
– Supercopa
– 1/8 finału Copa del Rey

Zobacz także:

Transfery Barçy: 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990

Źródło: Mundo Deportivo