Lato 1993: Romário zaczyna sambę

Razem z katalońskim Mundo Deportivo kontunuujemy podróż w przeszłość. W cyklu Transfery Barçy opisujemy kto przybył na Camp Nou, a kto opuścił nasz klub, podsumowujemy także krótko osiągnięcia Barçy w danym sezonie. To bardzo dobra okazja, aby zapoznać się z trochę starszymi faktami dotyczącymi historii klubu.

Romário, który do 1993 roku grał dla PSV Eindhoven, był najgłośniejszym transferem FC Barcelony latem tego roku. Oprócz Brazylijczyka do zespołu dołączyli także Iván Iglesias, Quique Estebaranz i młody lewy obrońca z cantery, Sergi Barjuán. Alexanko, który bronił bordowo-granatowych barw przez trzy sezony, zdecydował się zawiesić buty na kołku.

Przyszli:

– Romário Da Souza, za 450 mln peset, z PSV Eindhoven
– Iván Iglesias, ze Sportingu Gijón
– Quique Estebaranz, z Teneryfy
– Sergo Barjuán, z rezerw

Odeszli:

– José Ramon Alexanko, na emeryturę
– Lluís Carreras, na wypożyczenie do Realu Oviedo
– Miquel Soler, do Sevilli
– Pablo Alfaro, do Racingu Santander
– Richard Witschge, do Bordeaux

18 lipca 1993 roku FC Barcelona doszła do porozumienia z PSV Eindhoven w sprawie transferu Romário, za którego wyłożyła 450 milionów peset. Tydzień wcześniej prezydent holenderskiego klubu ogłosił, że Barça rozpoczęła negocjacje mające na celu zakontraktowanie brazylijskiego cracka.

Pomimo wielu odejść, dokonano zakupu jedynie trzech zawodników. Pozostałą dwójką byli Iván Iglesias i Quique Estebaranz. Młody Vučević, a także Soler, Carreras, Alfaro i Witschge opuścili zespół z powodu braku zaufania i małej ilości szans otrzymywanych od Cruyffa. Alexanko, człowiek, który dostąpił zaszczytu wzniesienia pierwszego w historii Barçy Pucharu Europy, przeszedł na emeryturę w wieku 37 lat. W całej swojej karierze zdobył łącznie 17 tytułów i zagrał ponad 400 razy dla FC Barcelony.

W sezonie 1993/1994 Dream Team zdobył czwarte z rzędu Mistrzostwo Hiszpanii. Podobnie jak w poprzednich dwóch latach, tak i teraz powtórzył się ten sam scenariusz – piłkarze Cruyffa walczyli o Ligę aż do ostatniej kolejki. Tym razem Barça traciła jeden punkt do Deportivo la Coruña. W ostatniej kolejce Barcelona wygrała 5-2 z Sevillą (tak, Liga trzeci raz z rzędu została wygrana w ostatniej kolejce na Camp Nou!), a Deportivo na własnym stadionie zremisowało jedynie bezbramkowo z Valencią, dzięki czemu tytuł pozostał w Katalonii. Niewykorzystany przez Đukicia rzut karny w ostatniej minucie przekreślił możliwość pierwszego w historii Depor Mistrzostwa Hiszpanii.

Czwarta Liga wygrana pod wodzą Cruyffa zostanie szczególnie zapamiętana ze względu na pogrom jaki odbył się na Camp Nou w 18. kolejce. Tamtego dnia, 8 stycznia 1994 roku, FC Barcelona rozniosła Real Madryt 5-0. Romário, który w tym sezonie otrzymał tytuł pichichi z 30 bramkami na koncie, popisał się w tym spotkaniu hat-trickiem i jednym ze swoich najładniejszych goli. Skrót z tego spotkania zamieszczamy poniżej.

Milan niszczy Dream Team

18 maja 1994 roku FC Barcelona zmierzyła się w finale Ligi Mistrzów z AC Milanem w Atenach. Włosi pod wodzą Capello przewyższali zawodników Cruyffa w każdym aspekcie i rozgromili ich wygrywając 4-0. W humorystyczny sposób zostało to także ukazane w Crackòvii, co możecie obejrzeć tutaj.

W Copa del Rey Barcelna odpadła zaskakująco z drugoligowym Realem Betis, do tego przegrała Supercopa na rzecz Realu Madryt. W rewanżowym meczu na Camp Nou arbiter nie odgwizdał czterech rzutów karnych na rzecz Barcelony, co miało decydujący wpływ na losy tytułu.

Osiągnięcia w sezonie 1993/1994:

– 1. miejsce w Lidze
– wicemistrz w Pucharze Europy
– wicemistrz w Supercopa
– ćwierćfinał Copa del Rey

Zobacz także:

Transfery Barçy: 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991, 1992

Źródło: MundoDeportivo.com