Lato 2010: Przybywa Villa

Zapraszamy na przedostatnią część podsumowań ruchów transferowych FC Barcelony od roku 1982 do 2011.

Sandro Rosell zastąpił Joana Laportę na fotelu prezydenta wygrywając wybory, które odbyły się 13 czerwca 2011 roku. Jeszcze przed wyborami Laporta zapewnił transfer Davida Villi, natomiast pierwszymi nowymi zawodnikami sprowadzonymi przez Rosella są Adriano i Mascherano. Mimo usilnych starań, z Arsenalu Londyn nie udało się wyciągnąć Ceska Fàbregasa. W zespole Barçy znalazło się ośmiu piłkarzy, którzy wywalczyli Mistrzostwo Świata w RPA.

Przyszli:

– David Villa, z Valencii za 40 mln euro
– Adriano Correia, z Sevilli z 9,5 mlne euro
– Javier Mascherano, z Liverpoolu za 21 mln euro

Odeszli:

– Zlatan Ibrahimović, do Milanu
– Thierry Henry, do New York Red Bull
– Rafa Márquez, do New York Red Bull
– Dmytro Czygryński, do Szachtara Donieck

Po zakończeniu swojego drugiego mandatu jako prezydent FC Barcelony, Joan Laporta opuścił klub. Wybory wygrał Sandro Rosell, który zdobył 61,35% głosów socios. Dawny wiceprezydent do spraw sportowych podczas rządów Laporty stał się kandydatem, na którego oddano najwięcej głosów w historii Klubu. Rosell pokonał takich kandydatów jak Augustí Benedito, Marc Ingla i Jaume Ferrer.

Jeszcze przed wyborami Laporta pozostawił kibicom miłą pamiątkę po sobie w postaci Davida Villi, który dołączył do FC Barcelony z Valencii za kwotę 40 milionów euro. Asturyjczyk już wcześniej był łączony z przejściem do Dumy Katalonii, jednak udało się go zakontraktować dopiero przed sezonem 2010/2011.

Reprezentacja Hiszpanii z ośmioma zawodnikami, wliczając w to także Guaje, zdobyła Mistrzostwo Świata w RPA. Pierwszy taki tytuł w historii dla Hiszpanii dał Andrés Iniesta zdobywając gola w samej końcówce dogrywki.

W międzyczasie między Barceloną i Arsenalem prowadzone były twarde negocjacje w sprawie transferu Ceska Fàbregasa. Od maja zawodnik zapewniał o swoim pragnieniu opuszczenia Kanonierów i powrotu do swojego domu w Katalonii. Jednym z bardziej pamiętnych obrazków tamtego lata było celebrowanie przez zawodników reprezentacji Hiszpanii Mistrzostwa Świata oraz Puyol i Piqué, którzy nałożyli koszulkę Barcelony na zaskoczonego Ceska. Jednak mimo chęci i usilnego starania samego zawodnika, Wenger nie chciał pozwolić na jego odejście i postawił na swoim.

Jedną z opcji zastępczych był Özil, który jednak dołączył do prowadzonego przez Mourinho Realu Madryt. Po odejściu Touré Yaya do Manchesteru City, priorytetem dla Guardioli było znalezienie defensywnego pomocnika. Na kilka dni do zespołu dołączył Javier Mascherano z Liverpoolu. Barcelonę wzmocnił też wszechstronny Adriano, który nie kosztował Klub wiele pieniędzy.

Márquez i Henry odeszli z Barcelony udając się do Stanów Zjednoczonych, a Czygryński powrócił do Szachtara Donieck, z którego przybył do Barçy rok wcześniej.

Odszedł także Zlatan Ibrahmović, z powodu złych relacji z Pepem Guardiolą. Kierunkiem, w którym udał się Szwed był AC Milan. W międzyczasie Barcelona przegrała w Superpucharze Hiszpanii 3-1 z Sevillą, jednak 4-0 w meczu rewanżowym i hat-trick Messiego dały tytuł bordowo-granatowym.

Należy także odnotować, że zimą zamknięto transfer Ibrahima Afllaya z PSV Eindhoven.

Cztery Gran Derbi decydujące o tytułach

Sezon 2010/2011 zostanie zapamiętany głównie ze względu na cztery klasyki rozegrane między Barceloną i Madrytem w zaledwie dwa tygodnie. Pierwszy z nich miał miejsce kiedy na sześć kolejek przed końcem sezonu Barcelona wysunęła się na prowadzenie na osiem punktów, a ten jeden ostatni, potrzebny do obrony mistrzostwa, zdobyła w 34. kolejce w meczu z Levante.

Madryt i Barcelona zremisowali 1-1 w meczu poprzedzającym finał Copa del Rey, który odbył się na Mestalla cztery dni później, 20 kwietnia 2011 roku. Gol w dogrywce zdobyty przez Cristiano Ronaldo dał blancos pierwszy tytuł w erze Mourinho. W pierwszych dwóch meczach widoczna była agresja zawodników Madrytu, na którą obojętnym okiem spoglądali arbitrzy.

Bez wątpienia najbardziej pasjonujące mecze miały miejsce w półfinale Ligi Mistrzów. Przed pierwszym meczem obaj trenerzy weszli w potyczki słowne między sobą, Guardiola po raz pierwszy odpowiedział na krytykę ze strony Mourinho.

Pierwszy mecz na Bernabéu był dla merengues porażką, Barcelona wygrała to spotkanie 0-2. Pepe został wyrzucony z boiska, a na pomeczowej konferencji prasowej Mourinho zadawał co chwilę sławne już pytanie – „Dlaczego? Dlaczego?”.

W rewanżu na ławce trenerskiej Madrytu nie ujrzeliśmy Mourinho, a spotkanie zakończyło się remisem 1-1 premiującym FC Barcelonę. W meczu tym mogliśmy ujrzeć powrót na boisko Érica Abidala, który pokonał nowotwór wątroby.

28 maja 2011 roku FC Barcelona zdobyła swoją czwartą w historii Ligę Mistrzów wygrywając na Wembley 3-1 z Manchesterem United. Po raz kolejny sir Alex Ferguson był bezradny w finałowym starciu z Barçą Guardioli.

Osiągnięcia w sezonie 2010/2011:

– Liga Mistrzów
– 1. miejsce w Lidze
– Superpuchar Hiszpanii
– finał Copa del Rey

Źródło: Mundo Deportivo

{js=d.createElement(s);js.id=id;js.src=”//platform.twitter.com/widgets.js”;fjs.parentNode.insertBefore(js,fjs);}}(document,”script”,”twitter-wjs”);