Lato 1997: Rivaldo za Ronaldo

Razem z katalońskim Mundo Deportivo kontunuujemy podróż w przeszłość. W cyklu Transfery Barçy opisujemy, kto przybył na Camp Nou, a kto opuścił nasz klub, podsumowujemy także krótko osiągnięcia Barçy w danym sezonie. To bardzo dobra okazja do zapoznania się z trochę starszymi faktami dotyczącymi historii klubu.

W 1997 roku rozpoczął się nowy cykl wraz ze sprowadzeniem do Barcelony Louisa van Gaala na stanowisko trenera. Ronaldo, który w poprzednim sezonie zadziwił świat piłki nożnej, nie doszedł do porozumenia z prezydentem Núñezem i odszedł do Interu Mediolan. Może wydawać się to o tyle dziwne, że Núñez nie znalazł pieniędzy na lepszą umowę dla tak wielkiego gracza podczas gdy latem 1997 roku na transfery przeznaczono w sumie kwotę 10 miliardów peset. Największymi gwiazdami, które przybyły wtedy na Camp Nou byli Rivaldo, Hesp, Reiziger i Anderson.

Przyszli:

– Ruud Hesp, za 300 mln peset, z Rody
– Michael Reiziger, za 800 mln peset, z Milanu
– Winston Bogarde, za 740 mln peset, z Milanu
– Vitor Borba Rivaldo, za 4 miliardy peset, z Deportivo de la Coruñapor
– Sonny Anderson, za 3 milirdy peset, z Monako
– Dragan Ćirićm, za 300 mln peset, z Partizanu
– Cristophe Dugarry, za 800 mln peset, z Milanu

Odeszli:

– Laurent Blanc, do Olympique Marsylia
– Gheorge Popescu, do Galatasaray
– Ronaldo Luís Nazário, do Interu Mediolan
– Ángel Manuel Cuéllar, do Betisu
– Julen Lopetegui, do Rayo Vallecano

Na stanowisko nowego trenera wybrany został Louis van Gaal, o czym zadecydował prezydent Núñez już w czerwcu. Robson stracił zaufanie zarządu (pomimo dwóch zdobytych tytułów i jednego, który potem także wygrał) i kiedy ogłoszono mu to w lutym, chciał zrezygnować ze swojej posady od razu.

Ronaldo, pichichi poprzedniego sezonu, przez cały sezon negocjował z zarządem w sprawie lepszego kontraktu. Po wielu rozmowach negocjacje ostatecznie przerwano 28 maja. Agenci zawodnika i zarząd nie doszli do porozumienia, więc piłkarz czekał już tylko na klub, który byłby w stanie zapłacić za jego klauzulę odejścia. Ostatecznie Inter Mediolan wyłożył na Brazylijczyka 4 miliardy peset i jego odejście stało się faktem.

Josep Lluís Núñez został wybrany na prezydenta po raz piąty z rzędu podczas wyborów, które odbyły się 27 lipca 1997 roku, dzięki czemu zapewnił sobie posadę prezydenta w 1999 roku, czyli dokładnie wtedy, kiedy przypadała setna rocznica założenia klubu. Jak wspomnieliśmy wcześniej, latem 1997 roku Núñez wydał na transfery kwotę 10 miliardów peset i zakupił siedmiu zawodników.

Wraz z Louisem Van Gaalem do Barcelony nadciągnęła kolonia holenderskich piłkarzy: Hesp, Reiziger i Bogarde. Bramkarz szybko znalazł miejsce w podstawowym składzie, wygryzając z niego Vitora Baię. Wraz z odejściem Ronaldo, Barcelona postawiła w ataku na innego Brazylijczyka, Sonny”ego Andersona.

Zła postawa zespołu w presezonie i w meczu eliminacji do Ligi Mistrzów przeciwko Skonto Ryga przyspieszyła nadejście kolejnego cracka. W szaleńczym tempie Núñez doszedł do porozumienia z Deportivo de la Coruñapor, płacąc klauzulę odejścia za Rivaldo, która wynosiła 4 miliardy peset. Innymi opcjami, w razie niepowodzenia tego transferu, byli McManaman i Denilson.

W swoim pierwszym sezonie jako trener Barcelony Van Gaal zdobył dublet. Ostatnio Barça zdobyła Ligę i Copa w jednym sezonie w 1959 roku. Ponadto, zespół wygrał także Superpuchar Europy, ogrywając niemiecką Borussię Dortmund.

Jednak początki przygody Van Gaala w Barcelonie pełne były krytyki z racji tego, że Barcelona boleśnie przegrała Superpuchar Hiszpanii 1-4 w rewanżu i nie wyszła z grupy w Lidze Mistrzów. Dynamo Kijów, za sprawą hat-tricka Szewczenki, zamknął Katalończykom drzwi do fazy pucharowej.

Dublet Barçy

W Lidze Barcelona szła łeb w łeb z Madrytem, jednak wysunęła się na prowadzenie po tym jak w Gran Derbi na Camp Nou pokonała odwiecznego rywala 3-0, co bardzo przybliżyło drużynę do tytułu. Na cztery kolejki przed końcem sezonu ligowego, 18 kwietnia 1998 roku po pokonaniu Zaragozy, Barcelona została już matematycznie Mistrzem Hiszpanii.

Barça wygrała Copa del Rey, okazując się lepszą w serii rzutów karnych, a wielki udział w triumfie miał stojący w bramce Barçy Hesp, który obronił dwa strzały, z czego drugi z nich był tym decydującym o zwycięstwie. W finale, który został rozegrany 29 kwietnia 1998 roku na Mestalla, przez 90 minut podczas dogrywki utrzymywał się bezbramkowy remis z Mallorką.

Osiągnięcia w sezonie 1997/1998:

– 1. miejsce w Lidze
– Copa del Rey
– finał Supercopa
– faza grupowa Ligi Mistrzów

Zobacz także:

Transfery Barçy: 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1994, 1995, 1996

Źródło: MundoDeportivo.com