Człowiek, który daje siłę

Nie będę teraz pisał o jakichś suchych informacjach z biografii tego zawodnika. To bez sensu. Przecież w każdej chwili możecie to sprawdzić na pierwszej wyświetlonej stronie przez wyszukiwarkę. Będzie o człowieku. Równym gościu. Wyglądającym na kogoś, z kim można pójść spokojnie na piwo i porozmawiać na każdy temat.

Éric Abidal. Wiele osób powiedziałoby, że to gwiazda wielkiego zespołu, mająca ugruntowaną pozycję w historii europejskiej piłki. Po części słusznie. Przecież Francuz w swojej klubowej karierze wygrał praktycznie wszystko, co było do wygrania. Czy to jest jednak najważniejszy aspekt, świadczący o wielkości zawodnika?

Dla całego światka barcelonismo wieść o problemach zdrowotnych Abiego była szokiem. Nikt nie spodziewał się, że silny, atletycznie zbudowany obrońca, może mieć aż tak poważne problemy ze zdrowiem. Widzimy jednak, że choroba nie wybiera. W obliczu takich problemów nie jest ważne, czy jesteśmy osobą z marginesu społecznego, czy tą opływającą w luksusie. Diagnoza dla Abidala brzmiała jak wyrok. Dla ekspertów medycznych i zwykłych, racjonalnie myślących ludzi, szanse na jego powrót wydawały się czysto iluzoryczne. On jednak wrócił. Dzięki samozaparciu. Woli walki. Ambicji. Nigdy nie znalazłem się w takiej sytuacji jak Éric, ale to przecież oczywiste, iż człowiek w obliczu możliwości utraty życia nie myśli o swojej karierze, pracy czy innych mało istotnych kwestiach. Ale to nie w jego stylu. Ten facet gotowość do walki ma wyrytą w sercu.

Wielu ludzi szuka w życiu jakiegoś autorytetu moralnego. Kogoś, kto byłby inspiracją. Dla mnie jest nią Abidal. I myślę, że może być dla wielu innych. Francuz ma wszystko w swoim życiu. Dobrą kasę, jest zawodnikiem topowego klubu, założył rodzinę. Po swojej ostatniej operacji wątroby mógłby zakończyć karierę piłkarską, wieść dostatnie życie, chroniąc maksymalnie swoje zdrowie i dbając o swoich najbliższych. Tymczasem jakie obrazki docierają do nas w ostatnich dniach? Widzimy roześmianego gościa, trenującego w Pirenejach. Tak jakby najmniej się tym wszystkim przejmował. „Ej, zaraz, co jest? Kiedy najbliższy trening?” – tak właśnie widzę jego podejście i ten taki charakterystyczny luz. Bo Abi nie jest showmanem. W erze wyżelowanych i metroseksualnych pseudo – gwiazdorów jest raczej gatunkiem na wymarciu. Nie miał łatwego życia. Dorastał na przedmieściach Lyonu, gdzie często spotykał się z rasizmem, skrajną dyskryminacją. To ukształtowało jego charakter. Pozwoliło wybić się z Francji. W końcu udało mu się zapracować na transfer do Barcelony. Tam też nie miał łatwo na starcie. Pamiętam, że na początku podchodziłem do jego transferu mocno sceptycznie. Wydawał mi się piłkarzem niepasującym do tej barcelońskiej układanki, lekko drewnianym. No takim „siła razy gwałt”. Na boisku często według mnie był lekko zdezorientowany. Co najmniej tak samo, jak Grzegorz Lato zapytany przez obcokrajowca na lotnisku: „What time is it?”. Sam Abidal przyznał w jednym z wywiadów, iż nie mógł na początku się dogadać z Guardiolą. Potrafił jednak do końca pozostać sobą i w żadnym momencie się nie poddawać. W końcu stał się dla Pepa kimś nieodzownym, człowiekiem wpływającym na panującą harmonię w szatni. Duszą towarzystwa.

Jestem pewien, że Abidal ponownie wróci na boisko. Nie ma innej możliwości. Tacy wojownicy nigdy się nie poddają. Postępowanie tego faceta może być prawdziwym drogowskazem dla ludzi zmagających się ze swoimi problemami. Niekoniecznie zdrowotnymi. Chodzi tu o samozaparcie i podejście. Do wiecznie roześmianego Francuza idealnie pasuje wers Magika z kawałka „Nowiny”. „Nawet jeśli wszyscy w Ciebie zwątpili, nie czekaj ani chwili, pokaż, że się mylili…”

Źródło: Własne

+ (new Date()).getTime() + „”” + „>„);