Lato 2008: Rozpoczyna się era Guardioli

Razem z katalońskim Mundo Deportivo kontunuujemy podróż w przeszłość. W cyklu Transfery Barçy opisujemy kto przybył na Camp Nou, a kto opuścił nasz klub, podsumowujemy także krótko osiągnięcia Barçy w danym sezonie. To bardzo dobra okazja do zapoznania się z trochę starszymi faktami dotyczącymi historii klubu.

Zakończył się jeden z najgorszych sezonów w historii FC Barcelony. Prezydent, któremu udało się przetrwać postawione mu wotum nieufności, zainwestował 90 milionów euro w nowy projekt, w którym nie liczono już na Ronaldinho i Deco.

Przyszli:

– Aliaksandr Hleb, z Arsenalu za 15 mln euro
– Martín Cáceres, z Villarreal za 16,5 mln euro
– Dani Alves, z Sevilli za 29 mln euro
– Seydou Keita, z Sevilli za 17 mln euro
– Gerard Piqué, z Manchesteru United za 5 mln euro
– Henrique Adriano, z Palmeiras za 8 mln euro
– Sergio Busquets, z rezerw
– Pedro Rodríguez, z rezerw
– Víctor Sánchez, z rezerw

Odeszli:

– Ronaldinho Gaúcho, do Milanu
– Deco de Souza, do Chelsea
– Gianluca Zambrotta, do Milanu
– Edmilson Gomes, do Villarreal
– Santi Ezquerro, do Osasuny
– Lillian Thuram, na emeryturę

Nowym trenerem Barçy został Pep Guardiola. Laporta zaufał byłemu zawodnikowi Blaugrany, który sezon wcześniej awansował z Barçą B do Segunda B. Pierwszą decyzją Guardioli i sekretariatu technicznego było odnowienie składu. W plany katalońskiego szkoleniowca nie wchodzili Deco ani Ronaldinho, który nie uważał ich zaangażowania za odpowiednie. Odeszli odpowiednio do Chelsea i Milanu latem 2008 roku.

Samuel Eto”o także otrzymał od Txikiego i Pepa wiadomość o tym, że może szukać nowego zespołu. Ale ostatecznie i pomimo negocjacji jakie prowadziła Barcelona w sprawie pozyskania nowej dziewiątki, Kameruńczyk pozostał w zespole. Jego możliwymi następcami mieli być Drogba i Adebayor.

Latem 2008 roku socio Oriol Giralt zwołał wotum nieufności przeciwko Joanowi Laporcie, zbierając do tego wymaganą liczbę podpisów członków klubu. Za odejściem prezydenta było 60% socios, co jednak nie przekroczyło 66% wymaganych do tego aby Laporta i jego rząd odeszli. Negatywny wynik głosowania rozpoczął kryzys w zarządzie, w wyniku którego odeszło ośmiu dyrektorów, a społeczność mimo wszystko domagała się dymisji Laporty. Prezydent zdecydował więc o tym, że jego losy zadecydują się na walnym zgromadzeniu socios. Za jego pozostaniem było 55,8% głosujących.

Do Barçy dołączyło sześciu nowych zawodników. Po epizodach w Zaragozie i Manchesterze United bordowo-granatową koszulkę na nowo przywdział Gerard Piqué. Dani Alves i Keita, obaj z Sevilli, przybyli aby załatać luki po odejściach Zambrotty i Deco. Z Villarrealu przybył Cáceres, w którym Pepowi podobało się wyprowadzanie piłki z obrony do ataku, natomiast Hleb był opcją wzmocnienia ataku zamiast sprowadzenia Arszawina. Inny nowy zawodnik, obrońca Henrique, został wypożyczony do Bayeru Leverkusen zaraz po tym jak podpisał kontrakt z Barçą.

Copa, Liga, Champions – historyczny tryplet

Pierwszy sezon z Pepem Guardiolą na ławce okazał się dla FC Barcelony najlepszym sezonem w całej jej historii. Po raz pierwszy Blaugranie udało się zdobyć jednocześnie Ligę, Copa del Rey i Ligę Mistrzów.

W Lidze, pomimo chwiejnego jej rozpoczęcia, Barça wskoczyła na pierwsze miejsce w dziesiątej kolejce i nie oddała go już do końca sezonu. Zawodnicy Guardioli popisali się w tamtym sezonie kilkoma pamiętnymi goleadam: 6-1 z Atlético, 5-0 z Deportivo i Almeríą, 4-0 z Valencią i Sevillą oraz 6-0 z Valladolid i Málagą, jednak największym echem po całej Europie odbił się pogrom dokonany na Bernabéu. Na pięć kolejek przed końcem sezonu Real Madryt był drugi w tabeli i tracił do Barcelony 4 punkty, a w Gran Derbi upatrywał jedynej już deski ratunku jeśli chodzi o zdobycie tytułu mistrzowskiego. Barça wygrała jedna 2-6 na boisku odwiecznego rywala i stało się jasne dokąd powędruje tytuł Mistrza Hiszpanii. Po porażce Madrytu na Madrigal 16 maja Barcelona odzyskała już oficjalnie to co utraciła przed paroma sezonami.

Cztery dni wcześniej Barça wygrała finał Copa del Rey przeciwko Athletic Bilbao na Mestalla. Barcelona zareagowała wyśmienicie na szybkiego gola Toquero i rozbiła Basków 4-1.

 

Jednak najbardziej wyczekiwany tytuł nadszedł 27 maja 2009 roku. Tamtego wieczora FC Barcelona i Manchester United spotkali się w finale Ligi Mistrzów w Rzymie. Pomimo wielku braków kadrowych to Katalończycy wygrali ten mecz rezultatem 2-0. Po bramkach Eto”o i Messiego cały piłkarski świat wychwalał wyśmienitą grę zespołu Guardioli. Busquets, odkrycie sezonu, zagrał w tym meczu na środku pomocy. Canterano w mniej niż rok dokonał skoku z gry w Tercera División aż do finału Ligi Mistrzów.

 

 

Oraz humorystyczne podejście do finału w Rzymie:

 

Zanim jednak Barcelona dotarła do finału, musiała zmierzyć się z Olympique Lyon w 1/8 finału i Bayernem Monachium w ćwierćfinale. Później nastąpił jeden z najradośniejszych momentów w całej historii Barçy kiedy gol Andrésa Iniesty dała zespołowi Guardioli awans do rzymskiego finału. To była iście szaleńcza noc – w pierwszym meczu zapadł bezbramkowy remis, a w rewanżu to Chelsea wyszła na prowadzenie. Cudowny Iniesta zdobył gola w doliczonym czasie gry i wprowadził Barçę do piłkarskiego raju.

Osiągnięcia w sezonie 2008/2009:

– zwycięstwo w Lidze Mistrzów
– zwycięstwo w Copa del Rey
– 1. miejsce w Lidze

 

Zobacz także:

Transfery Barçy: 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007

Źródło: MundoDeportivo.com