Lato 1992: Transfery na przyszłość

Razem z katalońskim Mundo Deportivo kontunuujemy podróż w przeszłość. W cyklu Transfery Barçy opisujemy kto przybył na Camp Nou a kto opuścił nasz klub, podsumowujemy także krótko osiągnięcia Barçy w danym sezonie. To bardzo dobra okazja aby zapoznać się z trochę starszymi faktami dotyczącymi historii klubu.

W piątym sezonie Johana Cruyffa na ławce trenerskiej Barcelony, po wygraniu Pucharu Europy, Holender sprowadził do zespołu dwóch młodych i perspektywicznych zawodników: Ekelunda i Vučevicia. Z wypożyczenia do Atlético powrócił Miquel Soler, a Pablo Alfaro miał zastąpić braki w obronie spowodowane odejściem Nando, Serny i Cristóbala. Z zespołem pożegnał się również Pinilla.

Przyszli:

– Pablo Alfaro, za 175 mln peset, z Zaragozy
– Miquel Soler, powrót z wypożyczenia
– Goran Vučević, za 70 mln peset, z Hajduka
– Ronnie Ekelund, za 65 mln peset, z Broendby

Odeszli:

– Nando Muñoz, do Realu Madryt
– Cristóbal Parralo, do Realu Oviedo
– Antoni Pinilla, do Albacete
– Ricardo Jesús Serna, do Deportivo la Coruña

23-letni Pablo Alfaro, który kosztował klub 175 mln peset, po trzech latach spędzonych w Zaragozie przybył do Barcelony, ale Cruyff nie brał go pod uwagę zbyt często i w przeciągu całego sezonu zagrał tylko w siedmiu meczach ligowych.

Ronnie Ekelund (19 lat) był jedną z rewelacji duńskiej reprezentacji narodowej podczas Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie. Toni Bruins, asystent Cruyffa, zalecał ten transfer, a doszedł on do skutku już kilka dni po odpadnięciu z turnieju reprezentacji Danii. Młody zawodnik, wychowanek Broendby, stał się szóstym obcokrajowcem w zespole po przybyciu jeszcze Gorana Vučevicia, nadziei bałkańskiego futbolu. Obaj zawodnicy byli w klubie zarejestrowani jako gracze zespołu rezerw, gdyż LFP pozwalała na obecność jedynie czterech obcokrajowców w składzie pierwszego zespołu. Vučević miał szansę zagrać w dwóch spotkaniach pierwszej drużyny, natomiast Eklund przez cały sezon grał w Barçy B. Lluís Carreras i Òscar Garcia Junyent zadebiutowali w FC Barcelonie w końcówce sezonu ligowego.

Nando, który był na wypożyczeniu w Sevilli, został sprzedany do Realu Madryt po tym jak wcześniej Andaluzyjczycy skorzystali z opcji pierwokupu. Taki obrót spraw wywołał gniew u FC Barcelony, która złożyła skargę na Sevillę. Z kolei Serna, który nie zagrał ani minuty, odszedł z Barcelony i podpisał kontrakt z Deportivo la Coruña.

Czas na krótkie podsumowanie sezonu w wykonaniu Barçy: drugi raz z rzędu Dream Team wygrał Ligę w ostatniej kolejce. Podobnie jak rok wcześniej, zespół Cruyffa miał jeden punkt mniej od pierwszego Realu Madryt i identycznie jak wtedy mecz rozpoczął się źle, a remontada dała upragnione mistrzostwo. Barcelona raz jeszcze grała na Camp Nou, a Blancos ponownie odwiedzili Teneryfę. Porażka Realu Madryt otworzyła Barcelonie drogę do trzeciego z rzędu mistrzowskiego tytułu.

FC Barcelona jako ówczesny Mistrz Europy rozegrała bój o Puchar Interkontynentalny 12 grudnia 1992 roku w Tokio przeciwko São Paulo. Brazylijczyk Raí zdobył dwie bramki, które pozbawiły bordowo-granatowych marzeń o staniu się najlepszymi piłkarzami świata. Barcelona wygrała jednak Superpuchar Europy w meczu z Werderem Brema i Superpuchar Hiszpanii przeciwko Atlético.

Jeśli chodzi o Puchar Europy, Barcelona odpadła w 1/8 finału z CSKA Moskwa, a w Copa del Rey musiała uznać wyższość Realu Madryt w półfinale.

Osiągnięcia w sezonie 1992/1993:

– 1. miejsce w Lidze
– Superpuchar Europy
– Supercopa
– finał Pucharu Interkontynentalnego
– 1/8 finału Pucharu Europy
– półfinał Copa del Rey

Zobacz także:

Transfery Barçy: 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991

Źródło: MundoDeportivo.com